Της Βηρυτού οι καμπάνες

Της Βηρυτού οι καμπάνες εισβάλλουν στο δωμάτιό μου  με το πρώτο τσάι, το πρωί και κάθε απόγευμα στις 7.27 (ακριβώς).

-Δεν έχει μουεζίνη; με ρωτούν.

Θα  έχει, δε μπορεί , μα εγώ μόνο στη Βύβλο, την αρχαία πόλη άκουσα. ´Ενα κάλεσμα σε προσευχή μακρόσυρτο μελωδικό που μας καθήλωσε στα παλιά στενά στρωμένα με μωσαϊκό βοτσάλων, σαν το δωδεκανησιώτικο, ανάμεσα σε μαρμαρένιες πλάκες που εντυπωσιάζουν τους συνταξιδιώτες μου. Αλλά ακόμα και κάτω από αυτό το μιναρέ με τη γλυκιά φωνή, είδα σταυρούς και τρούλους. 

Μιά Παναγία με βρέφος κρέμεται στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου, μια  άλλη έχει ο οδηγός του πούλμαν στο καντράν κι ένας Χριστός αντίγραφο του πιο γνωστού της Βραζιλίας, εδώ ευλογεί τη λεωφόρο που κυλά πλάι στην ακτή.

30% διαβάζω ότι είναι οι Χριστιανοί στο Λίβανο.Θα έλεγα πως είναι πιο πολλοί, ή πιο πιστοί από τους Μουσουλμάνους.

´Εχει Επανάσταση, τώρα που είμαι εδώ. Δυο χρόνια δίχως κυβερνήσεις, κάθε μέρα διαδηλώσεις, capital controls και ο στρατός στους δρόμους.  Να είναι άραγε έτσι γαλήνια στις Επαναστάσεις όταν είσαι εκεί; Ο πόλεμος, γράφει ο Τάλεμπ που τον έζησε στη Βηρυτό όταν ήταν νεαρός, είναι ατέλειωτες ώρες πλήξης που εναλλάσσονται με μικρά διαστήματα φρενήρους δράσης όταν βγαίνεις για εφοδιασμό ή για πληροφορίες. Δεν έχει πόλεμο εδώ κι εύχομαι να μην ξαναζήσουν τέτοια πλήξη. Η Επανάσταση είναι αλλιώς. Τα μαγαζιά ανοιχτά, τροφή κι ευγένεια αφθονούν και μόνο από την τιμή του δολαρίου συμπεραίνει ο τουρίστας ότι υποβόσκουν ανασφάλειες. Κι από τα πολυβόλα στα χέρια στρατιωτών- αν έρχεσαι από τη Δύση διότι Τούρκοι και Έλληνες δεν παραξενευόμαστε, τα έχουμε συνήθεια κι εμείς ανάμεσα σε πολίτες. 

  Για τα άλλα τα της ντρόγκας στίγμα και νόμοι αυστηροί άλλου αιώνα, η πρέζα $10 το g (αλλά κομμένη, σαν παντού) και για τα φάρμακα πληρώνεις. Το subo, όπως στην Ελλάδα κατάφερε να πείσει (για να το πω κομψά) τους αρμόδιους και μονοπωλεί, μα εδώ το ακριβοπληρώνει ο θεραπευόμενος. Όμως στη θεραπεία της Ηπατίτιδας C είναι μπροστά, με πάμφθηνο αιγυπτιακό γενόσημο.  Πόσοι όμως τα τολμούν; Πόσες γυναίκες, πόσοι μετανάστες ή του sex εργάτες ; Τα νούμερα απατούν, το λένε και τα μάτια αυτών που μάς τα δίνουν. Μα η ατμόσφαιρα στο κέντρο Μείωσης Της Βλάβης ήταν φιλική κι οι καλοθρεμμένες γάτες είναι πάντοτε καλό σημάδι.

