Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ rip «Οι άγγελοι είναι οι πόρνες τ΄ουρανού»

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

RIP

1939- 21 Ιανουαρίου 2020

Συχνά, συχνότατα διαβάζω κι αναφέρω στίχους της. Αγαπώ την ποίησή της, το ξέρετε.

Θαύμασα και την ίδια. Το μυαλό της, τον μποέμ τρόπο που κινιόταν μέσα στον κόσμο, τη δυσπιστία της προς κάθε καινούργιο άνθρωπο, το γιγαντιαίο θάρρος της στις ανασκαφές της ψυχής, την ειλικρίνεια και το χιούμορ της, τη μόρφωσή της και τις αποστάσεις , τα τείχη που ύψωνε για να αποφύγει σιωπηλά την ψευτοποίηση και την ανοησία.

Δεν ανοιγόταν εύκολα. Δίχως να μου πει μια λέξη είχαμε μοιραστεί ένα μπουκάλι κρασί και στίχους πριν πολλά χρόνια καλεσμένες κι οι δυό σε Βραδιά της Ποίησης (απ’ όπου η φωτογραφία μας στην Ελευθεροτυπία).

Μια άλλη φορά ήταν πιο ανοιχτή, είχαμε γελάσει και μιλήσει ώρες πολλές.

«Η ζωή θέλει κόπο όχι κόλπο» γράφει σε τοίχο και χαμογελά πονηρά αναστρέφοντας τη γνωστή εξυπνάδα με ευφυΐα. «Η Ποίηση θέλει κόπο, όχι κόλπο» μου φαίνεται σα να λέει με το συνωμοτικό χαμόγελό της.

Μελέτη, αξιοπρέπεια, εντιμότητα, όχι πονηριές.

Η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ δεν ήταν αγύρτισσα, ήταν ποιήτρια αληθινή. Μιλούσε απλά. Κι εξερευνούσε την αθρώπινη συνείδηση σε βάθη και σε πλάτη.

«Οι άγγελοι είναι οι πόρνες τ' ουρανού»

κι εκεί ανάμεσά τους θα κρεμάσω το πορτραίτο της.

_________________________________

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ

Η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ γεννήθηκε στην Αθήνα τον Φεβρουάριο του 1939. Γονείς της οι Γιάννης Αγγελάκης και Ελένη Σταμάτη. Νονός της ο Νίκος Καζαντζάκης, που διατηρούσε φιλικές σχέσεις με τον πατέρα της.

Μόλις στα 17 της χρόνια δημοσιεύει στο περιοδικό Καινούργια εποχή το ποιήμα της «Μοναξιά» μετά από παρότρυνση του Νίκου Καζαντζάκη, ο οποίος έστειλε γράμμα στον Γιάννη Γουδέλη, τον διευθυντή της Καινούργιας εποχής γράφοντας: «Παρακαλώ, δημοσιεύστε αυτό το ποίημα, το έχει γράψει μία κοπέλα που δεν έχει βγάλει ακόμα το γυμνάσιο. Είναι το ωραιότερο ποίημα που διάβασα ποτέ!».

Από τότε άνοιξε ο δρόμος για την ενασχόληση της με την ποίηση και τη μετάφραση. Όπως αναφέρει και η ίδια ήταν μεγάλη η είσοδος της στην ποίηση. Άρθρα για την ποίηση και την μετάφραση της ποίησης έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά και εφημερίδες.

Το έργο της έχει μεταφραστεί σε περισσότερες των δέκα γλωσσών και ποιήματα της εμπεριέχονται σε λογοτεχνικές ανθολογίες. Αρχή και τέλος για εκείνη η ποίηση του Κ.Π. Καβάφη. Σπούδασε ξένες γλώσσες στην Αθήνα, τη Γαλλία και την Ελβετία. Είναι διπλωματούχος μεταφράστρια-διερμηνέας. Έχει μεταφράσει, μεταξύ άλλων, Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν, Βλαντιμίρ Βλαντιμίροβιτς Μαγιακόβσκι, Ουίλλιαμ Σαίξπηρ κ.ά. Η ποίησή της διακρίνεται από μια έντονη καταφυγή σε φανταστικές χώρες.

Το 1962 τιμήθηκε με το Α΄ Βραβείο Ποίησης της πόλης της Γενεύης (Prix Hensch). Το 1985 τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης. Έχει δώσει διαλέξεις και διάβασε ποιήματά της σε Πανεπιστήμια των ΗΠΑ και Καναδά (Harvard, Cornell, Darmouth, N.Y.State, Princeton, Columbia κ.α.) 

Το 2000 τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών με το βραβείο Κώστα και Ελένης Ουράνη, ενώ το 2014 βραβεύτηκε με το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων για το σύνολο του έργου της.

