RIP θρυλική Νανά Χατζή της Θεσσαλονίκης (συνέντευξη, φωτογραφίες κ.α.)

Φίλος μου στέλνει την εικόνα με το αναγγελτήριο θανάτου της Νανάς Χατζή. Την προσθέτω εδώ που έγραφα  υπό τον τίτλο «Η θρυλική Νανά Χατζή της Θεσσαλονίκης χρειάζεται βοήθεια (συνέντευξη, φωτογραφίες κ.α.)» και τα άλλα τα αφήνω όπως ήταν.

Xρήματα λίγα χρειάζονται πια, για τις τελευταίες υποχρεώσεις. 
Μόνο χρωστάμε όλοι εμείς που δεν προνοήσαμε, όλοι εμείς οι (για όποιο λόγο) εκτός.. χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στις φίλες που τη νοιάστηκαν τον τελευταίο δύσκολο καιρό της αρρώστιας.

Θέλω να προσθέσω και κάτι: Εδώ στο blog μου άφησαν ένα σχόλιο πολύ πικρό με όλα εκείνα τα γνωστά που μας θυμίζουν  να τρώμε το φαγητό μας γιατί κάπου στον κόσμο ένα παιδί πεινάει ή πως εμείς οι φιλόζωοι είμαστε άκαρδοι επειδή― το μαντέψατε; ― κάπου κάποιο παιδάκι πεινάει.

 Λες κι η συμπόνια κι η αγάπη γίνεται να έχουν προτεραιότητες λογικές ή λες κι είναι η ποσότητα συγκεκριμένη που αν δοθεί στη Νανά δε θα την πάρει η γάτα της και αν δοθεί στη γάτα θα τη στερηθεί ο σκύλος.

Ανόητα πράγματα βεβαίως. Σκέψεις ανθρώπων δίχως καρδιά, που ούτε πόνεσαν, ούτε διάβασαν, ούτε κατάφεραν να φανταστούν. Μα αν το αναφέρω είναι γιατί έχει κι άλλους σαν το σχολιαστή που λέει πως τόσο λεφτά πέρασαν απ' τα χέρια της- ας προνοούσε.

Γι αυτό είναι που θέλω να στείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Άννα Απέργη κι όλες (και όλους) που πέρα από το αναμφισβήτητο Καλό που έκαναν σε έναν άρρωστο άνθρωπο που βρέθηκε μόνος κι ανήμπορος πάνω απ' τον Άδη, έδωσαν ελπίδα και κουράγιο και σ' εμένα προσωπικά.  Ναι εμένα, κύριε σχολιαστή μου,  και σε όλους εμάς που... ναι  ,είχαμε αλλού το νου μας και δεν προνοήσαμε κι ας το ξέρουμε ότι γύρω μας έχει κάτι σαν εσάς που μια μέρα θα μας πετάξουν στα σκουπίδια.

Αλλά.. συγχωρέστε με.. 

μη σας στενοχωρώ μ' αυτά.

Ιδού η Νανά― με δικά της λόγια, χιούμορ και μπρίο και πολλές φωτογραφίες της. 

Μην τα χάσετε. Αξίζουν:

―Γιατί Νανά;

― Είχα διαβάσει και το βιβλίο του Ζολά.. σκέφτηκα ότι το Νανά είναι ωραίο όνομα για πουτάνα. 

Η Νανά Χατζή, θρύλος της νυκτερινής ζωής της Θεσσαλονίκης, τρανς με βίο πολυτάραχο, με δυό γάμους και παιδιά πίσω της και γνωριμίες, και συνεντεύξεις και μια ταινία γι αυτήν, σήμερα έπεσε στην ανάγκη μας. Είναι πολύ άρρωστη μα ευτυχώς φίλοι και θαυμαστές της συμπαραστέκονται.

Γράφω για να ζητήσω αν έχετε να δώσετε μια βοήθεια ή αίμα, αν είστε στη Θεσσαλονίκη και έχετε λίγο χρόνο να της κάνετε παρέα στο νοσοκομείο, αλλά και για να γίνει γνωστή η ιστορίατης που είναι και ιστορία της νύχτας στην Ελλάδα των περασμένων δεκαετιών.

