«Η θρυλική Σχολή Λαζαροπούλου άδειασε και είναι έτοιμη προς κατεδάφιση» διαβάζω.
Δεν είναι λίγα τα ιδιωτικά αυτού του είδους μα η Λαζαροπούλου ήταν θρύλος, κάτι σαν παράσημο, σημάδι αδιαμφισβήτητο πως είχες μπει στο ελληνικό underground.
Στην τάξη όταν, σπανίως, πηγαίναμε, είχαμε συμμαθητές παπάδες με ράσο κι ένστολους αστυνομικούς, μια, εξίσου ένστολη θα την έλεγα, κοπέλα που ερχόταν από πολύ λαϊκό νυχτοκάματο με φουσκωτό ξανθό μαλλί και πλαστικό κόκκινο μίνι καθώς και τα κλασικά παιδιά που για διάφορους λόγους δεν παρακολουθούν σχολείο για παιδιά με ειδικές ανάγκες μα με χίλια ζόρια οι γονείς πλήρωναν, όπως και για μάς, «να πάρει ένα χαρτί». Μαλλιά, σκουλαρίκια, δερμάτινα και μηχανές τα αγόρια, τα κορίτσια ελάχιστα κι όλες μας διαφορετικές κι ασυμβίβαστες με την εικόνα του καλού κοριτσιού.
Η ίδια η κυρία Λαζαροπούλου, προπολεμική φίλη του παππού μου, ήταν λεπτή, μικροκαμωμένη, κομψή και τόσο αφηρημένα αδιάφορη για το περιβάλλον της που μια μέρα που έπεσα πάνω της στο διάδρομο σε ώρα μαθήματος, αντί να με ρωτήσει αυστηρά γιατί δεν είμαι την τάξη μου όπως περίμενα, άπλωσε το χέρι και με χάρη με χαιρέτησε διά χειραψίας στον πληθυντικό.
Καλός μου φίλος γείτονας με πήγαινε με μηχανή, χαιρετούσαμε τον απουσιολόγο (διότι ναι, είχε και κάτι ανυποψίαστα που άλλο δεν ήξεραν και νόμιζαν πως έτσι είναι το σχολεία) κι ύστερα «αράζαμε» στο κοντινό καφενείο, όπου κάνοντας πρακτική στο ταύλι που ως τότε έπαιζα μόνο με την αδελφή μου, περίμενα ώσπου άλλος φίλος να με κατεβάσει στη Δεξαμενή όπου σύχναζα από τα πολύ παιδικά μου χρόνια.
Η κυρία Λαζαροπούλου, έλεγε ο μύθος, φανατική με το τζόγο, «τάιζε τ’ αλογάκια» στον Ιππόδρομο. Γενιές περάσαμε από εκεί. Κι όχι όλοι ρεμάλια. Διότι η Σχολή Λαζαροπούλου έκανε έργο κοινωνικό πιστεύω. Έδωσε ένα απολυτήριο σε διάφορους ατίθασους νέους που έτσι μπόρεσαν δίχως περιθωριοποίηση να συνεχίσουν τη ζωή τους κάνοντας ό,τι αγαπούσαν κι όσο για μένα, που την έχω στη φύση μου την τάση να υπερβαίνω τα εσκαμμένα, μου έμεινε καμάρι και ντροπή μου και μάθημα ότι είμαι ίσως το μόνο παιδί που δεν πήρε απολυτήριο ούτε στη Λαζαροπούλου -κι ας μου τηλεφωνούσε ακόμα κι η ίδια να μου υπενθυμίσει ότι δε χρειαζόταν παρά το x ποσό και το θέμα μου θα το τακτοποιούσε προσωπικά.