Μεταξύ των βιβλίων της είναι:

Λύκοι και σύννεφα (1963) - Ποιήματα 63-69, (1971) - Μαγδαληνή, το μεγάλο θηλαστικό (1974) - Τα σκόρπια χαρτιά της Πηνελόπης (1977) - Ο θρίαμβος της σταθερής απώλειας (1978) - Ενάντιος έρωτας (1982) - Οι μνηστήρες (1984) - Όταν το σώμα (1988) - Επίλογος αέρας (1990) - Άδεια φύση (1993) - Λυπιού (1995) - Ωραία έρημος ωραία η σάρκα (1996) - Η Ύλη Μόνη (2001) - Μεταφράζοντας σε έρωτα της ζωής το τέλος (2003) - Στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα (2005) - Η ανορεξία της ύπαρξης (2011) - Ποίηση 1963-2011 (ανθολογία), εκδ. «Καστανιώτη» - Της μοναξιάς διπρόσωποι μονόλογοι, 2016 εκδόσεις Καστανιώτη.

_________

 

ΠΟΙΗΣΗ

«Η ανορεξία της ύπαρξης»

Δεν πεινάω, δεν πονάω, δε βρωμάω ίσως κάπου βαθιά να υποφέρω και να μην το ξέρω κάνω πως γελάω δεν επιθυμώ το αδύνατο ούτε το δυνατό τα απαγορευμένα για μένα σώματα δε μου χορταίνουν τη ματιά. Τον ουρανό καμιά φορά κοιτάω με λαχτάρα την ώρα που ο ήλιος σβήνει τη λάμψη του κι ο γαλανός εραστής παραδίνεται στη γοητεία της νύχτας. Η μόνη μου συμμετοχή στο στροβίλισμα του κόσμου είναι η ανάσα μου που βγαίνει σταθερή. Αλλά νιώθω και μια άλλη παράξενη συμμετοχή∙ αγωνία με πιάνει ξαφνικά για τον ανθρώπινο πόνο. Απλώνεται πάνω στη γη σαν τελετουργικό τραπεζομάντιλο που μουσκεμένο στο αίμα σκεπάζει μύθους και θεούς αιώνια αναγεννιέται και με τη ζωή ταυτίζεται. Ναι, τώρα θέλω να κλάψω αλλά στέρεψε ως και των δακρύων μου

η πηγή.

«Στιγμιαία Ζωή»

Στον Κώστα Νησιώτη

Είχα κλείσει όλα τα παράθυρα

που έβλεπαν στον κήπο της σάρκας.

Τα παντζούρια μόνο άγγιζαν

που έγερναν ξεραμένα

κι άγγιζαν το χώμα.

Μακριά στεκόμουνα

από τη θέα των θνητών αστεριών

φυλαγόμουνα μήπως κι επιθυμήσω.

Και τώρα; Χωρίς τίποτα ν’ αλλάξει

υπήρξε μόνο μια στιγμή

όπου ένα εύγλωττο βλέμμα

περιέγραφε κάτι

ασύγκριτα συναρπαστικό

απ’ τη δική μου πραγματικότητα.

«Ποιητικό Υστερόγραφο»

Τα ποιήματα δεν μπορούν πια

να’ ναι ωραία

αφού η αλήθεια έχει ασχημύνει.

Η πείρα είναι τώρα

το μόνο σώμα των πραγμάτων

κι όσο η πείρα πλουταίνει

τόσο το ποίημα τρέφεται και ίσως δυναμώσει.

Πονάν τα γόνατά μου

και την Ποίηση δεν μπορώ πια να προσκυνήσω,

μόνο τις έμπειρες πληγές μου

μπορώ να τις χαρίσω.

Τα επίθετα μαράθηκαν·

μόνο με τις φαντασιώσεις μου

μπορώ τώρα την Ποίηση να διανθίσω.

Όμως πάντα θα την υπηρετώ

όσο βέβαια εκείνη με θέλει

γιατί μόνο αυτή με κάνει λίγο να ξεχνώ

-->

τον κλειστό ορίζοντα του μέλλοντός μου.

Interlude 

.
Έντιμοι, έντιμοι οι άγγελοι
γιατί κι όταν ακόμη
σε στραβώνουν με το άσπρο
ψιθυρίζουν "δεν υπάρχω".

Αν τουλάχιστον πίστευα στο Θεό
θα 'χαν τα χέρια σου
άπειρες ερμηνείες όταν κινούνται
και μ' ανεβάζουν στον ουρανό
έναν ουρανό σαν του Ρίλκε
με λυπημένους αγγέλους
να φυσούν τη μοναξιά κάτω στη γη
υπονοούμενα φτερά
και ντροπαλή η μιλιά τους
γιατί δεν υπάρχουν.

Ο άγγελος είναι έναστρος από μέσα
κι απ' έξω σκοτεινός για να βυθίζεται
στο μαύρο και να μη φαίνεται.

Οι άγγελοι είναι οι πόρνες τ' ουρανού
με τα φτερά χαϊδεύουν τις πιο αλλόκοτες ψυχολογίες
ξέρουν τα μυστικά της εγωπάθειας
όταν αποκαλούν το φύλλο δέντρο
και το δέντρο δάσος.
"Έτσι μας έκαν' ο Θεός", λένε, σκύβουν
και χύνεται το φως σαν μαλλί χρυσό ή γέλιο
στο στήθος κρατάνε το καπέλο
την ώρα που λένε αντίο
και μπαίνουν σ' άλλο κόσμο καλύτερο.

