Στο Starbucks ένας βιαστικός καφές με το φίλο μου φωτογράφο Αντώνη Θεοδωρίδη, που ήρθε αστραπιαία στο νησί για ντοκιμαντέρ της Ελβετικής τηλεόρασης, και τα καλαμάκια, παρατηρώ, δεν είναι χάρτινα αυτή τη φορά μα τα γνωστά πλαστικά king size που αγαπήσαμε.
―Τι ευτυχία, λέω, τα χάρτινα είναι άχρηστα για τις κόκες.
― Ναι, κολλάει, σχολιάζει δίπλα μου άγνωστος κύριος που παράγγελνε το καφεδάκι του.
―Ορίστε, το λέει κι ο κύριος. Τα καλύτερα καλαμάκια του νησιού κι αντί να τα διαφημίζουν, σάς τα άλλαξαν.
Ελπίζω ο φίλος μου να μη ντράπηκε φρικτά με την άνεσή μου μα το μεταφέρω για σάς που νομίζετε ότι οι χρήστες ουσιών είναι μόνο οι ορατοί σε δρόμους και φυλακές ενώ δεν βλέπετε παρά τα θύματα της Ναρκοαπαγόρευσης, ενός πολέμου άδικου και τραγικά ταξικού.
___________________________________________-
Εικόνα το απαραίτητο αναμνηστικό selfie με τον Αντώνη και ολίγο από το εξαιρετικό βιβλίο του ‘Εφημερίδες από την Αμερικάνικη Δύση- Newspapers from the American West’, εκδόσεις ΆΓΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .
Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.