Ακολουθούν πληροφορίες, μεγάλη συνέντευξή της και τέλος αρ. λογαριασμού και τρόπος επικοινωνίας.

Το 2015, η Νανά διαγνώστηκε με δύο διαφορετικούς τύπου καρκίνου στους πνεύμονες και ζει εδώ και καιρό πολύ δύσκολα -με μόνη πηγή εσόδων της το ελάχιστο, εξευτελιστικό βοήθημα απορίας 300 ευρώ το μήνα. Η LGBTQI κοινότητα Θεσσαλονίκης έχει οργανωθεί, προκειμένου να μπορέσει να καλύψει κάποιες αρχικές ανάγκες της Νανάς.  Παρόλ’ αυτά, η μεγαλύτερη ανάγκη είναι η οικονομική 

Αυτό το διάστημα βρίσκεται στην οικία της με μηχανική υποστήριξη (οξυγονοθεραπεία επί 24ωρου βάσεως) ενώ νοσηλεύεται ανά τακτά διαστήματα στο ΓΝΘ Γ. Παπανικολάου, για τις απαραίτητες χημειοθεραπείες, αλλά και μεταγγίσεις αίματος που πρέπει να γίνουν. Τα προβλήματα πολλά και μεγάλα, όμως μπορούν να γίνουν λιγότερα και να ξεπεραστούν κάποια από αυτά, χάρη στην ανθρωπιά και στην βοήθειά μας.

Για τον λόγο αυτό υπάρχει ένας λογαριασμός τράπεζας, ούτως ώστε να μπορεί ο καθένας και η καθεμία από μας να μπορεί να βοηθήσει, έτσι ώστε το κρεβάτι του πόνου να γίνει όσο το δυνατόν ανώδυνο για την Νανά μας. Κατανοώντας ότι ζούμε όλοι-ες σε μία πολύ δύσκολη οικονομικά (και όχι μόνο) περίοδο, μπορούμε να τα καταφέρουμε έχοντας για όπλα μας την αλληλεγγύη, την ανθρωπιά, την συμπαράσταση και την αγάπη για τον άνθρωπο.

Μια πρωτοβουλία των:

Proud Seniors
Outview Film Festival

Επίσης υπάρχει ένα online πρόγραμμα στο doodle για να γράφουμε όλοι-ες ποιες μέρες και ώρες μπορούμε να είμαστε εκεί, για να μένει όσο το δυνατόν λιγότερες ώρες μόνη. Με αυτό το link  http://doodle.com/quvzcnune37h9sss μπορεί η καθεμιά και ο καθένας που θέλει, να γράψει το όνομα του τη μέρα και ώρα που μπορεί να επισκεφτεί τη Νανά.

BIO

Η Νανά Χατζή γεννήθηκε στις Σέρρες το 1943 και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Μετα από δύο γάμους απέκτησε 4 παιδιά: το ένα από αυτά δεν είναι πλέον στη ζωή, ενώ τα άλλα τρία, με δική τους επιλογή, δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση με τη Νανά -εξαιτίας του επαναπροσδιορισμού φύλου της. Το 1969 βρίσκει τη Νανά στη Γερμανία, ως μετανάστρια -θα μείνει εκεί για 6 περίπου χρόνια, και θα συνεχίσει τις διαδικασίες του επαναπροσδιορισμού φύλου της, έχοντας πλέον μεγαλύτερες δυνατότητες για την ολοκλήρωσή του. Εργάζεται σε ένα εργοστάσιο, κι έπειτα ως σεξεργάτρια. Το 1975 επιστρέφει στην Ελλάδα και στη Θεσσαλονίκη. Από τότε και στο εξής αρχίζει σιγά σιγά να δραστηριοποιείται στις Τρανς και LGBTQI διεκδικήσεις, στα θέματα για τα δικαιώματα των διεμφυλικών γυναικών και των LGBTQI ατόμων γενικότερα.