Μια πιπεράτη μυρωδιά μένει μόνο
στο πρεβάζι του παράθυρου
και στη γλώσσα μια γεύση προδοσίας
απ' το θείο.

Υπαρξιακές ερωταποκρίσεις

Τι ωραίος που ήταν ο έρωτας!
Πολιορκούσε χωρίς ενοχές
πολεμούσε χωρίς αιχμές, χωρίς φιλοδοξίες.
Λιοπύρι τα μεσάνυχτα
καλοκαιριά στον πάγο
έρωτας, το αντίθετο του αληθινού
έδινε στο πραγματικό ουσία.
Ήταν ωραία η ευωδιά του ιδρώτα
σοφά τα συμπεράσματα της σάρκας τότε
της σάρκας, της πιο παραμελημένης θεάς.
Τη ζωή μου βλέπω τώρα
σαν ένα ντοκιμαντέρ
που δείχνει σπάνια της φύσης πουλιά
ξεχασμένες του κόσμου ακτές
απλησίαστες κορφές.
Τις κινήσεις της ψυχής μου
παρακολουθώ στην οθόνη.
Ποια μέθοδο ακολουθεί άραγε η ψυχή
για να επιζήσει για λίγο ακόμη χωρίς μέλλον;
Το ψέμα; Την αλήθεια;
Ή αφήνεται στη φυσικότητα του είναι;
Ποιανού «είναι»;
Πώς μπορεί να υπάρξει «είναι» χωρίς μέλλον;
Όταν πια μόνο μια κάποια ιδέα οδηγεί στο σώμα
μόνο τ’ όνειρο φέρνει το πάθος;
Όσο για τον έρωτα τον τελευταίο
είναι σαν τον πρώτο:
βλασταίνει στο χωράφι του Πλάτωνα.

Ένα απλό κρεβάτι

Κινήσεις που οδηγούν
σ’ ένα απλό κρεβάτι
πώς να εμπνεύσουν πια;
Κρεβάτι χωρίς παραστάτη
χωρίς εφιδρώσεις
χωρίς εντυπώσεις
ένα άδειο στρωμένο πανί
μία οθόνη δίχως προβολή
και κινήσεις μονοσήμαντες
που σημαίνουν μόνο το τέλος
της μέρας.
Μια ειρήνη υπόγραψα φαίνεται
χωρίς καμιά μάχη
να ‘χει κερδηθεί ή χαθεί.
Ειρήνη είναι ο ύπνος
που έρχεται περιβρεγμένος
μόνο με την ελπίδα
του ονείρου.
Αλλά, αναπάντεχα
μια γλύκα απλώνεται στην επιφάνεια
της ταλαιπωρημένης σάρκας.
Τέλειωσε και τούτο το βράδυ.
Ακόμη ένα κομμάτι χρόνου
που δεν πρόδωσα
δε βλαστήμησα
την ώρα και τη στιγμή.
Ήταν η μέρα καλή
καμιά δεν ένιωσα νέα πληγή
καμιά δεν κακοφόρμισε παλιά.
Κρεβάτι απλό
με τέσσερα πόδια
και καλοκαιρινά σεντόνια
βάναυσα λευκά.

Στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα

Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή
την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω
πώς κερδίζει πάντα αυτή
ενώ χάνουμε εμείς.
Πώς οι αξίες γεννιούνται
κι επιβάλλονται πάνω σ’ αυτό που πρώτο λιώνει:
το σώμα.
Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας
ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά
ανασαίνω κι ας είμαι
σε κοντινή μακρινή απόσταση
απ’ ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει…
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς
θα εφεύρει η ζωή
ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο∙
πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις
τα πετάω.
Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω∙
να φεύγουν τα περιττά λέω
να μπω στον ουρανό τού τίποτα
με ελάχιστα.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Eπίσκεψη στο σπίτι της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ στην Αίγινα «Η ανημποριά με γεμίζει ελπίδα...» 

https://www.lifo.gr/articles/book_articles/248788/katerina-aggelaki-royk-i-animporia-me-gemizei-elpida

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ: «Με φωτοστέφανο τις πρώτες συννεφιές» http://parathyro.politis.com.cy/2016/09/katerinas-angelaki-roukme-fotostef/

Η τρελευταία συνέντευξη

_____________________________________________

Οι εραστές μας ήταν κακοί ποιητές...

https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2019/10/blog-post_26.html#axzz6BkumJ5ac

Πόσο κάνει ένα ποίημα; #WorldPoetryDay

https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2016/03/worldpoetryday.html#axzz6BkumJ5ac

Eξαρχείων gentrification - άρθρο στο New Yorker

 Όσα γίνονται στα Εξάρχεια με τη Νέα Δημοκρατία μπορεί να επιβάλλονται με ασυνήθιστη κρατική βια αλλά δεν είναι πρωτότυπα. Τα κίνητρα είναι εμφανέστατα και το έγκλημα, όπως συνήθως οι καλές δουλειές, προετοιμάζεται από χρόνια.