Δεν πρόλαβα να πάω στο βουνό στα χιόνια. Είμαι σαν τους ναυτικούς που γύρισαν τον κόσμο αλλά τίποτε δεν είδαν. Αυτά έχει το να ταξιδεύεις για δουλειά.  Ωστόσο κάτι μένει, το παλεύω με ξενύχτια και με κούραση. Κι από τη δική μου Βηρυτό θα μείνουν οι Χριστοί κι οι Παναγίες και μία συμβουλή: μην τους πιστεύετε όταν λένε παραμύθια για κινδύνους στις Επαναστάσεις γιατί ο άνθρωπος αγαπά την ηρεμία. (Και το δολάριο).

—————
Φωτογραφίες ακολουθούν στο blog αλλά άτσαλα τοποθετημένες και χωρίς συνδέσμους με πληροφορίες. Το mac μου αρρώστησε και, όπως τυχαίνει, με χτύπησε η συμφορά πριν το ταξίδι. Ζω με ipad και μόλις που επιβιώνω.

Η Βύβλος ή Τζουμπάιλ (αραβικά: جبيل)

Βιβλία και προσευχές στο αεροδρόμιο

Πτήση για τη Τζέντα. 

Έφτασα ώρα προσευχής, μόλις σηκώθηκαν, τακτοποιούν ρούχα. Οι γυναίκες δεν προσεύχονται, χαράμ είμαστε, τι να πούμε εμείς στο Θεό που να τον ενδιαφέρει;

Μια ωραία ιδέα. Βιβλία στα καθίσματα των χώρων αναμονής. Μπορεί οι μπρίζες να είναι χαλασμένες, μπορεί, στο αεροδρόμιο καμάρι μας, μη σκεφτήκαμε πως ο ταξιδιώτης στην αναμονή για να δουλέψει χρειάζεται ίσως τραπέζι ή φως που εστιάζει, αλλά να που προσφέρουμε Λογοτεχνία.  

Και τα βιβλία έχουν διαβαστεί, φαίνονται.  Με ράχη τσακισμένη από την πολλή δουλειά και τις γωνίες γυριστές σαν αυτάκια σκύλου, αποκαλύπτει η όψη τους  πως η ιδέα του Δήμου της Αθήνας είναι καλή. Μακάρι να γινόταν θεσμός. Άλλο ένα ελληνικό χαρακτηριστικό που μας τραβάει πίσω, όπως η αδιαφορία συντήρησης 

ή εξέλιξης μετά την περάτωση του έργου, είναι και που δεν το υποστηρίζουμε. Δε μας αρέσουν οι θεσμοί κι οι παραδόσεις. Δρόμων και λεωφόρων ονόματα  σα μαγαζιά ιστορικά , αλλάζουν δίχως σεβασμό στο παρελθόν και χρηματοδοτήσεις, εξαγγελίες, κορδέλες, μίζες, λαμογές είναι μονάχα για τα νέα έργα. 

Απίθανο άρα η ιδέα να γίνει συνήθεια και το αεροδρόμιο της Αθήνας να γίνει γνωστό για τα βιβλία του, μα ας ελπίσουμε. Επειδή θα ήταν ωραίο.

Αλλά, δεν έχετε περιέργεια τι διαβάζεται;

Ιδού η έρευνας μου, στο λίγο που πρόλαβα να τα περιδιαβώ:

Το πιο λιωμένο το Ζητείται ελπίς του Σαμαράκη 

Λιγότερο ο Καπετάν Μιχάλης του Καζαντζάκη

Αδιάβαστος και ο Καβάφης - χάνουν (και είναι μάλιστα τρόμος της γνωστής έκδοσης των Απάντων του ´Ικαρου)

Αδιάβαστος και ο Ελύτης αγγλιστί “In the Name of Luminosity and Trnsparency”

Μετρίως ο Ζορμπάς ελληνιστί (φαίνεται τον ξέρουμε απ έξω όλοι).

Αξιοπρεπώς μετρίως ( δηλαδή όχι φύλλο και φτερό) ο Κοντολέων  κι οι Ιππότες του.

