Μύκονος, αφιέρωμα στη Lilly Kristensen- 1933-2001

Είναι μεγάλη τιμή και χαρά για μένα που η ΚΔΕΠΠΑΜ κι ο Jason Orozco μου ζήτησαν να γράψω τα κείμενα που συνοδεύουν τη μεγάλη έκθεση της Lilly Kristensen, μιας σπουδαίας ζωγράφου που πρόλαβα να γνωρίσω όταν πρωτοεγκαταστάθηκα στη Μύκονο κι έτυχε να είμαστε και γειτόνισσες.

Η έκθεση ανοίγει 1^η Σεπτεμβρίου και συστήνω βεβαίως. Ακολουθεί η πρόσκληση με το  κείμενό μου.

Δημοτική Πινακοθήκη Μύκονου

Εικαστικό αφιέρωμα 2020: 

Lilly Kristensen (1933-2001)

1-10 Σεπτεμβρίου Αίθουσα Ματογιάννια

Στην Δανέζα ζωγράφο Λίλλυ Κρίστενσεν που έζησε ένα μεγάλο μέρος της ζώης στην Μύκονο και την αποτύπωσε με μοναδικό τρόπο μέσα από τα κολάζ της αφορά φέτος το εικαστικό αφιέρωμα της Δημοτικής Μυκόνου. Κυρίως κολάζ από ύφασμα αλλά και λάδια και σχέδια θα εκτεθούν στην αίθουσα Ματογιάννι το πρώτο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου.

Κείμενο της Δάφνης Χρονοπούλου για τον κατάλογο που θα συνοδέψει την έκθεση:

Η Λίλλυ Κρίστενσεν γεννήθηκε το 1933 στο Γιούτλαντ της Δανίας. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Κοπεγχάγης και συνέχισε με τετραετή υποτροφία στο Σεντ Μάρτινς.

Το 1960 ταξίδεψε στην Ελλάδα για διακοπές και ερωτεύτηκε την χώρα, τη Μύκονο και το Μεξικάνο ζωγράφο Λούις Ορόσκο. Παντρεύτηκαν, έκαναν δυό γιους, έχτισαν με σεβασμό στην παράδοση κι αφιερώθηκαν στο νησί με τη ζωή και το έργο τους.

Η Λίλλυ εμπνεύστηκε από τα ντόπια υφαντά και, μολονότι αγαπούσε το σχέδιο και ζωγράφισε πολλά μυκονιάτικα τοπία σε λάδι σε καμβά, είναι περισσότερο γνωστή για τα ιδιότυπα εντελώς χαρακτηριστικά κολάζ της, συνθέσεις λεπτομερείς στις οποίες, με υλικό το μαλλί και μικρά κομμάτια υφαντών, σχηματίζει αναγνωρίσιμα τοπία, δρόμους, δένδρα κι εκκλησάκια ή σκηνές τής καθημερινής ζωής. Επίσης με κομμάτια ύφασμα ξεκίνησε να ράβει για τα παιδιά της παιχνίδια που γλίστρησαν έξω από το παιδικό δωμάτιο κι έγιναν ανάρπαστα αντικείμενα Τέχνης. Γαϊδουράκια φορτωμένα καλάθια και το μανάβη με ψαθάκι στο σαμάρι με το χράμι του, χταπόδια γελαστά, ψαράδες με σηκωμένα μπατζάκια και τραγιάσκα καπετάνιου, άλλα μικρά σα κούκλες παιδικές άλλα σε μέγεθος φυσικό σαν τη μαυροντυμένη υφάντρα που έμοιαζε ζωντανή στης Βγενούλας το μαγαζί.

Μετά το διαζύγιο η Λίλλυ μετακόμισε για 4 χρόνια στη Βοστόνη κυρίως λόγω των καλών σχολείων για τα παιδιά. Εκεί έκανε εκθέσεις στη Μασσαχουσέττη και την Καλιφόρνια κι άφησε πολλά έργα πίσω της.

Ο τελευταίος κύκλος της ζωής της ήταν επίπονος μα τον αντιμετώπισε με τη στωικότητα και το πολύ δικό της στεγνό λίγο πικρό χιούμορ. Τη βασάνισε πολύ ο καρκίνος, η αρρώστια που της στέρησε τη μητέρα της στα 12 που έγινε εκείνη μάνα για τα δυό αδέλφια της απ' τα οποία αργότερα, μεγάλη πια, ο καρκίνος πήρε και τη μικρότερη αδελφή της.

Όταν επέστρεψαν στην Ελλάδα για να αποφεύγει την κίνηση μεταφερόταν τα καλοκαίρια στο σπίτι της στην Καρδιανή της Τήνου, ώσπου στο τέλος πια, αναγκάστηκε να επιστρέψει στη Δανία όπου μετέτρεψε σε γκαλερί τη φάρμα που είχε από τον πατέρα της και συνέχισε να ζωγραφίζει ως το τέλος.

Η Λίλλυ Κρίστενσεν είναι κομμάτι της Ιστορίας του νησιού, το βλέμμα της αποτυπωμένο στην Τέχνη της άνοιξε ορίζοντες που παραμένουν ανοιχτοί, φώτισε πλευρές που ίσως μας ξέφευγαν και μας δίδαξε πού να βλέπουμε εκείνα τα κοινά μας που ακόμα προσελκύουν.