Τα παραμύθια για το «άβατο» με τους ένοπλους αστυνομικούς και τους λίτες με τα πολιτικά δε μας ξεγελούν. 

Με την αστυφιλία που χαρακτηρίζει την εποχή μας τα ακίνητα στα κέντρα των πόλεων αποκτούν τεράστια αξία με αποτέλεσμα οι παλιοί κάτοικοι να εξωθούνται στα προάστια ώστε στο κέντρο να εγκαθίστανται πάμπλουτοι, επιχειρήσεις ενοικίασης και μαγαζιά. Το έχουμε δει να συμβαίνει σε πάρα πολλές πόλεις, το είδαμε και στην Αθήνα πρώτα με την Πλάκα κι ύστερα με το Γκάζι μολονότι  η Κρίση ανέκοψε την ανάπτυξή του. Τα Εξάρχεια είναι σε πολύ προνομιακή θέση για να αφεθούν στα χέρια των άφραγκων.

Όμως οι πόλεις έχουν ιστορία κι η Ιστορία δεν είναι μόνο μάρμαρα αλλά άνθρωποι, ζωή, παραδόσεις, και τα Εξάρχεια, εδώ και εκατό χρόνια, είναι "συνώνυμα με την Αλληλεγγύη" λέει το  περιοδικό New Yorker στο νέο άρθρο του για τη σημαντική γειτονιά μας  και το πενταετές πλάνο €5 εκατομμυρίων και 10.000 απελάσεων εντός 2020 που εξήγγειλε ο νέος δήμαρχος Κ. Μπακογιάννης.

Φέρνω σύνδεσμο προς το άρθρο του New Yorker με θέμα τα αγαπημένα Εξάρχεια και το 'gentrification' της κακής μας μοίρας.

The Attack on Exarchia, an Anarchist Refuge in Athens

https://www.newyorker.com/news/dispatch/the-attack-on-exarchia-an-anarchist-refuge-in-athens

Χρυσαυγίτικη επίθεση στο Θωμά Ιακόμπι: Προσωπική Υπόθεση

«Νόμιζα ότι με τόση πολλή αστυνομία μπορούσα να κάνω τη δουλειά μου, έκανα λάθος» είπε ο δημοσιογράφος Θωμάς Ιακόμπι της Deutsche Welle που χτυπήθηκε από Χρυσαυγίτες στο Σύνταγμα στην αποτυχημένη τους διαδήλωση κατά των μεταναστών. 

Τον έσωσαν συνάδελφοι δημοσιογράφοι ενώ αστυνομικοί και Κασιδιάρηδες παρακολουθούσαν.

Καμιά σύλληψη, καμιά τιμωρία;  Και στα σχόλια των Χρυσαυγιτών στο Twitter ένα οχετός παραλογισμού και μίσους.

Στη δολοφονία του Φύσσα επίσης η Αστυνομία κοιτούσε αμέτοχη (και  μετά κυνήγησε και συνέλαβε τους φίλους του θύματος). Δε μας έγινε μάθημα; Ακόμα δεν έχουμε βρει τρόπο να επιβάλουμε στους αστυνομικούς να επεμβαίνουν;

Ρητορικές οι ερωτήσεις μου- Δυστυχώς την απάντηση την ξέρω.

Φέρνω λίγα σχόλια και το ντοκιμαντέρ που έκανε στόχο Χρυσαυγιτών το Θωμά Ιακόμπι: Χρυσή Αυγή: Προσωπική Υπόθεση .

Θύμα άγριου ξυλοδαρμού στη συγκέντρωση κατά των μεταναστών, στο Σύνταγμα, ο δημοσιογράφος της Deutsche Welle Θωμάς Ιακόμπι, συνδημιουργός του ντοκιμαντέρ «Χρυσή Αυγή - προσωπική υπόθεση», που βρίσκεται στη «μαύρη λίστα» της νεοναζιστικής οργάνωσης και όχι μόνο.

Λουκάς Σταμέλλος 

Δηλαδή, φαντάσου, ακόμα κι η ρεπόρτερ του ΣΚΑΪ φτάνει στο σημείο να αναφέρει ότι «οι αστυνομικοί κράτησαν μια στάση ουδετερότητας».

Λουκάς Σταμέλλος 

... αλλά ΑΠΕ/ΜΠΕ και Καθημερινή μιλούν για «άγνωστα άτομα» ενώ όλα τα ρεπορτάζ μιλάνε για παρουσία Κασιδιάρη επικεφαλής ομάδας χρυσαυγιτών

https://youtu.be/m9pDXSD8jIA

Berlin's Arc― Βερολίνο: το καταφύγιο Берлинский ковчег #drugs

Στο Βερολίνο με την παράδοση φιλοξενίας αντιφρονούντων, έχουν καταφύγει και θύματα του Πολέμου Των Ναρκωτικών, άνθρωποι που χτυπημένοι αλύπητα από τους σκληρούς νόμους της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, αναγκάστηκαν να εκπατριστούν. 