Μέχρι και σήμερα, η Νανά παραμένει ενεργό μέλος του ΣΥΔ (Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών), της Homophonia, καθώς και του Τμήματος Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ΣΥΡΙΖΑ. Με τις προσπάθειες και τους αγώνες της, θέτει σαν στόχο την αναγνώριση των δικαιωμάτων όχι μόνο της τρανς κοινότητας, αλλά και ολόκληρου του LGBTQI χώρου γενικότερα.
Το 2014 η Νανά γνωρίζεται με την Lara Kristen, που είναι την εποχή εκείνη φοιτήτρια στο Τμήμα Κινηματογράφου της Καλών Τεχνών ΑΠΘ. Για την πτυχιακή της εργασία, η Lara δημιουργεί ένα ντοκιμαντέρ με το πορτραίτο της Νανάς. Το “Νανά” προβάλλεται σε μεγάλα φεστιβάλ κινηματογράφου, μεταξύ των οποίων και το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Το πορτραίτο της συνδυάζει αφήγηση, παρατήρηση και αρχειακό υλικό, και μας δίνει μια εικόνα τόσο για το παρελθόν και τη ζωή της Νανάς όσο και για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα τρανς άτομα στην ελληνική καθημερινότητα.
Δυστυχώς, η Νανά ζει εδώ και καιρό πολύ δύσκολα -με μόνη πηγή εσόδων της το ελάχιστο, εξευτελιστικό βοήθημα απορίας 300 ευρώ το μήνα που της παρέχει το κατεστραμμένο ελληνικό κράτος πρόνοιας. Το 2015, η Νανά διαγνώστηκε με δύο διαφορετικούς τύπου καρκίνου στους πνεύμονες.  από http://www.gayhellas.gr/gh/Υποστηρίξη-για-τη-Νανά-Χατζή/

______________________________________

από: vice

Η Πολυτάραχη Ζωή της Θρυλικής Τρανς Νανάς

March 17, 2015

Κώστας Κουκουμάκας, Φωτογραφίες: Αλέξανδρος Αβραμίδης

Η Νανά Χατζή κάθεται αναπαυτικά στην πολυθρόνα του σαλονιού της. Φορά έντονο κραγιόν κι έχει τα μαλλιά πιασμένα ψηλά στο κεφάλι. Καπνίζει πολύ και σε κοιτά διαπεραστικά υψώνοντας το φρύδι. Έχει βλάσφημο χιούμορ. Και ταυτόχρονα μια πληθωρική, σχεδόν μητρική, προσέγγιση για όλα, ακόμη και τα πιο σκληρά πράγματα. Έχοντας περάσει πλέον τα 70, η θρυλική Νανά είναι μια κρίσιμη αντι-ηρωίδα της κοινωνικής αφήγησης στη Θεσσαλονίκη. Συμμετέχει στα ελληνικά LGBT δρώμενα και τη λατρεύουν στα κοινωνικά κινήματα. 

Η πολυτάραχη ζωή της έγινε πρόσφατα φιλμ από τη Λάρα Κρίστεν, το οποίο προβάλλεται στο φετινό 17ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης («Νανά», Τρίτη 17 Μαρτίου, 17.30, αίθουσα Τζον Κασσαβέτης). «Από μικρή ήθελα να ήμουν αυτοκράτειρα» μου είπε όταν τη συνάντησα το Σάββατο στο σπίτι της. Και άρχισε να αφηγείται, χωρίς αρχή και τέλος, ιστορίες για αγρίους και εικόνες μιας ζωής γκραν γκινιόλ.

VICE: Πώς είναι να βλέπεις τη ζωή σου σε ντοκιμαντέρ;
Νανά Χατζή: Έχω ξαναβγεί στην τηλεόραση. Έχω άνεση με την κάμερα και γενικά με όλα. Είτε ντυμένη είτε γυμνή, είτε μπροστά στον φακό είτε πίσω.

Πού γεννήθηκες;
Στη Θεσσαλονίκη, στο κέντρο, αλλά μεγάλωσα στο Καραμπουρνάκι. Έμενα στην οδό Τάκη Οικονομίδη, εκεί τελείωσα το δημοτικό. Με έναν πατέρα αδιάφορο, ράφτης ήταν και αργότερα εργολάβος, και μια μάνα κέρβερο. Και δύο αδέρφια, που ούτε ξέρω πού βρίσκονται. Γι αυτούς είμαι το μίασμα, η πουτάνα.