Λίγο πιο κάτω, έτσι μην τύχει και χαρώ πολύ σε τούτη τη ζώη, είδα και Δημουλά την πανταχού  παρούσα, και συγχύστηκα οπότε δεν το έψαξα πολύ. Μα δε θ αφήσω τη μία αντιπαθή επιλογή να με λυπήσει.

----------------------------------------------------------

Εκθήλυνση κι εκγήρανση στις ταμπέλες― βήμα προς την Ισότητα

Ένα ακόμα βήμα προς την ισότητα. Η Γενεύη αλλάζει τις ταμπέλες των δρόμων και για πρώτη φορά εισάγει σχέδια στα οποία αναγνωρίζουμε γυναίκες, ηλικιωμένους, εγκύους.

Αν είστε νέος άνδρας (και δη λευκός) το απολαμβάνετε μα ίσως δεν έχετε αντιληφθεί πόσο ο κόσμος μας είναι φτιαγμένος στα μέτρα σας, και άλλο φύλο, άλλες ηλικίες και φυλές, συχνότατα αποκλείονται. Δεν είναι μόνο η λέξη Άνθρωπος γένους αρσενικού, είναι, στις πατριαρχικές μας κοινωνίες, και η εικόνα του ανθρώπου.

Το διδαχθήκαμε βεβαίως σε Γραμματική και Συντακτικό ότι το αρσενικό εμπεριέχει το θηλυκό- όταν λέω 'οι φίλοι μου' μπορεί να εννοώ και τις φίλες ενώ αν πω 'οι φίλες μου' εννοείται ότι στην ομάδα δεν υπάρχει ούτε ένας άνδρας.

Προσωπικά έχω κατηγορηθεί κι έχει αμφισβητηθεί η φεμινιστικότης μου επειδή δε χρησιμοποιώ γελοίους νεολογισμούς (που εύχομαι να μην πιάσουν) όπως «η Ανθρωπίνα» όταν αναφέρομαι στο ανθρώπινο γένος ή όποτε, όπως θυμάμαι κάποτε προκάλεσα οργή κάποιου επίδοξου λογοπλάστη φεμινιστή επειδή έγραψα «είμαι από τους bloggers που....» (αντί όπως ήθελε να πω είμαι από τις μπλογγερίνες). 

Οι γλωσσικές επιλογές είναι και ζήτημα καλαισθησίας αλλά πιο πολύ είναι ζήτημα σαφήνειας. Κανόνας μου είναι να διαλέγω πάντα και φανατικά την πιο εύκολη κι όχι την πιο δυσνόητη επιλογή διότι δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να ξεχνά ότι μιλάω και γράφω για να επικοινωνήσω κι όχι μονάχα για να εκφραστώ. Ο λόγος δεν είναι εμετός να βγαίνει απότομα κι όπως μας έρθει, ο λόγος είναι αποτέλεσμα σκέψης και μάθησης και σύνεσης και σεβασμού προς τον ακροατή (ή αναγνώστη). 

Οι γλώσσες ρέουν, είναι ζωντανές και εύπλαστες. Δεν αλλάζουν με νόμους και απαγορεύσεις― στα ελληνικά που συχνότατα το προσπαθήσαμε ήδη βιώνουμε την ολέθρια πτώχευση στοχασμού· η σκέψη μένει πίσω και αναγκαζόμαστε συχνά να καταφεύγουμε σε κακή μετάφραση των ιδεών.

Λέω λοιπόν πως εγώ είμαι «άνθρωπος» κι όχι ανθρωπίνα και χρησιμοποιώ αρσενικό γένος σε πληθυντικούς που με συμπεριλαμβάνουν διότι αυτό κατά την κρίση μου κάνει ευνόητο το λόγο μου και θέλω να με καταλαβαίνετε. 