Για να επιβιώσουν είχαν το θάρρος να αφήσουν πίσω τη ζωή τους οικογένεια, φίλους, γλώσσα, σπίτια, δουλειές και μέσα από πολλές δυσκολίες παλεύουν για μια καλύτερη ζωή. 

Έχω γνωρίσει κάποιους από αυτούς τους εμιγκρέδες, ανταλλάσσουμε ιδέες και πληροφορίες, συνεργαζόμαστε στον κοινό αγώνα.  Γι αυτό παρουσιάζω με συγκίνηση το ντοκιμαντέρ για τις ζωές τους, τη δυστυχία που πέρασαν και τη γαλήνη που βρήκαν πλέον στο πολυπολιτισμικό κι ελεύθερο Βερολίνο.

Οι νόμοι αυτοί δεν έχουν αλλάξει. Η παράλογη αυστηρότητα που τσακίζει ανθρώπινες ζωές δεν έχει μετριαστεί. Τα περιστατικά ανθρώπων που φυλακίζονται και βασανίζονται είναι δυστυχώς  μόνιμη έγνοια μας.

Το ντοκιμαντέρ είναι 'δικό μας' (της κοινότητας χρηστών) και φρεσκότατο. Δυστυχώς δεν έχει ελληνικούς υποτίτλους αλλά το κλικ κάτω δίνει επιλογή άλλων γλωσσών.

https://youtu.be/KY74ailwIHQ

Фильм «БЕРЛИНСКИЙ КОВЧЕГ» — это истории людей, которые нашли в себе силы и покинули свои страны, чтобы выжить. Там они оставили все, что любили и чем жили – родных и близких, мечты и надежды, имущество и свой привычный образ жизни. Им больно до сих пор, но, вместе с тем, это их сила и их путь к свободе. Всех их принял Берлин. Сегодня Берлин – это то место, где можно выдохнуть и, наконец, почувствовать себя в безопасности. "Berlin's Arc" are the stories of people who found strength in themselves and left their countries to survive. There they left everything that they loved and lived with - their relatives and friends, dreams and hopes, property and their usual way of life. They are still in pain today, but this is their strength and their way to freedom. Berlin accepted all of them. Today Berlin is a place where you can breathe out and finally feel safe. There is a song by Boris Belyaev in this movie: You stepped on this unbeaten way, Now you can’t bring it back Like you cannot unwrite What already was written. You don’t know anymore what’s real, Just dread this limbo that’ll be here, When Lucifer starts this infernal fire in you. You sold yourself to Lucifer And now you’re forever there. You sold your soul and even sold your flesh. You traded for this hellish pain, This limbo, snow in vein. This life and ladies’ love and your own self.

Επίθεση ΔΙΑΣ σε θεραπευόμενους 18ανω― Ντροπή σας!

Η νέα αστυνομοκρατία.
          Ντροπή σας!

Η ομάδα ΔΙΑΣ επιτίθεται στο 18ανω

Την Πέμπτη 9/1/2020 το πρωί, 11 θεραπευόμενοι του  κλειστού τμήματος της Μονάδας Απεξάρτησης 18ανω επέστρεφαν από το γυμναστήριο, όπου πηγαίνουν κάθε  πρωί  στον χώρο θεραπείας τους που βρίσκεται στην περιοχή. Συνοδεύονταν από ένα νοσηλευτή και ένα γυμναστή, όπως προβλέπεται από το πρόγραμμα. Επί της Αχαρνών τους σταμάτησαν  8 αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ, 4 της Ασφάλειας και εντελώς αναίτια υπέβαλαν  τους θεραπευόμενους σε σωματικό έλεγχο και εξακρίβωση στοιχείων. Στη διαμαρτυρία  των συνοδών ότι δεν επιτρέπονται τέτοιες βίαιες συμπεριφορές απέναντι σε θεραπευόμενους με αυξημένη ευαλωτότητα  και μάλιστα στη φάση της ψυχολογικής απεξάρτησης, απάντησαν ότι όχι μόνο θα κάνουν έλεγχο αλλά, επιπλέον το πρόγραμμα θα πρέπει να παίρνει από αυτούς άδεια, όταν πρόκειται να κυκλοφορήσουν οι θεραπευόμενοι για θεραπευτικές δραστηριότητες.

Μια τέτοια συμπεριφορά αποτελεί  χτύπημα στην θεραπεία απεξάρτησης , στέλνοντας  το μήνυμα ότι τα εξαρτημένα άτομα παραμένουν στόχος των δυνάμεων καταστολής, ακόμα και στη διάρκεια της θεραπείας τους και αποτρέποντας τα εξαρτημένα άτομα να απευθυνθούν σε πρόγραμμα, καταδικάζοντάς  τα δηλαδή  στην κόλαση των ναρκωτικών.