Γιατί; Επειδή με γοήτευε να είμαι η χειρότερη των χειροτέρων, με αποδεικτικά. Επειδή- κι αυτό μου έγινε μάθημα χρήσιμο αργότερα που πήγα σχολείο στην Αγγλία: ποτέ μια κοπάνα δεν είναι αρκετή κι όταν αρχίσει η λούφα δεν έχει σταματημό· επειδή ντράπηκα να ζητήσω από τον πατέρα μου χρήματα για ‘λάδωμα’ (κάτι στην οικογένειά μου κατακριτέο όσο αλλού η κάνναβη και το ξενύχτι)· ή, πάνω απ’ όλα, όπως είπα παραπάνω, ίσως επειδή φιλοδοξούσα να είμαι πιο underground από τους συμμαθητές, έμεινα δίχως το πολυπόθητο «χαρτί» το οποίο ουδέποτε χρειάστηκα αφού, μετά από μια διετή παύση ντρόγκας αρρώστιας και επιστροφής, ήρθε η ώρα που με τη θέλησή μου επέστρεψα ακάθεκτη και ενθουσιασμένη στα θρανία, κι εκεί στα θρανία τα λονδρέζικα συνέχισα με σπουδές που μου άνοιξαν φτερά κι ορίζοντες.
Δε λέω λοιπόν ότι έμαθα πολλά στο θρυλικό «Κολλέγιο» μα ότι του χρωστάω την ανάσα που μου έδωσε την ευκαιρία να βρω το βήμα μου και στο δικό μου ρυθμό να προχωρήσω στη ζωή. Κάθε παιδί είναι αλλιώτικο και κοιτάζοντας πίσω βλέπω πολλούς που η ανάπαυλα στη γονεϊκή πίεση που πρόσφερε η σιγουριά πως «κουτσά στραβά το χαρτί» θα το παίρναμε, χάρισε πολλά κι άφησε τόπο στη ζωή μας να αναπτυχθούμε και να ασχοληθούμε με ό,τι μάς άρεσε αντί να κυνηγάμε μόρια Πανελληνίων.
Γι αυτό εμείς που περάσαμε από εκεί χρωστάμε πολλά στη ‘Σχολή Λαζαροπούλου’ και με λύπη μάθαμε ότι θα γκρεμιστεί, και θα γίνουν μπάζα οι αναμνήσεις μας, όπως συχνότατα συμβαίνει στη πατρίδα αυτή την άστοργη που μας έτυχε.
_____
Μπαλκόνι με θέα που λέει κι ο φίλος μου ο Κώστας ο Λειβαδάς...Η θρυλική Σχολή Λαζαροπούλου άδειασε και είναι έτοιμη προς κατεδάφιση. Ποιος ν' αντέξει τόση φασαρία και μάλιστα φάτσα από το γραφείο μου ? Άσε που θα κρυφθεί ο ουρανός..Μα πάνω απ' όλα κρίμα που άλλο ένα ιστορικό κτίριο πάει στράφι..
Για την ιστορία ιδρύθηκε το 1921 και λειτούργησε αρχικά στην Καλλιθέα. Εν συνεχεία το 1962 μετεστεγάστηκε στη Ν. Σμύρνη και το 2004 ενοποιήθηκε με τα εκπαιδευτήρια "Παλλάδιο".
Στο γραφείο των καθηγητών υπήρχαν όλοι οι επώνυμοι απόφοιτοί της, ήταν το σχολείο -καταφύγιο όλων των μαθητών που εκδιώχνονταν απ'όλα τα σχολεία και γι' αυτό είναι θρυλικό. Μικρός θυμάμαι τον ηθοποιό Κώστα Καραγιώργη που ερχόταν τότε στις δίξες του στη γειτονιά μας να πάρει το παιδί του όταν σχολούσε. Επίσης ένα μαθητή που ήταν τζόκεϋ στον άλλοτε κοντινό Ιπποδρόμο (οι σταύλοι ήταν εδώ απέναντι) πήγε με το άλογό του στο σχολείο !