Ωστόσο αυτό δε σημαίνει ότι δεν έχω επίγνωση του αποκλεισμού που βιώνουμε από κοριτσάκια όλες μας αλλά και του άλλου του του ρατσισμού της ηλικίας που μας περιμένει όλες και όλους στη γωνία των -άντα μας και που τείνει να μετατρέψει σε αιτία ντροπής το ότι καταφέρνουμε να μεγαλώσουμε. Λίγο το Χόλιγουντ, λίγο η εξιδανίκευση της νιότης από τα επαναστατημένα νιάτα του 1960, μαζί κι η τηλεόραση που, ιδίως εδώ σ' εμάς, μοιάζει να έχει θέσει αυστηρά ηλικιακά όρια όχι μόνο για μοντέλα αλλά και για παρουσιαστές ή διαφημίσεις έτσι που- εκτός στο ρόλο του αγαθού παραδοσιακού παππού των αναγνωστικών και της γιαγιάς με τη μαντίλα δεν παρουσιάζει παρά νέους λευκούς και αρτιμελείς διαφθείροντας το μάτι του λαού σε τέτοιο σημείο που στην εμφάνιση μιάς μεγαλύτερης γυναίκας σε Πολιτική ή Επιστήμες βοά η οργή λαού κι η κοροϊδία κι από τουϊτεράδες ως ταξιτζήδες νιώθουν οι πάντες ελεύθεροι να τη λοιδορούν για τις ρυτίδες της (αν έχει) ή για τις πλαστικές (αν δεν έχει). 

Από μικρά κοριτσάκια σε κάθε βήμα νιώθουμε πως ο κόσμος αυτός δεν είναι για μας. Στη συμπεριφορά, στα παραμύθια, στα γένη της Γραμματικής ως και στις ταμπέλες των δρόμων.

Κι αυτό το τελευταίο είναι πολύ σημαντικό επιτέλους να αλλάξει. Κι αλλάζει. Οι δρόμοι αρχίζουν να μιλούν και σ΄ 'εμάς.

Ακολουθούν παραδείγματα

Είπαμε, δεν έχεις ελπίδα. 

Με ρυτίδες ή χωρίς το πρόβλημα είναι που ζεις ακόμα.

Θέλετε και να οδηγείτε; Οι δρόμοι είναι για τους νέους

 Είπαμε: δεν είναι για σας οι δρόμοι

Μητροπολίτης ‪#Βεροιας: Να μην εκφωνούν πανηγυρικούς στην εκκλησία γυναίκες εκπαιδευτικοί! 

Τι τους προσάπτουν; Το ότι ζουν.

 Η Μαντόνα ενοχλεί πολύ την Αστυνομία Ηλικίας και δέχεται επιθέσεις καθημερινά.

Και στη Μαντόννα το «γιαγιά» ως βρισιά

 Κι εδώ σ' εμάς από γυναίκα

ΠΩΛΙΝ ΚΟΚΛΑ 

όλοι περίμεναν η ένταση να ανέβει ακόμη πιο πολύ με τη «θεά», όλα σα να βούλιαξαν στη σιωπή. Και στην οθόνη εμφανίστηκε μια πτοημένη, κοντή κυριούλα με πετσιά … (Η Μαντόνα ήταν χειρότερη κι απ΄την Ντούσκα....--> https://www.lifo.gr/articles/opinions/237884/i-mantona-sti-eurovision-ola-lathos

Η Μαντόννα δεν πτοείται.  Απαντά.

Όταν βραβεύτηκε ως  'Γυναίκα της Χρονιάς' στο λόγο της μίλησε ανοιχτά για το σεξισμό και την ηλικιοφοβία στη μουσική βιομηχανία. 

Madonna "Η ηλικία είναι αμαρτία"

http://lesbianbimafia.blogspot.com/2017/01/madonna.html

 Κομψά και μεγαλόψυχα.