Το Σωματείο ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ 18 ΑΝΩ   και οι ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ  ΔΡΑΣΕΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΓΙΑ ΤΟ 18 ΑΝΩ καταδικάζουμε αυτό τον απαράδεκτο αυταρχισμό απέναντι στην απεξάρτηση. Επειδή τέτοιες ενέργειες έχουν σαν         κόστος τη ζωή νέων ανθρώπων καλούμε τους αρμόδιους υπουργούς να δώσουν  λόγο στον ελληνικό λαό για την σκανδαλώδη και εγκληματική συμπεριφορά των υφιστάμενων τους.

Καλούμε ολόκληρη την κοινωνία να σταθεί στο πλευρό των προγραμμάτων απεξάρτησης και του 18ανω.

Για το ΔΣ του ΣΩΜΑΤΕΙΟΥ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ ΤΟΥ 18 ΑΝΩ

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΤΣΑ

https://draseisgia18ano.wordpress.com/2020/01/10/η-ομαδα-διασ-επιτιθεται-στο-18-ανω/

'Άβατο' και συμμορία: οι κάτοικοι της Καλλιδρομίου διαμαρτύρονται

Πέρσι παραμονή Πρωτοχρονιάς λήστεψαν το σπίτι μας στην Αθήνα. Στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Μπήκαν στα δυό πλαϊνά διαμερίσματα, το δικό μας και της γειτόνισσας, αναστάτωσαν τα πάντα ψάχνοντας προφανώς για μετρητά που δε βρήκαν και έκλεψαν οικογενειακά ενθύμια και κοσμήματα συναισθηματικής αξίας.

Σεπτέμβριο λήστεψαν τον κ. Kastell ξημερώματα από ό,τι είχε και δεν είχε, καθώς ατυχώς τον πέτυχαν στην επιστροφή του για Μύκονο μετά από παραμονή στην Αθήνα: υπολογιστής, χρήματα, ipad, τηλέφωνο κ.λ. Όχι με βια. Βλακωδώς απάντησε στον ένα που ρωτούσε κάτι ασαφές ενώ ο άλλος του έπαιρνε την τσάντα. 

Οι αστυνομικοί, που σε καμιά περίπτωση δεν έπιασαν τους κλέφτες, δεν παρέληψαν να ειρωνευθούν τον παθόντα κατά την καταγραφή.

Στο χρόνο που μεσολάβησε έχουν γίνει αμέτρητες παρόμοιες ληστείες σε σπίτια φίλων και γειτόνων της περιοχής και σπασίματα αυτοκινήτων, συχνά μόνο για τη μπαταρία.

Από Λεωφόρο Αλεξάνδρας, μέσω Εξαρχείων και ως το Αστυνομικό τμήμα της Νεάπολης, η περιοχή μαστίζεται από θρασύτατες μικροληστείες και μικροκλοπές που, θα 'λεγε κανείς με τόσες κλούβες, πάνοπλους ένστολους και ασφαλίτες με πολιτικά, κάλλιστα μπορούσαν να αποφευχθούν.

Γιατί η Αστυνομία δεν κάνει κάτι; 

Γιατί ενθαρρύνεται το αφήγημα του 'αβάτου';

Οι κάτοικοι της οδού Καλλιδρομίου οργανώνουν διαμαρτυρία στο Αστυνομικό Τμήμα. 

Σας μεταφέρω:

Η γνωστή συμμορία της Καλλιδρομίου

Τα τελευταία χρόνια τα Εξάρχεια βρίσκονται σε μια ιδιαίτερη κατάσταση πολιορκίας, που έχει δύο πλευρές. Από τη μια, η λαίλαπα του AirBnB και τα κτηματομεσιτικά παιχνίδια, που αυξάνουν τα ενοίκια σε βάρος των μόνιμων κατοίκων. Απο την άλλη, η εγκαθίδρυση κανονικών συμμοριών με κύρια δραστηριότητα το ναρκεμπόριο, που έχει μετατρέψει την άλλοτε πιο ασφαλή γειτονιά της Αθήνας σε ορμητήριο διαφόρων ειδών κακοποιών του κοινού ποινικού δικαίου. Και ενώ η πλατεία ζει τη δική της παρακμή με τις ναρκομαφίες, η οδός Καλλιδρομίου και οι πέριξ δρόμοι έχουν την ‘’τιμητική’’ τους, εξαιτίας μιας συμμορίας ληστών, η οποία δρα προκλητικά ανενόχλητα ανάμεσα στο 5ο ΑΤ Εξαρχείων και τα ΜΑΤ.