ΕΠΙΣΗΣ να πω ότι η κατασκευαστική που το ανέλαβε έχει κάνει μεγάλο ντου τελευταία στη Ν. Σμύρνη και στο Π. Φάληρο όπου χτίζει σε έντονα γκρι χρώματα, σαν καπνοδόχος, αλλά να τους πληροφορήσω ότι εδώ δεν είναι Γκάζι για να έχουν βιομηχανικό χρώμα που είναι μεν η νέα τάση, αλλά δεν ταιριάζει με τα χρώματα της περιοχής μας που είναι φωτεινά και υπάρχει πολύ πράσινο...Δεν το βλέπετε βρε ;
Για την ιστορία ιδρύθηκε το 1921 και λειτούργησε αρχικά στην Καλλιθέα. Εν συνεχεία το 1962 μετεστεγάστηκε στη Ν. Σμύρνη και το 2004 ενοποιήθηκε με τα εκπαιδευτήρια "Παλλάδιο".
Στο γραφείο των καθηγητών υπήρχαν όλοι οι επώνυμοι απόφοιτοί της, ήταν το σχολείο -καταφύγιο όλων των μαθητών που εκδιώχνονταν απ'όλα τα σχολεία και γι' αυτό είναι θρυλικό. Μικρός θυμάμαι τον ηθοποιό Κώστα Καραγιώργη που ερχόταν τότε στις δίξες του στη γειτονιά μας να πάρει το παιδί του όταν σχολούσε. Επίσης ένα μαθητή που ήταν τζόκεϋ στον άλλοτε κοντινό Ιπποδρόμο (οι σταύλοι ήταν εδώ απέναντι) πήγε με το άλογό του στο σχολείο !
ΕΠΙΣΗΣ να πω ότι η κατασκευαστική που το ανέλαβε έχει κάνει μεγάλο ντου τελευταία στη Ν. Σμύρνη και στο Π. Φάληρο όπου χτίζει σε έντονα γκρι χρώματα, σαν καπνοδόχος, αλλά να τους πληροφορήσω ότι εδώ δεν είναι Γκάζι για να έχουν βιομηχανικό χρώμα που είναι μεν η νέα τάση, αλλά δεν ταιριάζει με τα χρώματα της περιοχής μας που είναι φωτεινά και υπάρχει πολύ πράσινο...Δεν το βλέπετε βρε ;
___________________________________________________________________
*Σχολή Φωτοπούλου, στην οδό Κύπρου 43 Πατησίων και στην οδό Σταΐκου στο Κολωνάκι.
Για τον παππού μου από το Γιώργη Χριστοφιλάκη: https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2015/01/blog-post_6.html
Αναφέρεται κι εδώ στο ενδιαφέρον άρθρο για τα παλιά ιδιωτικά της Αθήνας, που όλα κάπου στην Πατησίων πρωτοστεγάστηκαν: https://ipolizei.gr/otan-h-pathsiwn-zouse-didaskontas/
το παλιό σχολείο με τον μεγάλο φίκο στην οδό Κύπρου ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ ...Πέρασα το μεγάλο γκαράζ αριστερά (που όταν χτίστηκε ήταν μονώροφο κτίσμα) και κατηφόρισα την Κύπρου. Αν περπατούσε κανείς για πρώτη φορά στην περιοχή, θα έβλεπε πιθανώς μόνο αδιάφορα κτίρια. Αναγνώριζα στον εαυτό μου τη διαμεσολάβηση του συναισθηματικού φίλτρου αλλά προσπαθούσα να παραμένω και αντικειμενικός. Ηθελα να φτάσω στο σχολείο και να το δω πάλι, γιατί πάντα το θυμόμουν σαν μια όαση και είχα χαρεί που με πρωτοβουλία δασκάλων είχε ερευνηθεί η ιστορία του. Το θυμάμαι σαν Σχολή Φωτοπούλου αλλά είχε αλλάξει πολλά χέρια από τότε που χτίστηκε πριν από 118 χρόνια έως το 1984, όταν οριστικά γλίτωσε από τον κίνδυνο της κατεδάφισης και κηρύχθηκε διατηρητέο μνημείο....
Το παλιό σχολείο με τον μεγάλο φίκο στην οδό Κύπρου ΝΙΚΟΣ ΒΑΤΟΠΟΥΛΟΣ https://www.kathimerini.gr/940280/article/politismos/polh/to-palio-sxoleio-me-ton-megalo-fiko-sthn-odo-kyproy
Προσθέτω
καλά νέα
8 Ιανουαρίου 2024
________________________________________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .
Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.