Τα αστεία για το πόσο ενοχλούν «οι γριές» είναι είδος από μόνα τους

Προσβάλαμε την Αισθητική τους

Νομική σύμβουλος εκπομπών μα σχολιάζουν εμφάνιση. Πώς τολμά;

Κι από γυναίκα φολκλόρ χιουμοράκι: «Σκιάχτηακ»

Τόσα βιβλία, τόσες σπουδές, τόσες δηλώσεις

 αλλά (σαν τους ταξιτζήδες και τουϊτεράδες που λέγαμε πιο πάνω) ο ασπρομάλλης γερομπαμπαλής θεωρεί επιχείρημα εναντίον της Σώτης Τριανταφύλλου τα «σιτεμένη» και «γεροντομπεμπέκα».

Έγκλημα η ηλικία, βρισιά το «γιαγιά»

 ντεμη 

μου κάνει εντύπωση που σας κάνει εντύπωση που γερνάνε οι άνθρωποι. συμβαίνει σε όλους. αν είναι τυχεροί

Ο μπαμπάς καθόλου γελοίος όμως.

______________

Εικόνες

Πάνω : ταμπέλες της Γενεύης

Κάτω: κατά τη συνήθεια του blog στηρίζω όσα είπα κι εδώ ζητώ συγγνώμη που θα σας αηδιάσω με παραδείγματα γεροντοφοβίας και αισχρού ρατσισμού κατά γυναικών που μεγαλώνουν.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ rip «Οι άγγελοι είναι οι πόρνες τ΄ουρανού»

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

RIP

1939- 21 Ιανουαρίου 2020

Συχνά, συχνότατα διαβάζω κι αναφέρω στίχους της. Αγαπώ την ποίησή της, το ξέρετε.

Θαύμασα και την ίδια. Το μυαλό της, τον μποέμ τρόπο που κινιόταν μέσα στον κόσμο, τη δυσπιστία της προς κάθε καινούργιο άνθρωπο, το γιγαντιαίο θάρρος της στις ανασκαφές της ψυχής, την ειλικρίνεια και το χιούμορ της, τη μόρφωσή της και τις αποστάσεις , τα τείχη που ύψωνε για να αποφύγει σιωπηλά την ψευτοποίηση και την ανοησία.

Δεν ανοιγόταν εύκολα. Δίχως να μου πει μια λέξη είχαμε μοιραστεί ένα μπουκάλι κρασί και στίχους πριν πολλά χρόνια καλεσμένες κι οι δυό σε Βραδιά της Ποίησης (απ’ όπου η φωτογραφία μας στην Ελευθεροτυπία).

Μια άλλη φορά ήταν πιο ανοιχτή, είχαμε γελάσει και μιλήσει ώρες πολλές.

«Η ζωή θέλει κόπο όχι κόλπο» γράφει σε τοίχο και χαμογελά πονηρά αναστρέφοντας τη γνωστή εξυπνάδα με ευφυΐα. «Η Ποίηση θέλει κόπο, όχι κόλπο» μου φαίνεται σα να λέει με το συνωμοτικό χαμόγελό της.

Μελέτη, αξιοπρέπεια, εντιμότητα, όχι πονηριές.

Η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ δεν ήταν αγύρτισσα, ήταν ποιήτρια αληθινή. Μιλούσε απλά. Κι εξερευνούσε την αθρώπινη συνείδηση σε βάθη και σε πλάτη.

«Οι άγγελοι είναι οι πόρνες τ' ουρανού»

κι εκεί ανάμεσά τους θα κρεμάσω το πορτραίτο της.

_________________________________

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ

Η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ γεννήθηκε στην Αθήνα τον Φεβρουάριο του 1939. Γονείς της οι Γιάννης Αγγελάκης και Ελένη Σταμάτη. Νονός της ο Νίκος Καζαντζάκης, που διατηρούσε φιλικές σχέσεις με τον πατέρα της.

Μόλις στα 17 της χρόνια δημοσιεύει στο περιοδικό Καινούργια εποχή το ποιήμα της «Μοναξιά» μετά από παρότρυνση του Νίκου Καζαντζάκη, ο οποίος έστειλε γράμμα στον Γιάννη Γουδέλη, τον διευθυντή της Καινούργιας εποχής γράφοντας: «Παρακαλώ, δημοσιεύστε αυτό το ποίημα, το έχει γράψει μία κοπέλα που δεν έχει βγάλει ακόμα το γυμνάσιο. Είναι το ωραιότερο ποίημα που διάβασα ποτέ!».