________________

Kdeppam Mykonos

Μύκονος, αφιέρωμα στη Lilly Kristensen- 1933-2001

https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2020/08/lilly-kristensen-1933-2001.html

31 Αυγούστου: Υπάρχει ζωή μετά το O.D. Ημέρα Ευαισθητοποίησης για την Υπερβολική δόση

31 Αυγούστου,

Παγκόσμια Ημέρα Ευαισθητοποίησης για την Υπερβολική δόση.

Μάθετε τι πρέπει να κάνετε.

Μάθετε για τη Ναλοξόνη.

Ας διεκδικήσουμε τη διάδοσή της.

Ας διεκδικήσουμε να μην τιμωρείται, να μην προσάγεται κι ανακρίνεται και στιγματίζεται όποιος πάει το φίλο του στο νοσοκομείο ή καλέσει ασθενοφόρο για να σώσει μια ζωή.

Παίρνουμε τη ζωή μας στα χέρια μας.

Γιατί η γνώση σώζει ζωές.

____________________________

Άλλο ένα φυλλάδιό μας, 

προσφορά από το

 Δίκτυο Ομότιμων Χρηστών .Ψυχοδ/κων Ουσιών  -PeerNUPS

https://www.facebook.com/drug.peers.net

Ιδέες για Μασκοφόρους

#μασκες #covid19 #κορωνοϊος

Μασκοφόρες και Μασκοφόροι,

ιδέες

για να εμπνεόμαστε:

https://66.media.tumblr.com/9cdd5c4839e1418bceffbcf9ce46523e/df7c0b67c3d1e58e-7c/s500x750/633b0b91be7efae4ae60ef1fe016210b177fb62b.gifv

 ________________________________

(κι ευχαριστώ τοΔημήτρη Κορομηλά)

Τρίχρονο κορίτσι με σωσίβιο στα ανοιχτά- (σώθηκε από ferry boat)

Καβάλησε σωσίβιο το μικρό, φόρεσε τα μπρατσάκια κι ανοίχτηκε στα πέλαγα ως το Ρίο-Αντίρριο που το μάζεψε το βαπόρι.

[To έχουμε πει αλλά δεν ακούτε. Sex με προφυλάξεις, δεν κάνουμε όλοι για γονείς.]

Ferry boat έσωσε 3χρονο κορίτσι που είχε παρασυρθεί στη θάλασσα

Διάσωση ενός μικρού παιδιού από ferry boat σημειώθηκε ανοικτά της παραλίας του Αντιρρίου.Το κοριτσάκι 3 ετών ήταν πάνω σε φουσκωτό σωσίβιο με αποτέλεσμα τα ρεύματα να το παρασύρουν και να χρειαστεί για ακόμη μια φορά μέσα σε λίγες ημέρες η συμβολή ferry boat (Σαλαμινομάχος) για τη διάσωση. 

https://www.facebook.com/djpapaioannou/videos/10158597048579812/

https://youtu.be/iAh_vkFEOBw

να'χαμε να λέγαμε

-Ρε Μαρία δεν χωράει το σωσίβιο στο αυτοκίνητο. Τι να το κάνω;

-Ριξ'το στη θάλασσα να πα να γαμηθεί μωρέ, 5€ το είχα πάρει... χωρίς το παιδί ρε Γιώργο!!!

Σχολή Λαζαροπούλου: ένα μνημόσυνο

«Η θρυλική Σχολή Λαζαροπούλου άδειασε και είναι έτοιμη προς κατεδάφιση» διαβάζω.

Ως εγγονή φιλολόγων εκ των οποίων ο ένας είχε και δικό του ιδιωτικό σχολείο* στο οποίο αποφοίτησαν πολλοί γνωστοί Αθηναίοι, καταλαβαίνετε τι ντροπή και αίσχος ήταν να καταλήξω στη Λαζαροπούλου. Έχοντας ξεκινήσει από τα καλά τα ακριβά των βορείων προαστίων κατέβαινα και κατέβαινα σε ελεύθερη πτώση επιδιώκοντας με κάθε τρόπο και κόλπο να με στείλουν στη Λαζαροπούλου να ξενοιάσω από την αφόρητη για μένα σχολική πίεση.

Δεν είναι λίγα τα ιδιωτικά αυτού του είδους μα η Λαζαροπούλου ήταν θρύλος, κάτι σαν παράσημο, σημάδι αδιαμφισβήτητο πως είχες μπει στο ελληνικό underground.

Στην τάξη όταν, σπανίως, πηγαίναμε, είχαμε συμμαθητές παπάδες με ράσο κι ένστολους αστυνομικούς, μια, εξίσου ένστολη θα την έλεγα, κοπέλα που ερχόταν από πολύ λαϊκό νυχτοκάματο με φουσκωτό ξανθό μαλλί και πλαστικό κόκκινο μίνι καθώς και τα κλασικά παιδιά που για διάφορους λόγους δεν παρακολουθούν σχολείο για παιδιά με ειδικές ανάγκες μα με χίλια ζόρια οι γονείς πλήρωναν, όπως και για μάς,  «να πάρει ένα χαρτί». Μαλλιά, σκουλαρίκια, δερμάτινα και μηχανές τα αγόρια, τα κορίτσια ελάχιστα κι όλες μας διαφορετικές κι ασυμβίβαστες με την εικόνα του καλού κοριτσιού.

