Οι φοβίες μου.
Κλειστά τα γυμναστήρια,
κλειστά τα κομμωτήρια,
ανοιχτά (με μείωση τιμών) τα ντελιβεράδικα...
βλέπω το μέλλον μας θλιβερό:
Θα πεθάνουμε, χοντρές, μόνες και αχτένιστες.
Τετάρτη 1 Απριλίου 2020
2 σχόλια:
Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .
Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Χμμμμ καλύτερα χοντρός αχτένιστος άλουστος και μόνος αλλά ζωντανός
ΑπάντησηΔιαγραφήπαρά διασωληνωμένος ή το χειρότερο με δύσπνοια και να μη μπορώ να μπω σε αναπνευστήρα και ακόμα χειρότερα: πεθαμένος σε φέρετρο μέσα και σε στρατιωτικό κονβόι πηγαίνοντας σε κοινοτάφιο ή αποτεφρωτήριο της Λομβαρδίας.
Βγες στην μικρή σου αυλή και ανάπνευσε θαλασσινή αιγαιοπελαγίτικη αύρα Και μάζευε ήλιο μυκωνιάτικο.
Κι έπιτέλους (!!!) φέτος ΜΟΝΟΙ στο νησί!!!!
Αισιόδοξα σχολιάζεις το πικρό μου χιούμορ.
ΔιαγραφήΝαι έτσι που όλα ακυρώθηκαν θα θυμηθώ παλιότερη Μύκονο όταν πριν ανοίξουν δρόμοι προς παντού, ακόμα και Ιούλιο είχαμε δικές μας παραλίες.
Κι έτσι που μείναμε ελάχιστοι, δε θα είχα λόγο να ξαπλώνω να διαβάσω γυμνή μόνο στη πριβέ μικρή αυλή μου αλλά και στη μεγάλη και στον κήπο διότι αναπάντεχες επισκέψεις δεν έχουμε κι ακόμα και σπανίως που έρχεται φίλος του κ. Kastell είναι ελεγχόμενο το πού θα καθήσουν. Μου τα χαλάει όμως ο καιρός φέτος. Πάλι έβρεχε κι απόψε τη νύχτα και τώρα με το πρώτο φως που ετοιμάζομαι να σβήσω για να κοιμηθώ βλέπω τα σύννεφα να ροδίζουν στο ανατολικό μου παραθυράκι.
Για μας εδώ όσους δε ζούμε από τον τουρισμό,
οι συνέπειες της πανδημίας θα υπόσχονταν ευχάριστο καλοκαίρι. Σα να μου κλείνουν το μάτι πονηρά και τα νεογέννητα αρνάκια και τα γίδια στο κοπάδι που έφεραν να βοσκήσει κάτω από τα βράχια μου. Κάθε χρόνιο τα καμαρώνω με θλίψη, ξέροντας που θα κατέληγαν. Μα όχι φέτος. Τη γλίτωσαν.
Αλλά 'no man is an island' και no woman either. Η λύπη είναι βαριά για όλους μας. Η πανδημία δεν φεύγει από το νου. Πενθούμε. Γι αυτό και προσπαθώ να το διασκεδάσω σχολιάζοντας τις αλλαγές στη ζωή των πιο πολλών από εμάς αλλά και την αλλαγή στην αντιμετώπηση συνηθειών σαν της δικής μου ζωής με τις πολλές ώρες που δουλεύω στο σπίτι, το πολύωρο διάβασμα με έξοδο μόνο για ξεμούδιασμα ['άθληση/σκύλο' ] που ξαφνικά μοιάζουν όχι μονάχα φυσιολογικές αλλά και λογικές ενώ ως τώρα μάλλον ξάφνιαζαν..
Καλή σου μέρα, συνάδελφέ μου
και πρόσεχε τον εαυτό σου.