Από τότε άνοιξε ο δρόμος για την ενασχόληση της με την ποίηση και τη μετάφραση. Όπως αναφέρει και η ίδια ήταν μεγάλη η είσοδος της στην ποίηση. Άρθρα για την ποίηση και την μετάφραση της ποίησης έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά και εφημερίδες.

Το έργο της έχει μεταφραστεί σε περισσότερες των δέκα γλωσσών και ποιήματα της εμπεριέχονται σε λογοτεχνικές ανθολογίες. Αρχή και τέλος για εκείνη η ποίηση του Κ.Π. Καβάφη. Σπούδασε ξένες γλώσσες στην Αθήνα, τη Γαλλία και την Ελβετία. Είναι διπλωματούχος μεταφράστρια-διερμηνέας. Έχει μεταφράσει, μεταξύ άλλων, Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν, Βλαντιμίρ Βλαντιμίροβιτς Μαγιακόβσκι, Ουίλλιαμ Σαίξπηρ κ.ά. Η ποίησή της διακρίνεται από μια έντονη καταφυγή σε φανταστικές χώρες.

Το 1962 τιμήθηκε με το Α΄ Βραβείο Ποίησης της πόλης της Γενεύης (Prix Hensch). Το 1985 τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης. Έχει δώσει διαλέξεις και διάβασε ποιήματά της σε Πανεπιστήμια των ΗΠΑ και Καναδά (Harvard, Cornell, Darmouth, N.Y.State, Princeton, Columbia κ.α.) 

Το 2000 τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών με το βραβείο Κώστα και Ελένης Ουράνη, ενώ το 2014 βραβεύτηκε με το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων για το σύνολο του έργου της.

Μεταξύ των βιβλίων της είναι:

Λύκοι και σύννεφα (1963) - Ποιήματα 63-69, (1971) - Μαγδαληνή, το μεγάλο θηλαστικό (1974) - Τα σκόρπια χαρτιά της Πηνελόπης (1977) - Ο θρίαμβος της σταθερής απώλειας (1978) - Ενάντιος έρωτας (1982) - Οι μνηστήρες (1984) - Όταν το σώμα (1988) - Επίλογος αέρας (1990) - Άδεια φύση (1993) - Λυπιού (1995) - Ωραία έρημος ωραία η σάρκα (1996) - Η Ύλη Μόνη (2001) - Μεταφράζοντας σε έρωτα της ζωής το τέλος (2003) - Στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα (2005) - Η ανορεξία της ύπαρξης (2011) - Ποίηση 1963-2011 (ανθολογία), εκδ. «Καστανιώτη» - Της μοναξιάς διπρόσωποι μονόλογοι, 2016 εκδόσεις Καστανιώτη.

_________

 

ΠΟΙΗΣΗ

«Η ανορεξία της ύπαρξης»

Δεν πεινάω, δεν πονάω, δε βρωμάω ίσως κάπου βαθιά να υποφέρω και να μην το ξέρω κάνω πως γελάω δεν επιθυμώ το αδύνατο ούτε το δυνατό τα απαγορευμένα για μένα σώματα δε μου χορταίνουν τη ματιά. Τον ουρανό καμιά φορά κοιτάω με λαχτάρα την ώρα που ο ήλιος σβήνει τη λάμψη του κι ο γαλανός εραστής παραδίνεται στη γοητεία της νύχτας. Η μόνη μου συμμετοχή στο στροβίλισμα του κόσμου είναι η ανάσα μου που βγαίνει σταθερή. Αλλά νιώθω και μια άλλη παράξενη συμμετοχή∙ αγωνία με πιάνει ξαφνικά για τον ανθρώπινο πόνο. Απλώνεται πάνω στη γη σαν τελετουργικό τραπεζομάντιλο που μουσκεμένο στο αίμα σκεπάζει μύθους και θεούς αιώνια αναγεννιέται και με τη ζωή ταυτίζεται. Ναι, τώρα θέλω να κλάψω αλλά στέρεψε ως και των δακρύων μου

η πηγή.