Η ίδια η κυρία Λαζαροπούλου, προπολεμική φίλη του παππού μου, ήταν λεπτή, μικροκαμωμένη, κομψή και τόσο αφηρημένα αδιάφορη για το περιβάλλον της που μια μέρα που έπεσα πάνω της στο διάδρομο σε ώρα μαθήματος, αντί να με ρωτήσει αυστηρά γιατί δεν είμαι την τάξη μου όπως περίμενα, άπλωσε το χέρι και με χάρη με χαιρέτησε διά χειραψίας στον πληθυντικό.

Καλός μου φίλος γείτονας με πήγαινε με μηχανή, χαιρετούσαμε τον απουσιολόγο (διότι ναι, είχε και κάτι ανυποψίαστα που άλλο δεν ήξεραν και νόμιζαν πως έτσι είναι το σχολεία) κι ύστερα «αράζαμε» στο κοντινό καφενείο, όπου κάνοντας πρακτική στο ταύλι που ως τότε έπαιζα μόνο με την αδελφή μου, περίμενα ώσπου άλλος φίλος να με κατεβάσει στη Δεξαμενή όπου σύχναζα από τα πολύ παιδικά μου χρόνια.

Η κυρία Λαζαροπούλου, έλεγε ο μύθος, φανατική με το τζόγο, «τάιζε τ’ αλογάκια» στον Ιππόδρομο. Γενιές περάσαμε από εκεί. Κι όχι όλοι ρεμάλια. Διότι η Σχολή Λαζαροπούλου έκανε έργο κοινωνικό πιστεύω. Έδωσε ένα απολυτήριο σε διάφορους ατίθασους νέους που έτσι μπόρεσαν δίχως περιθωριοποίηση να συνεχίσουν τη ζωή τους κάνοντας ό,τι αγαπούσαν κι όσο για μένα, που την έχω στη φύση μου την τάση να υπερβαίνω τα εσκαμμένα, μου έμεινε καμάρι και ντροπή μου και μάθημα ότι είμαι ίσως το μόνο παιδί που δεν πήρε απολυτήριο ούτε στη Λαζαροπούλου -κι ας μου τηλεφωνούσε ακόμα κι η ίδια να μου υπενθυμίσει ότι δε χρειαζόταν παρά το x ποσό και το θέμα μου θα το τακτοποιούσε προσωπικά.

Γιατί; Επειδή με γοήτευε να είμαι η χειρότερη των χειροτέρων, με αποδεικτικά. Επειδή- κι αυτό μου έγινε μάθημα χρήσιμο αργότερα που πήγα σχολείο στην Αγγλία: ποτέ μια κοπάνα δεν είναι αρκετή κι όταν αρχίσει η λούφα δεν έχει σταματημό· επειδή ντράπηκα να ζητήσω από τον πατέρα μου χρήματα για ‘λάδωμα’ (κάτι στην οικογένειά μου κατακριτέο όσο αλλού η κάνναβη και το ξενύχτι)· ή, πάνω απ’ όλα, όπως είπα παραπάνω, ίσως επειδή φιλοδοξούσα να είμαι πιο underground από τους συμμαθητές, έμεινα δίχως το πολυπόθητο «χαρτί» το οποίο ουδέποτε χρειάστηκα αφού, μετά από μια διετή παύση ντρόγκας αρρώστιας και επιστροφής, ήρθε η ώρα που με τη θέλησή μου επέστρεψα ακάθεκτη και ενθουσιασμένη στα θρανία, κι εκεί στα θρανία τα λονδρέζικα συνέχισα με σπουδές που μου άνοιξαν φτερά κι ορίζοντες.

Δε λέω λοιπόν ότι έμαθα πολλά στο θρυλικό «Κολλέγιο» μα ότι του χρωστάω την ανάσα που μου έδωσε την ευκαιρία να βρω το βήμα μου και στο δικό μου ρυθμό να προχωρήσω στη ζωή. Κάθε παιδί είναι αλλιώτικο και κοιτάζοντας πίσω βλέπω πολλούς που η ανάπαυλα στη γονεϊκή πίεση που πρόσφερε η σιγουριά πως «κουτσά στραβά το χαρτί» θα το παίρναμε, χάρισε πολλά κι άφησε τόπο στη ζωή μας να αναπτυχθούμε και να ασχοληθούμε με ό,τι μάς άρεσε αντί να κυνηγάμε μόρια Πανελληνίων.

Γι αυτό εμείς που περάσαμε από εκεί χρωστάμε πολλά στη ‘Σχολή Λαζαροπούλου’ και με λύπη μάθαμε ότι θα γκρεμιστεί, και θα γίνουν μπάζα οι αναμνήσεις μας, όπως συχνότατα συμβαίνει στη πατρίδα αυτή την άστοργη που μας έτυχε.

