Εγέλασές με δυό φορές....γυμνώνω τη σκιά μου

Άραγε πόσο κοστίζει ο φίλος σας;

Όσο τα χρήματα που του χρωστάτε; 

Όσο η βοήθεια που σας παρέχει; 

Όσο η πίστη του στα μυστικά και την αξία σας;

Άλλη μια φίλη με πλήγωσε, άλλη μια φίλη με πρόδωσε.

Δεύτερη φορά.

Και ναι, ξέρω, καλά να πάθω:

Εγέλασές με μια φορά, ανάθεμα σ' εσένα·

εγέλασές με δυό φορές, ανάθεμα σ' εμένα.

Θυμάμαι που χρωστούσε χρήματα σε κάποιον που ζητώντας τα την πρόσβαλε και το διέδωσε. 'Θα τα βρω. Ως το βράδυ θα τα έχει' είπε προσβεβλημένη, ζητώντας πάλι από εμένα, κι είχα σκεφθεί τότε ότι να πώς ο τραμπουκισμός φέρνει αποτέλεσμα. Τα χρήματά του θα τα έπαιρνε ο φωνακλάς που την εξέθετε- τα δικά μου δανεικά μπορούσαν να περιμένουν (όπως περίμεναν αυξανόμενα ως σήμερα που ψυχράνθηκε μαζί μου και πια θα ξεχαστούν).

Είμαι τόσο αφελής, ανόητη, εύπιστη;

Είμαι το είδος της φίλης που ακούει. Που υπερασπίζεται σε τρίτους δίχως ποτέ να μεταφέρει όσα ειπώθηκαν Το είδος φίλης που είμαι πάντα εκεί. 'Ωρες. Νύχτες. Στιγμές άβολες.

Δε δίνω συμβουλές, παρά αν ζητηθούν.

Δίνω άλλα όμως:

Πίστη, εχεμύθεια, ενθάρρυνση.

Και δώρα και χρήματα. Όσο πιο πολλά, όσο πιο πολυτελή μπορώ για να μη νιώσει η φίλη μου ζητιάνα.

Έχω σηκωθεί από το κρεβάτι για να τρέξω να καταθέσω να βρει η φίλη μου εγκαίρως τα αναγκαία.

Εχω πληρώσει σιωπηλά λογαριασμούς και βερεσέ στη γειτονιά και χαρτζιλίκι στο παιδί της και  δώρα.

Αρχή μου: Πάντα το καλύτερο σε όποιον

έχει ανάγκη. Για να μην προσβληθεί.

Αρχή μου: Ποτέ φθηνά δώρα σε φτωχούς ανθρώπους.

Κι όμως  γυναίκες που υπολογίζω για φίλες μου,  συχνάμε κατηγορούν ότι δεν ξέρω από γυναικεία φιλία. Επειδή για τα προσωπικά μου, είναι αλήθεια, δε μιλώ. Δεν είμαι το είδος της φίλης που εξομολογείται τα του κρεβατιού και των ανδρών της.

Ακούω όμως. Και σφραγίζω μέσα μου ό,τι άκουσα.

Και δε ζητάω, παρά σπάνια, πολύ σπάνια.

Κρίνοντας εξ ιδίων όμως φαίνεται δεν τα πιάνω τα υπονοούμενα.

Είχα πιεστική ανάγκη, ζήτησα μια εξυπηρέτηση από τη φίλη μου όταν ήμουν στην Αθήνα. Απλό κι ασήμαντο νόμιζα. Να έκανα τη ραδιοφωνική εκπομπή μου από το σπίτι της διότι δεν έχω καλό διαδίκτυο.

―Θα πρέπει να έρθεις πολύ πριν όμως διότι βράδυ θα λείπω, είπε.

―Δεν έχω δεύτερο κλειδί, είπε.

Κι εγώ, αφελώς, δεν τα πήρα για προφάσεις μα αλήθειες που θα λύναμε. Ok, είπα. Τότε θα έρθω νωρίς να κάνω εκεί την προετοιμασία.

Η φίλη ξέρει πως ξυπνάω αργά.

6 π.μ μου έγραψε: Κάνει ζέστη, σίγουρα θέλεις να 'ρθεις;.... Αλλιώς μη γυρίζω μεσημεριάτικα για να σου ανοίξω..

Ήμουν ξύπνια. 'Ναι απάντησα, αν δεν έχεις πρόβλημα'.

Ακόμα δεν είχα καταλάβει πως επρόκειτο για προφάσεις.

Με έστησε. Η εκπομπή μου δεν έγινε.

Το νούμερό της έβαλα στο mute, δεν ξανασήκωσα τηλέφωνο εκείνο το βράδυ επειδή θα μιλούσα σκληρά. Και ξέρω τι μπορώ να πω και προσέχω.

Από τότε περιμένω τη συγγνώμη.

Μήνες.

Και κάθε μέρα η καρδιά μου είναι και πιο ραγισμένη. Και πιο σφιγμένη,

Την αγαπώ τη φίλη μου. Μου λείπει.

Και η συγγνώμη της είναι το μόνο που ζητώ.

Με πονάει που είναι το μόνο που δε θα λάβω.

________________________________________________________

Εικόνα

Η σκιά μου στην αυλή. Βαριά η πίκρα μου, τόσο βαριά που ακόμα και τα ρούχα με βαραίνουν. 

Δάκρυα μόνο. Ποτάμια.