Τα παιδικά σου χρόνια;
Ήμουν η αυτοκράτειρα της γειτονιάς μου. Τη δεκαετία του ΄50 δεν υπήρχε δίκτυο ύδρευσης. Ανέβαινα στη μαρμάρινη δημοτική βρύση και την είχα για θρόνο. Τα αγόρια σκάλιζαν σχέδια σε κλαδάκια και μου τα έφερναν. Όποιος έκανε το καλύτερο, κατέβαινα και τον φιλούσα. Η πρώτη μου σεξουαλική εμπειρία ήταν με τα αγόρια της γειτονιάς. Και ποτέ δεν ντύθηκα Ζορό ή κάου-μπόυ. Ντυνόμουν νεράιδα, μαντάμ, τέτοια. Έχω φάει το ξύλο της χρονιάς μου από τη μάνα μου.

Το Νανά πώς βγήκε;
Από τη γιαγιά μου, την Αθηνά, την οποία αγαπούσα. Ήταν κόρη καπνέμπορα από την Κομοτηνή, έπαιζε πιάνο, έκανε ιππασία και κρατούσε αργότερα στο σπίτι το καμιτσίκι κι έλεγε στη μάνα μου, μην το μαλώνεις αυτό το παιδί, είναι ευαίσθητο. Μετά το Δημοτικό, ήρθαμε στην Καμάρα. Κι επειδή χρειάζονταν χρήματα για το Γυμνάσιο, δούλεψα σε βιοτεχνία παιχνιδιών, σε εργαστήριο λαϊκής τέχνης, σε καφενείο, σε ένα κουρείο στο Ντεπό, στις βίλες των αξιωματικών που έχτιζε στο Καραμπουρνάκι ο πατέρας μου. Μέχρι που έφυγα στη Γερμανία.

Πότε πήγες στη Γερμανία;
Δεν είχα κλείσει τα 16. Έβαλα τον πατέρα μου να υπογράψει ένα χαρτί, το συμπλήρωσα με τα στοιχεία μου και πήγα με το τρένο, χωρίς να ξέρω κανέναν. Ήθελα να φύγω. Κάθισα εννιάμιση μήνες στο Μόναχο, ξεφόρτωνα εμπορεύματα σε σούπερ μάρκετ. Παντρεύτηκα μια Γερμανίδα κι έκανα δύο δίδυμα αγόρια. Η μάνα μου ήθελε να παντρευτώ με ορθόδοξο χριστιανικό γάμο και γύρισα για να ετοιμάσω τα χαρτιά. Στα σύνορα διαπίστωσαν ότι δεν είχα περάσει Περιοδεύων για τον Στρατό και με κράτησαν στην Ελλάδα μέχρι να παρουσιαστώ. Με τη Γερμανίδα χώρισα, τα επόμενα χρόνια ερχόταν με τον νέο σύζυγό της και τα παιδιά. Ήξερε ότι μου άρεσαν οι άντρες, μου έστελνε και φορέματα. Μετά έφυγαν στην Αμερική, ο ένας ο γιος μου είναι χρηματιστής και ο άλλος προγραμματιστής.

Και μετά τον Στρατό;
Ήθελα να ξαναφύγω στη Γερμανία, αλλά δεν μπορούσα. Ένας τύπος που έστελνε μετανάστες, μου συμβούλευσε να παντρευτώ εικονικά, ώστε να πάει η γυναίκα μου στη Γερμανία και να μου κάνει πρόσκληση. Βρήκα μια νοσοκόμα και κάναμε συμφωνία. Πήγα ξανά στη Γερμανία και με αυτή τη γυναίκα έκανα ακόμη δύο παιδιά, ένα κορίτσι κι ένα αγόρι, που σκοτώθηκε σε τροχαίο 29 χρονών. Έπιασα δουλειά σε ένα εργοστάσιο στη Βρέμη που έκανε καθίσματα αυτοκινήτων. Κάθισα επτά χρόνια. Δούλεψα πολύ, αλλά τα Σαββατοκύριακα δεν έμενα στο σπίτι. Γύρισα όλη την Ευρώπη, εκτός από το ανατολικό μπλοκ.

