Με τις μικρές χαρές επέζησα

Είναι μέρες που δεν αντέχεται. Spleen το έλεγαν οι ποιητές, Τριακοστό Πρόβλημα ο Αριστοτέλης κι αλλιώς μου το 'παν οι γιατροί, αλλά ένα σας λέω: δεν αντέχεται.

'Συντρόφισα Σταχανοβίτισα' με ειρωνευόταν κάποτε ένας αριστερός που αποδοκίμαζε τη ζωή μου και το πόσο άγρια τη σπαταλάω σε μικρές χαρές μα πια το ξέρω πως ίσως να είχε δίκιο. Προχθές ένας άλλος (συγγενής μάλιστα του πρωθυπουργού) με χαιρέτησε ως Αναρχοσυμμορίτισα καθώς έπινα τα τεκιλάκια μου.

Αρνούμαι να προσδιοριστώ από εντυπώσεις άλλων μα τις λαμβάνω υπ' όψιν. Και σήμερα που ξύπνησα κακόκεφη μετά από διήμερη μοναχική κρεπάλη σάς το ομολογώ ότι ναι μου έφτιαξε το κέφι που ο κύριος Kastell  έφερε όταν ξυπνούσα φρέσκα ψάρια από το Γιαλό και τα έψηνε το απόγευμα  στον κήπο καθώς έπινα το ωραίο κρασί που μου έφερε μια φίλη από το κτήμα τους.

Είναι έγκλημα οι μικρές χαρές; Είμαι τόσο επιπόλαιη όσο νομίζω; Ή μήπως αυτά τα μικρά είναι που με κρατάνε από τα βάθη τα απύθμενα; Μήπως αυτά δεν είναι ο μόνος (μα ο μόνος) λόγος που αξίζει να σε αγαπούν;

Εκείνος με Whisky In The Jar, εγώ τα κρασιά μου (και άλλα μυστικά που δε σας λέω), τα ζώα μου χαρούμενα με ψάρια στο ίδιο πιάτο και τα πουλιά και οι βιολέτες κι η συκιά και.. και, για να το πω απλά: επέζησα και σήμερα.