 _____

Yannis Alexiou

2 ημ. · 

Μπαλκόνι με θέα που λέει κι ο φίλος μου ο Κώστας ο Λειβαδάς...Η θρυλική Σχολή Λαζαροπούλου άδειασε και είναι έτοιμη προς κατεδάφιση. Ποιος ν' αντέξει τόση φασαρία και μάλιστα φάτσα από το γραφείο μου ? Άσε που θα κρυφθεί ο ουρανός..Μα πάνω απ' όλα κρίμα που άλλο ένα ιστορικό κτίριο πάει στράφι..
Για την ιστορία ιδρύθηκε το 1921 και λειτούργησε αρχικά στην Καλλιθέα. Εν συνεχεία το 1962 μετεστεγάστηκε στη Ν. Σμύρνη και το 2004 ενοποιήθηκε με τα εκπαιδευτήρια "Παλλάδιο". 
Στο γραφείο των καθηγητών υπήρχαν όλοι οι επώνυμοι απόφοιτοί της, ήταν το σχολείο -καταφύγιο όλων των μαθητών που εκδιώχνονταν απ'όλα τα σχολεία και γι' αυτό είναι θρυλικό. Μικρός θυμάμαι τον ηθοποιό Κώστα Καραγιώργη που ερχόταν τότε στις δίξες του στη γειτονιά μας να πάρει το παιδί του όταν σχολούσε. Επίσης ένα μαθητή που ήταν τζόκεϋ στον άλλοτε κοντινό Ιπποδρόμο (οι σταύλοι ήταν εδώ απέναντι) πήγε με το άλογό του στο σχολείο !
ΕΠΙΣΗΣ να πω ότι η κατασκευαστική που το ανέλαβε έχει κάνει μεγάλο ντου τελευταία στη Ν. Σμύρνη και στο Π. Φάληρο όπου χτίζει σε έντονα γκρι χρώματα, σαν καπνοδόχος, αλλά να τους πληροφορήσω ότι εδώ δεν είναι Γκάζι για να έχουν βιομηχανικό χρώμα που είναι μεν η νέα τάση, αλλά δεν ταιριάζει με τα χρώματα της περιοχής μας που είναι φωτεινά και υπάρχει πολύ πράσινο...Δεν το βλέπετε βρε ;

___________________________________________________________________

*Σχολή Φωτοπούλου, στην οδό Κύπρου 43 Πατησίων και στην οδό Σταΐκου στο Κολωνάκι.

Για τον παππού μου από το Γιώργη Χριστοφιλάκη:  https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2015/01/blog-post_6.html

Αναφέρεται κι εδώ στο ενδιαφέρον άρθρο για τα παλιά ιδιωτικά της Αθήνας, που όλα κάπου στην Πατησίων πρωτοστεγάστηκαν: https://ipolizei.gr/otan-h-pathsiwn-zouse-didaskontas/

το παλιό σχολείο με τον μεγάλο φίκο στην οδό Κύπρου ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ  ...Πέρασα το μεγάλο γκαράζ αριστερά (που όταν χτίστηκε ήταν μονώροφο κτίσμα) και κατηφόρισα την Κύπρου. Αν περπατούσε κανείς για πρώτη φορά στην περιοχή, θα έβλεπε πιθανώς μόνο αδιάφορα κτίρια. Αναγνώριζα στον εαυτό μου τη διαμεσολάβηση του συναισθηματικού φίλτρου αλλά προσπαθούσα να παραμένω και αντικειμενικός. Ηθελα να φτάσω στο σχολείο και να το δω πάλι, γιατί πάντα το θυμόμουν σαν μια όαση και είχα χαρεί που με πρωτοβουλία δασκάλων είχε ερευνηθεί η ιστορία του. Το θυμάμαι σαν Σχολή Φωτοπούλου αλλά είχε αλλάξει πολλά χέρια από τότε που χτίστηκε πριν από 118 χρόνια έως το 1984, όταν οριστικά γλίτωσε από τον κίνδυνο της κατεδάφισης και κηρύχθηκε διατηρητέο μνημείο....

Το παλιό σχολείο με τον μεγάλο φίκο στην οδό Κύπρου ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ https://www.kathimerini.gr/940280/article/politismos/polh/to-palio-sxoleio-me-ton-megalo-fiko-sthn-odo-kyproy

Γιάννης Αλεξίου https://www.facebook.com/yannis.alexiou.7/posts/3278064225618630

Προσθέτω 

καλά νέα

8 Ιανουαρίου 2024

https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=6840901452674230&id=100002633283954

________________________________________

Mάσκες στα παιδιά- από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας

Οδηγίες του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας για τις μάσκες στα παιδιά.

