Πήρε 4 μήνες να με αφήσει να την πιάσω (γι αυτό και μου ξέφυγε η εγκυμοσύνη κι ας έχω φωτογραφία των δύο μπαμπάδων), πήρε πληγωμένα χέρια κι ατέλειωτη υπομονή να με εμπιστευθεί.
Από τέλος Οκτωβρίου που την πέταξαν στο πλαϊνό κτήμα.
Τώρα κοιμόταν στο λαιμό μου, μου ζήτησε να είμαι κοντά της το πρωί που με ξύπνησε για τη γέννα και γέννησε στη ντουλάπα μου.
Θα προτιμούσε πάνω σε κάλτσες και εσώρουχα μα τη μετέφερα κι άδειασα βιαστικά το πιο κάτω κατά τη διάρκεια της γέννας και τώρα τα χαϊδεύουμε, τα σκώνουμε στα χέρια κι η Suki η αγριόγατα μας εμπιστεύεται απόλυτα και καμαρώνει με δυνατά γουργουριτά.
Ένα ακόμα βήμα μένει, να μην επιτίθεται στον ευγενικό μου Troy. Αλλά κι εκεί κάνουμε βήματα και το σκυλί δείχνει μεγάλη υπομονή και κατανόηση (ενώ όταν την πρωτοείδε εκείνος ήταν που την κυνηγούσε).
Α.. και μην το ξεχνάμε:
Μετά την Πρωτομαγιά, χαρίζονται γατάκια από σπίτι (βλέπετε γονείς- μπαμπάδες σε φωτογραφία μόνο). Μαθημένα στα βασικά νηπιαγωγείου (ανθρώπινη αγκαλιά και να μη λερώνουν το σπίτι).
Είναι τα εξής:
1. ο μεγαλόσωμος ροζ (όχι κόκκινος, όχι ριγέ, ΡΟΖ).
2 και 3. σκουρο γκρί-τιγρέ tuxedο (επίσημο ένδυμα με άσπρο πουκάμισο και γαντάκια -μποτάκια)
και
4η η μικρή μας Κάλικο, το αντίγραφο της μάνας (και η μόνη που η μάνα απορρίπτει - μα αυτό είναι άλλη ιστορία για άλλη ώρα).
Θα δωθούν ΜΟΝΟ σε καλές οικογένειες με διαπιστευτήρια φιλοζωίας, σε άτομα που δίνουν όρκο φοβερό πως δε θα τα πετάξουν αν κάτι αλλάξει στη ζωή (όπως γίνεται).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .
Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.