Τα σπασίματα αυτοκινήτων και οι ληστείες είναι καθημερινά φαινόμενα, πολλά μέσα στο φως της ημέρας, με τους ίδιους δράστες να ξαναβγαίνουν για ‘’μεροκάματο’’ μετά από λίγο πάλι στα ίδια σημεία. Με πολύ πρόχειρους υπολογισμούς τα σπασμένα αυτοκίνητα από τη συγκεκριμένη συμμορία (ή συμμορίες) μόνο στο μικρό αυτό κομμάτι των Εξαρχείων πρέπει να είναι κάποιες χιλιάδες τα τελευταία χρόνια, αν αναλογιστεί κανείς, ότι βρίσκουμε τουλάχιστον 2-3 κάθε πρωί. Όσοι κάνουν το βήμα να πάνε στο 5ο αστυνομικό τμήμα να καταγγείλουν, θα ακούσουν ίσως τη φωνή του αξιωματικού υπηρεσίας να λέει το γνωστό ‘’να το ξέρετε ότι κάθε μήνυση κατά αγνώστου θα πάρει αρκετές ώρες!’’ που δεν είναι και το πιο ενθαρρυντικό.

Το σημείο αιχμής είναι η Θεμιστοκλέους και η Καλλιδρομίου γωνία, η δε άνεση των ληστών είναι τέτοια, που και ακάλυπτοι θα βγούν και θα ξεκαθαρίσουν τα κλοπιμαία φανερά σε κάποια είσοδο πολυκατοικίας στην Ερεσσού ή στη Θεμιστοκλέους. Οι λίγοι κάτοικοι που αντιδρούν βγαίνοντας στο άκουσμα σπασίματος ή συναγερμού, παλιότερα δέχονταν τη χλεύη τους ή βρίζονταν. Το τελευταίο διάστημα στοχοποιούνται οι ίδιοι, είτε δεχόμενοι επίθεση με πέτρες, είτε απειλούμενοι ανοιχτά με ψαλίδια, μαχαίρια, κλπ.

Οι συναγερμοί των αυτοκινήτων, που θα ακουστούν κάθε μέρα στην οδό Καλλιδρομίου μαζί με τα σπασμένα γυαλιά, τα οποία ο καθένας από εμάς θα πατήσει κάθε πρωί βγαίνοντας από το σπίτι του, είναι το κομμάτι μιας ιδιάζουσας ψυχολογικής βίας. Μιας βίας, που συνδυάζεται με το θυμό από το επικοινωνιακό σόου και την υποκριτική ρητορεία της κυβέρνησης περί Νόμου και Τάξης, που τρομοκρατεί με τα ΜΑΤ τη γειτονιά, δέρνοντας άσχετους και μαζεύοντας μωρομάνες από καταλήψεις, ενώ αφήνει τις συμμορίες όχι μόνο ανέγγιχτες, αλλά όλο και πιο θρασείς μετά από κάθε τέτοια ‘’επιχείρηση’’.

Τα ωραία, τα οποία έχουν γραφτεί κατά καιρούς για την ιστορική οδό Καλλιδρομίου, είναι όλα αλήθεια. Για τα στέκια της, τα όμορφα νεοκλασικά της, τη λαϊκή αγορά της, τους καλλιτέχνες κατοίκους της. Πλέον ας γνωρίζουν όλοι, ότι ταυτίζεται δυστυχώς και με μια γνωστή στους πάντες εγκληματική συμμορία με την πλήρη ανοχή της αστυνομίας.

Κάτοικοι οδού Καλλιδρομίου και γύρω δρόμων

ΥΓ: Το Σάββατο 11 Ιανουαρίου στις 12:30, οργανώνεται μια διαμαρτυρία κατοίκων έξω από το 5ο ΑΤ Εξαρχείων για τον ίδιο λόγο.

_______________________________

Εικόνες

Πάνω: περπατώ στην οδό Καλλιδρομίου

Κάτω:

Ο πατέρας μου, Ασκληπιού και Καλλιδρομίου, στο διαμέρισμα που πέρασα τα παιδικά μου χρόνια. Στη γωνία που σήμερα είναι το 5ο Αστυνομικό τμήμα περίμενα το σχολικό κάθε πρωί: 

 https://daphnechronopoulou.blogspot.com/2019/11/blog-post_16.html#axzz65SfPEHOw 

Η ευτυχία του να είσαι γάτα

Γάτα στη σκάλα με χλιδή

Γατί μεσ’ στο κρεββάτι σαν γυναίκα

Γυναίκα σαν γατί στο χάδι των χεριών μου...

Ανδρέας Εμπειρίκος

Χειμώνας ασυνήθιστος. Άλλη μια νύχτα αέρηδων (9η ή παραπάνω;). Νοτιάς -Βοριάς λυσσομανούν μέρα νύχτα, τα απαγορευτικά αλληλοδιαδέχονται, το ταχυδρομείο μου ήρθε λειψό, ο σκύλος μπαινοβγαίνει βιαστικά, τα κλαδιά χτυπούν τα τζάμια κι εγώ, μ΄όλο που άλλο δεν ήθελα παρά να κοιμάμαι και να διαβάζω αρχίζω να κουράζομαι από τη συνεχή ξάπλα.