0-5 ετών: ΟΧΙ
(όχι απαραίτητα, κατά τις συνθήκες)

6-11:  ΙΣΩΣ

(συστήνεται κατά τις συνθήκες και εάν υπάρχει μεγάλη διασπορά)

12+ ΝΑΙ

(αντιμετωπίζεται ως ενήλικας)

Παιδικοί σταθμοί- Νηπιαγωγείο : όχι

Δημοτικό: ίσως προς όχι

Γυμνάσιο- λύκειο: ναι

________________________________________________________

https://www.who.int/news-room/q-a-detail/q-a-children-and-masks-related-to-covid-19

[μετάφραση από την Lina Greek @Linagreek ]

Evi Andrianou “Children aged 5 years and under should not be required to wear masks. This is based on the safety and overall interest of the child and the capacity to appropriately use a mask with minimal assistance.” Δεν σημαίνει ότι απαγορεύεται αλλά ότι δεν συνισταται δεδομένου ότι χρειάζονται βοήθεια και κατάλληλη εκπαίδευση. Όμως όταν η κατάσταση το απαιτεί, δεν υπάρχει πρόβλημα κ τη φορούν κανονικά (βλέπε παιδιά κάτω των 5 σε χημειοθεραπείες που αναγκάζονται να τη φορούν για μεγάλα διαστήματα)

Παναγιώτης Φράγκος Η ΠΟΥ και η UNICEF συμβουλεύουν ότι η απόφαση χρήσης μασκών για παιδιά ηλικίας 6-11 ετών πρέπει να βασίζεται στους ακόλουθους παράγοντες:

Εάν υπάρχει ευρεία μετάδοση στην περιοχή όπου διαμένει το παιδί
Η ικανότητα του παιδιού να χρησιμοποιεί με ασφάλεια και κατάλληλη μάσκα
Πρόσβαση σε μάσκες, καθώς και ξέπλυμα και αντικατάσταση μάσκας σε ορισμένες ρυθμίσεις (όπως σχολεία και υπηρεσίες φύλαξης παιδιών)
Επαρκής επίβλεψη ενηλίκων και οδηγίες στο παιδί για το πώς να φορέσει, να βγάλει και να φορέσει με ασφάλεια μάσκες
Πιθανός αντίκτυπος της χρήσης μάσκας στη μάθηση και την ψυχοκοινωνική ανάπτυξη, σε συνεννόηση με εκπαιδευτικούς, γονείς / φροντιστές ή / και ιατρικούς παρόχους
Ειδικές ρυθμίσεις και αλληλεπιδράσεις που έχει το παιδί με άλλα άτομα που διατρέχουν υψηλό κίνδυνο να αναπτύξουν σοβαρή ασθένεια, όπως οι ηλικιωμένοι και εκείνοι με άλλες υποκείμενες καταστάσεις υγείας

#COVID19 #WHO

10ετίας ο Πλούτος ο οικογενειακός μου

Οι γονείς μου έχουν 3 παιδιά  κι εγώ έχω 3 αδέλφια, αλλά είμαστε 4, απαντώ στην ερώτηση πόσα αδέλφια έχω.

Σήμερα ήρθε να με βρει μια συγκινητική ανάμνηση, οικογενειακής στιγμής από τις δικές μας, των οικογενειών των ανοιχτών κι ευρύχωρων που οι αμαθείς συχνά ονομάζουν ‘μοντέρνες’. Αλλά καθόλου ‘μοντέρνο’ δεν είναι, για όποιον διαβάζει και ξέρει, ότι η πυρηνική οικογένεια, το σχηματάκι μαμά-μπαμπάς-και-1μισυ-παιδάκι είναι εφεύρεση των μέσων του 20ου αιώνα, αφού, πριν την πολυδιαφημισμένη ως το μόνο νορμάλ «πυρηνική» οικογένεια,  οι άνθρωποι πολυπαντρεύονταν κι έκαναν παιδιά με τους πριν και τους μετά συζύγους σε σπίτια που είχαν χώρο για γιαγιάδες και παππούδες, ξαδέλφια και ανίψια έτσι που το μικρό παιδί μεγάλωνε έχοντας ολοκληρωμένη εικόνα για τον κύκλο της ζωής, τις γενεές και την οπτική τους, τις μόδες, τις προκαταλήψεις και τα χούγια που φέρουμε μαζί με τα χρονάκια μας που μας βαραίνουν αλλά πίσω δε γυρνούν.

Πριν 10 χρόνια μια τέτοια οικογενειακή  στιγμή, της οικογένειάς μου σε μια σπάνια συνεργασία όταν στα μέσα Αυγούστου δόθηκε στην Επίδαυρο ένας ‘Πλούτος’ από το Θέατρο Τέχνης με σκηνοθέτη τον πατέρα μου, σε σκηνικά-κοστούμια του αδελφού μου Πάρι Μέξη και μουσική διδασκαλία της αδελφής μου Μαρίνας Χρονοπούλου.

Αφήνω όμως τα οικογενειακά και την κοινωνική ανάλυση και φέρνω για να θυμηθώ μαζί σας το αγοράκι το τυφλό που κάθε πονηρός το παρασέρνει και το αποπλανά. Το έργο που πολύ το αγαπούσε ο πατέρας μου ήταν παραπάνω από συνήθως επίκαιρο τότε, το καλοκαίρι του 2010 όταν άρχιζαν να σκάνε δυνατά  κι υπόκωφα τα πρώτα κύματα της Κρίσης που ερχόταν βράζοντας ηχώντας σα βουητό της παλίρροιας από το βυθό. Σήμερα μόνο καταλαβαίνουμε ακριβώς  τι σήμαινε εκείνο το «με αφορμή την μεγάλη διεθνή οικονομική κρίση» που έμοιαζε κούφια λόγια τότε.