Με τη δεύτερη σύζυγο;
Όχι, με τον Χανς, ας τον πούμε τον δεσμό μου, παραγωγό ταινιών πορνό. Είχε έναν ουρανοξύστη στη Φρανκφούρτη, εκεί λειτουργούσαν στούντιο, τύπωναν αισθησιακά περιοδικά, τράπουλες. Στις εκδρομές με τον Χανς φορούσα γυναικεία ρούχα, τουαλέτες και λοιπά. Στη δουλειά, φορούσα εργατική φόρμα. Στο σπίτι μόνο ρόμπες και κελεμπίες, από κάτω τσιτσίδι.

Και γιατί γύρισες στην Ελλάδα;
Η δουλειά μου ήταν μοντελίστ-πατρονίστ. Ήρθα για να δουλέψω σε μια βιοτεχνία που αναλάμβανε εδώ φασόν. Ήξεραν ότι είμαι γκέι, αλλά δεν μπορούσαν να με διώξουν γιατί ήμουν σταλμένη από τη Γερμανία. Όταν χάλασε η συμφωνία με τους Γερμανούς, έφυγα. Σε κάθε δουλειά ήμουν ο καλύτερος υπάλληλος, όμως όταν καταλάμβαναν ότι είμαι γκέι, με σχολούσαν. Έβρισκα καινούρια δουλειά, έστρωνα τη ζωή μου, με έδιωχναν και ξανά από την αρχή. Και τότε λέω, δεν γαμιέστε, και πήγα να δουλέψω στα μπαρ.

Σε ποια μπαρ;
Στην αρχή σε συνοικιακά, κονσομασιόν και τέτοια. Ήμουν ένα λεπτό αγοράκι, με μακριά μαλλιά. Ανέβαιναν τα κορίτσια στο πατάρι με τους πελάτες και φώναζαν κι εμένα. Μου έδιναν λεφτά και τα έδινα στη ντάνα. Ύστερα ξύπνησα και τα κρατούσα. Βλέπαμε το πορτοφόλι και φωνάζαμε στα καλιαρντά, «ούντρα μανιάνα» αν είχε χρήματα, και αν δεν είχε, «νάκα μανιάνα», και δεν πηγαίναμε. Σε ένα μπαρ, απέναντι από το στρατόπεδο στη Μενεμένη, ερχόταν και ο Παπαχρόνης. Ήταν πολύ ωραίο και γλυκό παιδί, ήρεμο, ούτε που φανταζόμασταν ότι θα γινόταν δολοφόνος. Το βράδυ ήμασταν με τον Παπαχρόνη στα μπουζούκια, και το πρωί μάθαμε ότι τον έπιασαν για «δράκο».

Πώς κυλούσε ο καιρός;
Είχα αρχίσει να κάνω ορμόνες. Ο γιατρός μου έλεγε ότι είναι στη φαντασία μου όλα αυτά και προσπαθούσε να με στρώσει. Στη διαδικασία εγχείρησης δεν μπήκα ποτέ. Ήθελα να είμαι αυτή που είμαι. Όσες έκαναν εγχείρηση, τρελαίνονταν. Θεωρούσαν ότι επειδή είχαν κοπεί, ήταν γυναίκες. Άλλη κυλούσε στα ναρκωτικά, άλλη πηδούσε από την ταράτσα ή κλεινόταν σε ψυχιατρείο. Δεν ήθελα να το περάσω όλο αυτό. Κι επιπλέον, θα έβγαζα και λιγότερα χρήματα. Δεν χειρουργήθηκα ποτέ, αν και με παρακαλούσαν. Είχα έναν γκόμενο από τα Γιάννενα, που μου έφερνε εκατομμύρια σε βαλίτσες για να χειρουργηθώ και να με παντρευτεί.

Ποιο ήταν το πιο γνωστό γκέι μαγαζί εκείνη την εποχή;
Της Στάσας, μια ταβέρνα στη Σταυρούπολη, που αργότερα το μετέφερε πιο πάνω, στη σημερινή αερογέφυρα, δίπλα στο ρέμα, γιατί του βάζανε φωτιά. Εγώ σύχναζα εκεί, δεν δούλευα.