«Στιγμιαία Ζωή»

Στον Κώστα Νησιώτη

Είχα κλείσει όλα τα παράθυρα

που έβλεπαν στον κήπο της σάρκας.

Τα παντζούρια μόνο άγγιζαν

που έγερναν ξεραμένα

κι άγγιζαν το χώμα.

Μακριά στεκόμουνα

από τη θέα των θνητών αστεριών

φυλαγόμουνα μήπως κι επιθυμήσω.

Και τώρα; Χωρίς τίποτα ν’ αλλάξει

υπήρξε μόνο μια στιγμή

όπου ένα εύγλωττο βλέμμα

περιέγραφε κάτι

ασύγκριτα συναρπαστικό

απ’ τη δική μου πραγματικότητα.

«Ποιητικό Υστερόγραφο»

Τα ποιήματα δεν μπορούν πια

να’ ναι ωραία

αφού η αλήθεια έχει ασχημύνει.

Η πείρα είναι τώρα

το μόνο σώμα των πραγμάτων

κι όσο η πείρα πλουταίνει

τόσο το ποίημα τρέφεται και ίσως δυναμώσει.

Πονάν τα γόνατά μου

και την Ποίηση δεν μπορώ πια να προσκυνήσω,

μόνο τις έμπειρες πληγές μου

μπορώ να τις χαρίσω.

Τα επίθετα μαράθηκαν·

μόνο με τις φαντασιώσεις μου

μπορώ τώρα την Ποίηση να διανθίσω.

Όμως πάντα θα την υπηρετώ

όσο βέβαια εκείνη με θέλει

γιατί μόνο αυτή με κάνει λίγο να ξεχνώ

-->

τον κλειστό ορίζοντα του μέλλοντός μου.

Interlude 

.
Έντιμοι, έντιμοι οι άγγελοι
γιατί κι όταν ακόμη
σε στραβώνουν με το άσπρο
ψιθυρίζουν "δεν υπάρχω".

Αν τουλάχιστον πίστευα στο Θεό
θα 'χαν τα χέρια σου
άπειρες ερμηνείες όταν κινούνται
και μ' ανεβάζουν στον ουρανό
έναν ουρανό σαν του Ρίλκε
με λυπημένους αγγέλους
να φυσούν τη μοναξιά κάτω στη γη
υπονοούμενα φτερά
και ντροπαλή η μιλιά τους
γιατί δεν υπάρχουν.

Ο άγγελος είναι έναστρος από μέσα
κι απ' έξω σκοτεινός για να βυθίζεται
στο μαύρο και να μη φαίνεται.

Οι άγγελοι είναι οι πόρνες τ' ουρανού
με τα φτερά χαϊδεύουν τις πιο αλλόκοτες ψυχολογίες
ξέρουν τα μυστικά της εγωπάθειας
όταν αποκαλούν το φύλλο δέντρο
και το δέντρο δάσος.
"Έτσι μας έκαν' ο Θεός", λένε, σκύβουν
και χύνεται το φως σαν μαλλί χρυσό ή γέλιο
στο στήθος κρατάνε το καπέλο
την ώρα που λένε αντίο
και μπαίνουν σ' άλλο κόσμο καλύτερο.

Μια πιπεράτη μυρωδιά μένει μόνο
στο πρεβάζι του παράθυρου
και στη γλώσσα μια γεύση προδοσίας
απ' το θείο.