Ακολουθούν πληροφορίες για την παράσταση, μια κριτική  με συνέντευξη οργισμένη του πατέρα μου και ένα video στο οποίο μπορείτε να πάρετε μια ιδέα των σκηνικών + κοστουμιών του ταλαντούχου αδελφού μου. 
Η μεταγραφή στα Νέα Ελληνικά ήταν του εξαιρετικού ποιητή Γιάννη Βαρβέρη, αγαπητότατου φίλου του πατέρα μου, ενώ αν  δεν το προσέξετε, νομίζω αξίζει να σημειωθεί ότι τον Καρίωνα υποδύθηκε η Μάνια Παπαδημητρίου. Η παράσταση ήταν συμπαραγωγή του Θ.Τ. και του ΔΗΠΕΘΕ Βόλου.

https://youtu.be/qggZhdBu-r4

Θέατρο Τέχνης

Πλούτος – Πενίας Θρίαμβος

«ΠΛΟΥΤΟΣ-ΠΕΝΙΑΣ ΘΡΙΑΜΒΟΣ»

Αριστοφάνης

Καλοκαίρι 2010

*Πρώτη Παράσταση: 6 Ιουλίου-Βόλος,

Θερινό δημοτικό Θέατρο «Μελίνα Μερκούρη»

13 & 14 Αυγούστου-Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου *

Αρχαίο Δράμα

Μετάφραση : Βαρβέρης Γιάννης

Σκηνοθεσία : Χρονόπουλος Διαγόρας

Σκηνικά : Μέξης Πάρις

Κοστούμια : Μέξης Πάρις

Μουσική : Λεοντής Χρήστος / Μουσική διδασκαλία: Χρονοπούλου Μαρίνα

Χορογραφία : Σπυράτου Σοφία

Φωτισμοί : Παυλόπουλος Λευτέρης

Διανομή

(με σειρά εμφάνισης)

Πενία: Κάτια Γέρου

Καρίων: Μάνια Παπαδημητρίου

Χρεμύλος: Αλέξανδρος Μυλωνάς

Πλούτος: Δημήτρης Λιγνάδης

Βλεψίδημος: Κώστας Βελέντζας

Γυναίκα: Αναστασία Γεωργοπούλου

Δίκαιος: Κωστής Καπελώνης

Συκοφάντης: Λευτέρης Λουκαδής

Γριά: Βασίλης Λέμπερος

Νέος: Αλέξανδρος Πέρρος

Ερμής: Θοδωρής Αντωνιάδης

Ιερέας: Κώστας Βελέντζας

Χορός: Κώστας Βελέντζας, Θοδωρής Αντωνιάδης, Ηλεάνα Μπάλλα, Μαρία

Κόμη-Παπαγιαννάκη, Βασίλης Λέμπερος, Αναστασία Γεωργοπούλου, Αλέξανδρος

Πέρρος, Πανάγος Ιωακείμ, Βένια Σταματιάδη, Νίκος-Ορέστης Χανιωτάκης,

Ορφέας Χατζηδημητρίου, Θάλεια Γρίβα, Πάρις Θωμόπουλος, Γεράσιμος Σκαφίδας

α’ βοηθός σκηνοθέτη:Αντωνιάδης Θοδωρής

β’ βοηθός σκηνοθέτη: Καψαμπέλη Ανζελίκα

βοηθός σκηνογράφος: Καλογηροπούλου Εύη

*Η παράσταση είναι συμπαραγωγή με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Βόλου.

*

*Το Θέατρο Τέχνης, με αφορμή την μεγάλη διεθνή οικονομική κρίση,

παρουσιάζει στην Επίδαυρο (13-14 Αυγούστου) και σε περιοδεία στην Ελλάδα

& στην Κύπρο, το έργο του Αριστοφάνη «Πλούτος-Πενίας Θρίαμβος», σε

μετάφραση Γιάννη Βαρβέρη και σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου.

*

Ο «Πλούτος» είναι το τελευταίο από τα σωζόμενα έργα του Αριστοφάνη που

παρουσιάστηκε στο αθηναϊκό κοινό το 388 π.Χ για να διακωμωδήσει και να

καταδείξει την άδικη διανομή του πλούτου και τις κοινωνικές ανισότητες,

αποτυπώνοντας παράλληλα την έκπτωση των ανθρώπινων αξιών. Ο ποιητής

αναδεικνύει την κοινωνία της εποχής του, που στη δίψα της για πλούτο

μοιάζει ολότελα με την δική μας. Η Πενία αντιτίθεται σε αυτήν την

επιθυμία για κατοχή υλικών αγαθών σε όλους τους πολίτες, ενσαρκώνοντας

την ανάγκη που οδηγεί τον άνθρωπο στην καθημερινή σκληρή εργασία, με

μοναδικό σκοπό την ίδια την επιβίωση.