Ποιοι του έβαζαν φωτιά;
Ο άντρας της, γιατί είχε δίπλα δική του ταβέρνα κι έβγαζε λιγότερα. Η Στάσα ήταν πονηρή. Όλα τα γκέι αγόρια που έφευγαν από τα χωριά τους, πήγαιναν να δουλέψουν στην ταβέρνα της, που ήταν απέναντι από το στρατόπεδο Παύλου Μελά, ως σερβιτόροι, μάγειρες κλπ. Εκεί έτρωγαν και κοιμόντουσαν. Ώσπου μια μέρα η Στάσα λέει, κουνιέστε που κουνιέστε, παίρνει τα σεμέν και τα τραπεζομάντηλα, τα κόβει στα δύο και τα κάνει φουστάνια. Τώρα ανεβείτε στα τραπέζια και χορέψτε τσιφτετέλι, είπε.

Στο Βαρδάρι τα μαγαζιά πότε άνοιξαν;
Τέλη του ΄70 και αρχές του ΄80. Το πρώτο ήταν το Paradise και μετά το Σεχραζάτ, που ήταν μπουζουκτσίδικα. Όλοι όσοι δουλεύαμε εκεί ήμασταν τρανς, καμιά 20αριά στο καθένα, μόνο οι ορχήστρα ήταν στρέιτ. Εγώ τραγουδούσα στο Paradise οκτώ χρόνια, φορούσα τουαλέτες, έκανα μεγάλο σόου.

Τι τραγουδούσες;
Λαϊκά. Γλυκερία, Κεφάλα, Αλεξίου. Έβγαινα στο σόου για να πω της Γλυκερία το «μου 'φαγες όλα τα δαχτυλίδια» κι έλεγα στα καλιαρντά «μου 'χαλες όλα τα τζαβαΐρια», και μετά αντί για το «κοιμάμαι στα σανίδια», έλεγα «και μπισέλο ιμάντες στα σανίδια». Χαμός κάτω.

Ποια άλλα μαγαζιά υπήρχαν;
Υπήρχε το μαγαζί του Μίλτου, του Βλάχου, οι Άγγελοι του Σάκη και άλλα που ήταν ταβέρνες με juke box και γινότανε και κονσομασιόν. Στη Θεσσαλονίκη ήμασταν πάνω από 200 τρανς εκείνη την εποχή, σήμερα είναι γύρω στις 50. Υπήρχαν πολλά γκέι μαγαζιά. Στη Μητροπόλεως, στην Πλατεία Ελευθερίας, στην Προξένου Κορομηλά, ένα πίσω από την Αγία Σοφία που σύχναζαν κουλτουριάρηδες. Και πολλές φορές πηγαίναμε για σόου στην επαρχία, Σέρρες, Καβάλα, Γιάννενα. Πληρωνόμασταν καλά και προκαταβολικά. Πάντα φεύγαμε από την πίσω πόρτα, γιατί μας ορμούσανε.

Καβγάδες γίνονταν;
Σπάνια μεταξύ θαμώνων, κυρίως μεταξύ μαγαζατόρων. Τα μαγαζιά ήταν γεμάτα, στέκονταν όρθιοι είτε Σάββατο είτε Δευτέρα. Είχε και πολλά ναρκωτικά, με το τσουβάλι, όχι με τις χούφτες. Όμως, δεν πέθαινε τόσος κόσμος όπως συμβαίνει σήμερα.

Το AIDS πότε έσπασε την πιάτσα;
Γύρω στο '87-88. Έγινε χαμός, ερήμωσαν τα πάντα, χάθηκαν οι πελάτες. Ο Κούβελας ως δήμαρχος άρχισε να κλείνει τα μαγαζιά στα τέλη του ΄80, γιατί ήθελε να καθαρίσει την πόλη από τα «μιάσματα» όπως έλεγε. Κι αναγκαστικά τότε οι τρανς βγήκαμε στην πιάτσα. Όσο δούλευαν τα μαγαζιά, δεν υπήρχε λόγος. Στο Paradise έπαιρνα μεροκάματο 40-50.000 δραχμές. Και αργότερα βέβαια στην πιάτσα, έφτασα να βγάζω σε ένα βράδυ όσο ένας υπάλληλος το μήνα.