Ένας μονάχα συνεχίζει τη ζωή το απερίσπαστος. Ο Γάτος. Μπαινοβγαίνει άνετος, με ξυπνάει να τον βγάλω στην ανατολή λίγο πριν το πρώτο φως, γυρίζει αργά, και απολαμβάνει το καθαρό μου πάπλωμα όπως μόνο τα γατιά ξέρουν.

Δεν πιστεύω να υπάρχει πιο μεγάλη ευτυχία από το να είσαι γάτα.

Εικόνα

 Mon Chou Sue  σα γέμιση σε φύλλο.

________________________

Καλή Χρονιά ―δε σάς ευχήθηκα, μα να γιατί

Καλή Χρονιά, σας ευχήθηκα;

Όχι, κλείστηκα, πρώτη φορά μετά από 9 χρόνια μακριά ακόμα κι από το blog μου.

Στην εντατική αγαπημένο πρόσωπο (ένα από τα πιο πολύτιμά μου), σφοδρή σύγκρουση με αγαπημένο συνεργάτη, κούραση μεγάλη κι αμφιβολίες για το δρόμο μου κι όσα αφήνω για να κάνω άλλα, ζυγίσματα και μετρήσεις, με έφεραν στο σημείο μηδέν και αποφάσισα πως έπρεπε να αποσυρθώ για ανασυγκρότηση.

Είμαι από εκείνους που πιστεύουμε πως πάντα φταίμε. Ό,τι συμβεί, ό,τι κι αν γίνει, πρώτα εξετάζω τη δική μου ευθύνη και, προκατειλημμένη, πάντα ρίχνω βάρη στη δική μου αντίδραση (και αυτομαστιγώνομαι αναλόγως).

Μα έμαθα πια.

Με ένα πακέτο ακριβές κρέμες προσώπου για treatments κι ένα ακόμα μεγαλύτερο με βιβλία κατέβασα τον καντενάσο μου και τις αμπάρες και κλείστηκα στο μυστικό μου κήπο, i.e. το δωμάτιό μου.

Έξω λυσσομανά ο νοτιάς που αναποδογυρίζει τον κόσμο μας στη Μύκονο, ανάποδος καιρός ζεστός και υγρός που ρίχνει κλαδιά και φουσκώνει θάλασσες. 

Ούτε μια βόλτα. Σαν από άλλο τόπο μοιάζουν οι μυκονιάτικες Πρωτοχρονιές με περιπάτους παραθαλάσσιους με κολύμπι και ήλιο, κρασιά, μπαλάκια και χαρούμενο σκυλιά. Σαν από άλλο αιώνα μοιάζετε κι εσείς οι εορτάζοντες με ρεβεγιόν και δώρα.

Από την Αθήνα έφερα το σχεδόν λιωμένο απ τις αναγνώσεις Vanity Fair- όχι το περιοδικό, το μυθιστόρημα του Θάκεραιυ, το Πανηγύρι Ματαιοδοξίας με την αγαπημένη μου επαναστατημένη γκουβερνάντα, την κεφάτη συμφεροντολόγα Μπέκυ Σαρπ δίπολο της καλής κουτής Αμέλια κι εκεί, στο Βατερλώ με πάμπλουτους των Αποικιών, νεκρούς αξιωματικούς, αμάξια δίχως άλογα και πλούτη δίχως τίτλους κλείστηκα και ταξίδεψα για 800 σελίδες σε άλλους αιώνες κι άλλους τόπους. 

Ύστερα βρέθηκα στις China Town της Καλιφόρνια, το Angel Island και τους αμερικάνικους αντισυνταγματικούς νόμους που είχαν σκοπό τον περιορισμό της μετανάστευσης Κινέζων μην τύχει και χαλάσει η Καυκάσια σούπα. Μυθιστορήματα και αφηγήσεις τρίτης γενιάς μα και ντοκιμαντέρ, με πήγαν στη Σαγκάη την προπολεμική και στην αμερικανοκινεζική γενιά του Βιετνάμ.

Εκεί ήμουν, αν με ψάχνατε. Κι εκεί είμαι ακόμα.

Σα με την πρέζα κάποτε και τη Λογοτεχνία πάντα, αυτό είναι το δικό μου φάρμακο. Η απουσία η αναγκαία, το μεγάλο υποκατάστατο της αυτοκτονίας και του μαρασμού. Γιατί, το ξέρω πια, οι αυτόχειρες δε θέλουν πάντα να πεθάνουν: είναι φορές που μόνο επιθυμούν, για λίγο, να απουσιάσουν.

Μ΄ αυτά τα σκοτεινά

σας εύχομαι

Καλή Χρονιά!

________________

Εικόνα

Άλλο ένα βάζο στο γραφείο μου.

Παρά την παγωνιά και τον ανάποδο καιρό ο κήπος μου ανθίζει. 

Το καλοκαίρι έκανα καλή  δουλειά χωρίζοντας βλοβούς και φυτεύοντας. Οι νάρκισσοί μου φέτος είναι πολλοί και πολυανθείς. Σκύβω να κόψω και πλάι στα ανθισμένα βλέπω τον άλλο βολβό που μόλις μπουμπούκιασε.