Θέλοντας να τονίσει την άκρως επίκαιρη συνθήκη της κρίσης και σεβόμενο

απόλυτα το Αριστοφανικό κείμενο, το Θέατρο Τέχνης σκοπεύει να δώσει

μεγαλύτερη βαρύτητα με αυτήν την παράσταση στο ρόλο της Πενίας, η οποία

με την συνεχή παρουσία της θα τονίζει την παντοτινή ύπαρξή της σ’ όλες

τις «πολιτισμένες» κοινωνίες μέσα στον ιστορικό χρόνο.

*Ο σκηνοθέτης του έργου, Διαγόρας Χρονόπουλος αναφέρει:*

«Καλοκαίρι 2010 μ.Χ. Παρακολουθώντας τη δίνη της οικονομικής κρίσης, τα

μέτρα της κυβέρνησης,- αναγκαία, αλλά και άδικα- τη λύπη που μας

βαραίνει, το φόβο για το μέλλον, την αγανάκτηση του λαού, αποφάσισα- σε

συνεργασία με τον Γιάννη Βαρβέρη- να ανεβάσω τον «Πλούτο-Πενίας

Θρίαμβος». Σχολιάζουμε αλλά και παρακολουθούμε τον «Αγώνα» της Πενίας να

πείσει τον λαό και τον Χρεμύλο αλλά και τους θεατές, για το πόσο σωστά

είναι τα «επιχειρήματά της» όπως τα γράφει κατά λέξη ο Αριστοφάνης.

Ελπίζω, ότι η παράστασή μας «Πλούτος-Πενίας Θρίαμβος», σε κάποιο βαθμό

τουλάχιστον, προσεγγίζει τους στόχους της, χαρίζοντας όχι μόνο το γέλιο,

αλλά και λίγη μελαγχολική γνώση μαζί με αρκετά ερωτηματικά…»

_

*ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ

*

_6 & 7 Ιουλίου Βόλος-Θερινό δημοτικό Θέατρο «Μελίνα

Μερκούρη»

14 Ιουλίου Κύπρος-Πάφος

15 Ιουλίου Κύπρος-Κούριο

21 & 22 Ιουλίου Θεσσαλονίκη-Θέατρο Δάσους

24 Ιουλίου Καβάλα-Φίλιπποι «Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων»

26 Ιουλίου Κομοτηνή-Θερινό Δημοτικό Θέατρο

28 Ιουλίου Θάσος-Αρχαίο Θέατρο

31 Ιουλίου Δίον-Αρχαίο Θέατρο

13 & 14 Αυγούστου ΑΡΧΑΙΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΠΙΔΑΥΡΟΥ

16 & 17 Αυγούστου Πάτρα-Αρχαίο Ωδείο

18 Αυγούστου Νεμέα-Green Theatre

27 Αυγούστου Βριλήσσια-Θέατρο «Αλίκη Βουγιουκλάκη»

30 Αύγουστου Αττικό Άλσος

3 Σεπτεμβρίου Χαλάνδρι-Αετοπούλειο

6 Σεπτεμβρίου Νέα Σμύρνη-Άλσος

9 Σεπτεμβρίου Νέα Μάκρη-Αμφιθέατρο Αθλητικού και

Πολιτιστικού Άλσους

10 Σεπτεμβρίου Πετρούπολη-Θέατρο Πέτρας

13 Σεπτεμβρίου Βεάκειο Θέατρο

16 Σεπτεμβρίου Παπάγου-Δημοτικό Θέατρο

http://www.theatro-technis.gr/ploutos-penias-thriamvos/

enet

Πλούτος, ο θρίαμβος της φτώχειας

Ο Διαγόρας Χρονόπουλος σχολιάζει μέσω του Αριστοφάνη την κατάσταση της χώρας

Της ΕΦΗ ΜΑΡΙΝΟΥ  φωτ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΣ

Πλούτος εναντίον Φτώχειας, με την τελευταία να κερδίζει στα σημεία... Τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη, με υπότιτλο «Πενίας Θρίαμβος», παρουσιάζει το Θέατρο Τέχνης την Παρασκευή και το Σάββατο στην Επίδαυρο. Μια ακόμα ουτοπική, πικρή κωμωδία του Αριστοφάνη, επίκαιρη όπως πάντα.

Η Μάνια Παπαδημητρίου σε ανδρικό ρόλο, ο Αλέξανδρος Μυλωνάς και πλειάδα ηθοποιών στον «Πλούτο», που σκηνοθετεί ο Διαγόρας Χρονόπουλος .

Ο αγρότης Χρεμύλος (Αλέξανδρος Μυλωνάς) προστρέχει στο μαντείο για να μάθει μήπως υπάρχει περίπτωση, αν ο γιος του γίνει παλιάνθρωπος, η οικογένειά του να δει επιτέλους θεού πρόσωπο... Το μαντείο τού απαντά ότι πρέπει ν' ακολουθήσει τον πρώτο άνθρωπο που θα συναντήσει βγαίνοντας. Ετσι, πέφτει πάνω σ' έναν γέρο, που όμως είναι ο θεός Πλούτος (Δημήτρης Λιγνάδης), τυφλωμένος από τον Δία «για να μη βλέπει τους τίμιους ανθρώπους και τους κάνει πλούσιους». Ο Χρεμύλος, μαζί με τον δούλο του Καρίωνα (Μάνια Παπαδημητρίου), αποφασίζει να τον πάει στον Ασκληπιό να τον γιατρέψει. Ελα όμως που κοτζάμ Πενία (Κάτια Γέρου) επαγρυπνεί, περιφρουρώντας το κοινωνικό στάτους και την παντοδυναμία της...