Η πιάτσα πού ήταν;
Στα Λαδάδικα, στην Αναγεννήσεως, στην Πολυτεχνείου, πίσω από τον σταθμό. Εκεί ήμασταν μόνο τρανς. Δούλεψα στην πιάτσα πολλά χρόνια και πάντα καθόμουν κάτω από τη λάμπα για να φαίνομαι. Το καλοκαίρια πήγαινα στα νησιά, όμως δεν ξόδευα ούτε τα μισά λεφτά μου, γιατί γνώριζα καπετάνιους, επιχειρηματίες κι επέστρεφα τον Οκτώβριο.

Είχε αγριάδα στην πιάτσα;
Ο κόσμος νομίζει ότι ήταν ωραία επειδή φορούσαμε φτερά. Έχω 17 ράμματα από μαχαίρι στην κοιλιά, στο κεφάλι έχω χτυπήματα από επίθεση με τούβλο, η πλάτη μου είναι γεμάτη από σημάδια από τα ρόπαλα με τα καρφιά που μας χτυπούσαν για να μας ληστέψουν. Αργότερα, δούλεψα σε οίκο ανοχής για 8-9 χρόνια ως μαντάμ. Κι εκεί ήταν χειρότερα. Ήσουν εγκλωβισμένη, ερχόταν ο άλλος με μαχαίρι, με πιστόλι και δεν μπορούσες να αντιδράσεις.

Διαφθαρμένοι αστυνομικοί;
Υπήρχαν πάντα. Μας μάζευαν με την κλούβα και μας πήγαιναν στη Σίνδο ή στο Σέιχ Σού, στην ερημιά. Αν καθόμασταν να μας γαμήσουν οι μπάτσοι, μας γύριζαν πίσω, διαφορετικά με τα πόδια. Μετά το '81, ήρθε ο σοσιαλισμός. Περνούσαμε από το Αυτόφωρο για ένα σωρό κατηγορίες, κι αυτό ήταν χειρότερο. Το μισό δικαστικό μέγαρο χτίστηκε με δικά μου χρήματα, από δικαστήρια και ποινές.

Χρήματα έβγαλες;
Πολλά. Και τα έφαγα. Σε ταξίδια και σε λούσα. Δούλεψα ενάμισι χρόνο σε ένα μπαρ στο Μακρυχώρι Ημαθίας, που ήταν μακρύ σαν σιδηρόδρομος. Ήμασταν 28 γυναίκες. Έπαιρνα 150-200.000 δραχμές το βράδυ. Θα μπορούσα να αγοράζω κάθε μέρα ένα διαμέρισμα. Αλλά έλεγα, γιατί; Μπορεί να κατέβω μια μέρα στην πιάτσα, να μου μπήξει ένας μαχαίρι και να μην με προλάβουν. Και τι θα γίνει; Να τα φάνε οι συγγενείς και να με βρίζουν γιατί δεν άφησα περισσότερα; Ο νταβατζής μου ήμουν εγώ. Με πλησίαζαν νταβατζήδες και τους έλεγα «ε, καρντάση, πάρε δρόμο», κι αν έλεγε τίποτα, τον έπιανα από τον λαιμό. Μάλωνα πολύ. Και με τις τρανς μάλωνα που έδιωχναν τις καινούριες, τις έσκιζαν τα ρούχα, πετούσαν τις περούκες. Και εγώ τις έλεγα, μωρή πουτάνες, αφού δεν έχετε δουλειά, τα μπαλαμιά μας βλέπουν τόσα χρόνια τις ίδιες, λόγω της καινούριας θα αποκτήσει πάλι κίνηση η πιάτσα.