Υπαρξιακές ερωταποκρίσεις

Τι ωραίος που ήταν ο έρωτας!
Πολιορκούσε χωρίς ενοχές
πολεμούσε χωρίς αιχμές, χωρίς φιλοδοξίες.
Λιοπύρι τα μεσάνυχτα
καλοκαιριά στον πάγο
έρωτας, το αντίθετο του αληθινού
έδινε στο πραγματικό ουσία.
Ήταν ωραία η ευωδιά του ιδρώτα
σοφά τα συμπεράσματα της σάρκας τότε
της σάρκας, της πιο παραμελημένης θεάς.
Τη ζωή μου βλέπω τώρα
σαν ένα ντοκιμαντέρ
που δείχνει σπάνια της φύσης πουλιά
ξεχασμένες του κόσμου ακτές
απλησίαστες κορφές.
Τις κινήσεις της ψυχής μου
παρακολουθώ στην οθόνη.
Ποια μέθοδο ακολουθεί άραγε η ψυχή
για να επιζήσει για λίγο ακόμη χωρίς μέλλον;
Το ψέμα; Την αλήθεια;
Ή αφήνεται στη φυσικότητα του είναι;
Ποιανού «είναι»;
Πώς μπορεί να υπάρξει «είναι» χωρίς μέλλον;
Όταν πια μόνο μια κάποια ιδέα οδηγεί στο σώμα
μόνο τ’ όνειρο φέρνει το πάθος;
Όσο για τον έρωτα τον τελευταίο
είναι σαν τον πρώτο:
βλασταίνει στο χωράφι του Πλάτωνα.

Ένα απλό κρεβάτι

Κινήσεις που οδηγούν
σ’ ένα απλό κρεβάτι
πώς να εμπνεύσουν πια;
Κρεβάτι χωρίς παραστάτη
χωρίς εφιδρώσεις
χωρίς εντυπώσεις
ένα άδειο στρωμένο πανί
μία οθόνη δίχως προβολή
και κινήσεις μονοσήμαντες
που σημαίνουν μόνο το τέλος
της μέρας.
Μια ειρήνη υπόγραψα φαίνεται
χωρίς καμιά μάχη
να ‘χει κερδηθεί ή χαθεί.
Ειρήνη είναι ο ύπνος
που έρχεται περιβρεγμένος
μόνο με την ελπίδα
του ονείρου.
Αλλά, αναπάντεχα
μια γλύκα απλώνεται στην επιφάνεια
της ταλαιπωρημένης σάρκας.
Τέλειωσε και τούτο το βράδυ.
Ακόμη ένα κομμάτι χρόνου
που δεν πρόδωσα
δε βλαστήμησα
την ώρα και τη στιγμή.
Ήταν η μέρα καλή
καμιά δεν ένιωσα νέα πληγή
καμιά δεν κακοφόρμισε παλιά.
Κρεβάτι απλό
με τέσσερα πόδια
και καλοκαιρινά σεντόνια
βάναυσα λευκά.

Στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα

Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή
την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω
πώς κερδίζει πάντα αυτή
ενώ χάνουμε εμείς.
Πώς οι αξίες γεννιούνται
κι επιβάλλονται πάνω σ’ αυτό που πρώτο λιώνει:
το σώμα.
Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας
ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά
ανασαίνω κι ας είμαι
σε κοντινή μακρινή απόσταση
απ’ ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει…
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς
θα εφεύρει η ζωή
ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο∙
πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις
τα πετάω.
Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω∙
να φεύγουν τα περιττά λέω
να μπω στον ουρανό τού τίποτα
με ελάχιστα.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Eπίσκεψη στο σπίτι της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ στην Αίγινα «Η ανημποριά με γεμίζει ελπίδα...» 

https://www.lifo.gr/articles/book_articles/248788/katerina-aggelaki-royk-i-animporia-me-gemizei-elpida

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ: «Με φωτοστέφανο τις πρώτες συννεφιές» http://parathyro.politis.com.cy/2016/09/katerinas-angelaki-roukme-fotostef/

Η τρελευταία συνέντευξη

_____________________________________________

Οι εραστές μας ήταν κακοί ποιητές...

https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2019/10/blog-post_26.html#axzz6BkumJ5ac

Πόσο κάνει ένα ποίημα; #WorldPoetryDay

https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2016/03/worldpoetryday.html#axzz6BkumJ5ac