Η παράσταση του Θεάτρου Τέχνης -επιστρέφει στην Επίδαυρο μετά τον αποκλεισμό πέντε χρόνων- έχει ήδη κάνει περιοδεία στην περιφέρεια. Ο σκηνοθέτης της Διαγόρας Χρονόπουλος παραδέχεται ότι εισπρακτικά δεν πήγε καλά, αφού ο κόσμος ξοδεύει πια πολύ μετρημένα για την ψυχαγωγία του:

«Η οικονομική κρίση χτύπησε μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Η ειρωνεία είναι ότι αυτό ακριβώς υπογραμμίζει και ο Αριστοφάνης στο έργο του. Εδώ και δυόμισι χιλιάδες χρόνια, οι άνθρωποι ζουν μέσα στη φτώχεια και την καταστροφή που δημιουργούν οι πόλεμοι. Ο ποιητής, με την ουτοπική ιδέα του να εξανθρωπίσει την έννοια του Πλούτου και της Πενίας, γράφει ξανά μια πολιτική κωμωδία παρόλο που δεν συνδέεται με αναφορές και πρόσωπα της εποχής. Κι αν στον πρώτο "Πλούτο" που ανέβασα, τόσο η μετάφραση όσο και η σκηνοθετική στόχευση αφορούσαν το επίκαιρο τότε Χρηματιστήριο, τώρα κινούμαι στην ανάποδη τροχιά: με τη χώρα στο παρά πέντε της πτώχευσης, το έργο ξεκινά με τον θρίαμβο της Πενίας».

Μειώθηκε η επιχορήγηση

Ο ίδιος πιστεύει ότι η σημερινή κρίση είναι ηθική: «Δεν υπάρχει καμιά συλλογικότητα, ο καθένας σκέφτεται το προσωπικό κέρδος, τον εαυτό του. Το θέατρο, που εξ ορισμού λειτουργεί ομαδικά απευθυνόμενο στο μεγάλο κοινό, μπορεί να πει ορισμένα πράγματα. Ο ουτοπικός Αριστοφάνης αφήνει πάντα μια πικρή, μελαγχολική γεύση στα έργα του. Αυτό το στοιχείο ήθελα να τονίσω. Ο θεατής να μην περιοριστεί στο γέλιο, αλλά να σκεφτεί, να προβληματιστεί για το πώς φτάσαμε ώς εδώ».

Σύγχρονα και πειραγμένα τα κοστούμια: Η Πενία, ντυμένη με ταγιεράκι. Καθισμένη σ' έναν λόφο-σκουπιδότοπο από σωριασμένα παλιά αντικείμενα, σχολιάζει ειρωνικά και σαρκαστικά τα δρώμενα μέσα από κείμενα του Αριστοφάνη. Στο φινάλε θριαμβεύει αποδεικνύοντας με επιχειρήματα ότι απ' όλους πιο φτωχός είναι ο Πλούτος. Ντυμένος στα άσπρα με τιράντες ο δούλος Καρίων, αστείος, με έντονο το γκροτέσκο στοιχείο στην εμφάνισή του ο Χρεμύλος. Ο Πλούτος, ενώ αρχικά εμφανίζεται με μαύρο, παλιό, σχισμένο σμόκιν, αφού θεραπευτεί βλέποντας το φως το... αληθινό, έρχεται απαστράπτων και ντυμένος στα χρυσά.

Το ασπρόμαυρο σκηνικό του Πάρι Μέξη συνθέτουν πενήντα αντικείμενα παλιάς, παραπεταμένης οικοσκευής -κουζίνες, ψυγεία, τηλεοράσεις- και βαλίτσες. Τη μουσική έχει γράψει ο Χρήστος Λεοντής και τους στίχους των τραγουδιών ο Γιάννης Βαρβέρης, ο οποίος ξαναδούλεψε την παλιά του μετάφραση.

Το Θέατρο Τέχνης ανήκει στους θιάσους που επλήγησαν περισσότερο με την περικοπή της επιχορήγησης. Ο καλλιτεχνικός του διευθυντής Δ. Χρονόπουλος δηλώνει οργισμένος και προσωπικά θυμωμένος: «Η επιχορήγηση τα τελευταία χρόνια μειώθηκε σταδιακά από 180 χιλιάδες ευρώ σε 125 χιλιάδες ευρώ και τώρα στις 52 χιλιάδες ευρώ. Είναι σαφές ότι τιμωρηθήκαμε από το ΕΚΕΘΕΧ επειδή δεν κατάφερε πέρσι να πετύχει τους σκοπούς του, να περάσει δηλαδή στα χέρια του η διοίκηση του Θεάτρου Τέχνης. Αλλά ο υπουργός Πολιτισμού πού είναι; Εχουμε ζητήσει ραντεβού -όχι για το θέμα της επιχορήγησης- δύο μήνες τώρα και δεν μας έχουν καν απαντήσει».  

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=190466

_________________________________________________