Τι συμβουλεύεις τις σημερινές τρανς;
Να μη γίνουν τρανς. Επειδή έζησα και είδα τη γλύκα. Είσαι αγοράκι ωραίο, κουνιστό και λυγιστό. Ντύσου γυναικεία στο σπίτι σου, το Σάββατο, αλλά για τον εαυτό σου. Και κάνε το κέφι σου. Όσο κυκλοφορείς ως αγόρι, δεν μπορεί ο σερβιτόρος να σου πει φύγε δεν σε σερβίρω, ούτε στο μαγαζί να σου πει η πωλήτρια δεν σου πουλάω. Χάνεις φίλους, συγγενείς. Εγώ τους έδιωχνα όσους μικρότερους ήθελαν να γίνουν τρανς κι έρχονταν σε εμένα.

Περισσότερο ερωτεύτηκες ή σε ερωτεύτηκαν;
Πιο πολύ με ερωτεύτηκαν. Εγώ αγάπησα μία φορά και ερωτεύτηκα άλλες δύο. Πολύ δυνατά όμως. Μετά τον τελευταίο μου έρωτα, ήμουν κλεισμένη στο σπίτι έξι μήνες και όταν βγήκα λιποθύμησα. Ο έρωτας χορταίνεται γιατί είναι σαν μαγιά που ξεφουσκώνει. Η αγάπη δεν χορταίνεται.

Το σεξ χορταίνεται;
Όχι, με τίποτα. Και στην άλλη ζωή σηκώνεσαι και ψάχνεσαι.

Υπάρχουν μέρη που ήθελες να ταξιδέψεις και δεν πήγες;
Θέλω να πάω στη Ρωσία να δω το μετρό της Μόσχας, που είναι το καλύτερο του κόσμου. Στην Αμερική δεν είχα διάθεση να πάω, ακόμη και όταν μπορούσα. Στη Γερμανία έλεγα στον Χανς, τον παραγωγό πορνό, λαχτάρησα έναν ναργιλέ, μου έλεγε για αυτό σκας, παίρναμε το ιδιωτικό τζετ και πηγαίναμε στη Βηρυτό αυθημερόν. Μπορούσα λοιπόν να ταξιδέψω στη Νέα Υόρκη, αλλά δεν ήθελα.

Πώς θα ήθελες να σε θυμούνται;
Τίποτα. Απλά να λένε να, η Νανά.

__________

Νανά Χατζή - Τραπεζικός Λογαριασμός

ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Δικαιούχος: Παναγιώτης Υψηλός του Αθανασίου
Αρ. Λογαριασμού: 6215 - 010978 -627
IBAN: GR 3701712150006215010978627
Αιτιολογία: Οικονομική Ενίσχυση Λόγω Ασθενείας

Λόγω παλαιότητας του λογαριασμού της Νανάς, οι καταθέσεις μέσω e-banking ή ΑΤΜ δεν γίνονται δεκτές. Οπότε καταθέτουμε μόνο στα ταμεία στην τράπεζα –και δεν ξεχνάμε την αιτιολογία.

Facebook

Υποστηρίζουμε τη Νανά Χατζή: https://www.facebook.com/groups/1106758172685858/ 

Το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών (ΣΥΔ), η Θετική Φωνή, το Thessaloniki Pride, η Thessaloniki Rainbow Youth και η Good Αs You(th) σας προσκαλούν την Κυριακή, 30 Αυγούστου, στο Enola (Βαλαωρίτου 19, 2ος όρ.), για ένα ποτό για τη φίλη μας Νανά, που νοσηλεύεται στο ΓΝΘ Γ. Παπανικολάου, και έχει ανάγκη την αλληλεγγύη μας. Τα έσοδα από την εκδήλωση θα διατεθούν για τη κάλυψη των ιατρικών και άλλων εξόδων, αλλά και για αλληλεγγύη προς τρανς ανθρώπους που το έχουν ανάγκη.

Θα πάω

Ένα ποτό για την αγαπημένη μας Νανά...

Κυριακή, 30 Αυγούστου στις 11:00 μ.μ.

στην τοποθεσία ;;eNola, ΘεσσαλονίκηΟ χρήστης Άννα Απέργη σάς προσκάλεσε στην εκδήλωση του χρήστη Thessaloniki Pride - Φεστιβάλ Υπερηφάνειας Θεσσαλονίκης

https://vimeo.com/124447562
Nana from Lara Christen on Vimeo.