Όταν δε θα έχω πια φωνή, το καλαθάκι...

Βάψιμο του σπιτιού. Καθάρισμα. 

Πετάμε όσα μαζεύτηκαν. Ξεπλένουμε το χνάρι που αφήνει η ζωή μας καθώς προχωρούμε. Χάντρες μπαλόνια, μολύβια άξυστα, μπαταρίες μονές, ένα μισό κραγιόν, μια super glue ανοιγμένη, εισιτήρια πλοίων, κατάλογοι εστιατορίων, σκόρπια ψιλά και κάρτες ξεχασμένων γνωριμιών.

Κι άλλα― ο ίλιγγος― με χαρτιά. Λιγότερα πλέον μα ακόμα πολλά. Λογαριασμοί και σημειώσεις που δεν ξανακοιτάξαμε, κι άλλα πιο προσωπικά, σκέψεις, λίστες, στίχοι.

Έχω ένα κουτί ψάθινο με μαύρη πλέξη και καπάκι,  Δεκαετίες κοντά μου. Πολλές χρήσεις δοκίμασε και κατέληξε πάνω απ' το μαξιλάρι με μάσκα ύπνου κι ένα κουτάκι τσίγκινο σε σχήμα καρδιάς με τα υπνωτικά μου (τους καιρούς που παίρνω). Πόση αξία έχει αυτό; Για ποιον;

Μου έτυχε ως τώρα να ανοίξω τα συρτάρια πολλών ανθρώπων που πέθαναν. Να ξεκαθαρίσω και να μοιράσω, μόνη ή οικογενειακά, το χνάρι της ζωής τους. Κι ήδη από την πρώτη φορά, από τη γιαγιά και τον παππού μου (που είχαν και πάρα πολλά) μου έμεινε ένα τραύμα που άφησε το κουσούρι να κοιτώ και τα δικά μου από μια τέτοια οπτική, σα να έλειπα.

Έχουμε εκείνα με τιμή και αξία. Άλλοι σε τάξη, άλλοι ανάκατα ψεύτικες πέρλες μέσα στα μαργαριτάρια, πίνακες της μεγάλης θείας πλάι σε διάσημων (ανάλογα τα γούστα ή τα οικονομικά μας). Όμως είναι κι όλα εκείνα τα άλλα, εκείνα που για μάς αξίζουν μα η αξία τους θα χαθεί όταν θα χαθεί η ζωή μας.

Το καλαθάκι πλάι στο κρεβάτι μου ήταν μια βόλτα στο Μοναστηράκι πριν  από αιώνες όταν μόλις γνωριζόμασταν με τον Κύριο Kastell και σ΄ένα μαγαζί με ψάθινα συζητούσαμε την Αίγινα όπου θα αγοράζαμε ένα σπίτι. Την Αίγινα την αγαπήσαμε και τη χαρήκαμε, αλλά σε σπίτια φίλων, το ερημικό εκείνο σπίτι στο βουνό δεν το αγοράσαμε, κάναμε άλλα, η ζωή μας πήγε αλλού αλλά το μικρό μου ψάθινο κουτί τα φέρνει πάντα όλα αυτά μαζί του, πώς σχεδιάστηκε το μέλλον σ΄ένα μαγαζί με ψάθινα τότε που ακόμα είχαμε χώρο για όνειρα και σχέδια και για νέα αντικείμενα, τότε που όταν ερχόταν δώρο ένα ψάθινο κουτί ούτε που φανταζόμασταν ότι το πιθανότερο είναι να ζήσει πιο πολύ από μας.

Ο έρωτας μάς δένει με τα αντικείμενα. Έχει γράψει ο Παμούκ ένα ανιαρό και συναρπαστικό βιβλίο στο οποίο ο ερωτευμένος συλλέγει φτηνά μικροπράγματα που άγγιξε η αγάπη του, σπασμένα χτενάκια κι άλλα ασήμαντα τα οποία είτε αντικαθιστά με πιο νέα κι ακριβά είτε με υποσχέσεις για ανταλλάγματα μέχρι που φτιάχνει ένα Μουσείο των πολύτιμων γι αυτόν ασήμαντων στιγμών, ένα Μουσείο που συχνά κυκλοφορούν φήμες ότι αλήθεια ετοιμάζεται να στηθεί στην Πόλη όχι τη λογοτεχνική αλλά την άλλη που μπορούμε να την περπατήσουμε.

 Το 'χω κι αυτό, όλοι το έχουμε σε κάποιο βαθμό μα τώρα με τα πράγματά μου στοιβαγμένα στην αυλή, με  έπιπλα, ρούχα και βιβλία ανάκατα, δεν είναι η συλλογή στο νου μου μα το αντίθετο. Το πού και πότε κι από ποιους θα σκορπιστούν όταν εγώ δε θα είμαι εδώ για να αξίζουν κι όταν  αυτό το καλαθάκι, ας πούμε, θα πεταχτεί, θα στραπατσαριστεί μαζί με τα άλλα μου σε ένα κάδο σκουπιδιών και δε θα έχω πια φωνή να πω την ιστορία του.

________________

Orhan Pamuk Το μουσείο της αθωότητας.

Εικόνες

Το εν λόγω, πάνω.

Κάτω το σπίτι μου σήμερα.  Μισή η νέα καλαμωτή στην πέργκολα και τα πράγματά μου  στοίβες.