Μετά την ολοκλήρωση των αγορεύσεων της υπεράσπισης, η πρόεδρος του δικαστηρίου Μαρία Λεπενιώτη ανακοίνωσε ότι η επόμενη δικάσιμος θα λάβει χώρα την Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2020, στις 11πμ, στην αίθουσα τελετών του Εφετείου, οπότε και θα ανακοινωθεί η απόφαση.
Μέχρι τότε το δικαστήριο θα διασκεφθεί. Το δικαστήριο θα αποφασίσει τόσο για τις επί μέρους υποθέσεις τις οποίες συνεκδικάζει (ανθρωποκτονία Παύλου Φύσσα, απόπειρα ανθρωποκτονίας Αιγύπτιου αλιεργάτη Αμπουζίντ Εμπάρακ και απόπειρα ανθρωποκτονιών κομμουνιστών συνδικαλιστών) όσο και για την κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης(ένταξη για τα απλά μέλη και διεύθυνση για τους βουλευτές και τους δύο πυρηνάρχες).
Την απόφαση καλούνται να λάβουν οι τρεις τακτικοί δικαστές της σύνθεσης, δηλαδή η πρόεδρος Μαρία Λεπενιώτη και οι εφέτες Ανδρέας Ντόκος και Γεσθημανή Τσουλφόγλου.
Οι θάνατοι από υπερβολική δόση οπιοειδών δεν είναι αναπόφευκτοι. Πολλοί χρήστες οπιοειδών (Ηρωίνης, μορφίνης, fentanyl κ.λ.) πέθαναν επειδή οι άνθρωποι που ήταν κοντά τους δεν τόλμησαν να καλέσουν αμέσως ασθενοφόρο ή επειδή άργησαν να τους βρουν και δεν τους πρόλαβαν.
Για τη Ναλοξόνη έχω ξαναμιλήσει.Όπου διαδίδεται η Ναλοξόνη οι θάνατοι μειώνονται. Είναι μια ουσία μαγική που επαναφέρει τον ετοιμοθάνατο εξαφανίζοντας την επίδραση του ναρκωτικού διότι είναι ανταγωνιστής του ενώ από την άλλη αν την έχουμε στο σπίτι και, για παράδειγμα, την καταναλώσει ένα παιδί κατά λάθος, είναι ακίνδυνη σαν αλατόνερο.
Οι έρευνες απέδειξαν ότι η καλύτερη διάδοση στους χρήστες αλλά και σε γιατρούς νοσηλευτές, γίνεται από τους ίδιους τους χρήστες (peers, ομότιμους ελληνικά).
Το βρετανικό project της EuroNPUD είχε μεγάλη επιτυχία με συνέπεια τη μείωση θανάτων και τη διάδοση του χρησιμότατου αυτού αντιδότου.
Στην Ελλάδα, ενώ εισάγεται, δεν είναι προσιτή σε χρήστες.
Κι έχουμε το εξωφρενικό παράδοξο από τη μια να υπάρχει το φάρμακο από την άλλη να μην υπάρχει ενημέρωση ή πρόσβαση για τους ίδιους τους χρήστες και μάλιστα (όπως παλιά που δε μας πουλούσαν σύριγγες) να μας λένε κάποιοι φαρμακοποιοί ότι δεν το δίνουν επειδή λέει έτσι θα ενθαρρυνθούμε να πάρουμε πιο πολλή πρέζα.
Λες και σκοπός του φαρμακείου είναι να μη μαστουρώσει ο πελάτης.
Ή λες κι ο επιστήμων φαρμακοποιός δε γνωρίζει ότι με τον ανταγωνιστή, ίσα-ίσα, θα ξεμαστουρώσω.
Φέτος, με ευκαιρία την Ημέρα Ευαισθητοποίησης για την Υπερβολική Δόση, το Δίκτυο Ομότιμων Χρηστών .Ψυχοδ/κων Ουσιώνοργάνωσε, με προσοχή και σεβασμό σους κανόνες λόγω πανδημίας, διανομή φυλλαδίου με σκοπό να μάθουμε πώς γίνεται η ανάνηψη και να ενημερώσουμε για την Ναλοξόνη.
Λόγω του Κορωνοϊού αποφύγαμε συγκεντρώσεις και πολυκοσμία.
Περάσαμε και από τον ξενώνα ΙΩΝΙΣ όπου μιλήσαμε με φιλοξενούμεν@ς, μοιράσαμε το φυλλάδιό μας για την υπερδοσολογία, και ταφήσαμε και λίγα μπλουζάκια.
Κολλήσαμε την αφίσα μας σε σημαντικά σημεία της Αθήνας:
(αγγλικά και γαλλικά, μα για τέτοια ενημέρωση μια χαρά είναι ο αυτόματος: αντιγραφή κειμένου-επικόλληση στο https://translate.google.grκι επιλογή 'στα ελληνικά').
1η Σεπτεμβρίου άνοιξε το μεγάλο αφιέρωμα στη Λίλλυ Κρίστενσεν στην Πινακοθήκη του Δήμου Μυκόνου. Είναι μεγάλη τιμή και ψαρά για μένα που ο Δήμος και ο γιός της ζωγράφου, φίλος μου, Ιάσων Ορόσκο, με κάλεσαν να γράψω τα κείμενα που πλαισιώνουν την εκδήλωση. Στα εγκαίνια, γυρίστηκε και το μικρό video που σάς παρουσιάζω σήμερα, μαζί με την υπενθύμιση να μη χάσετε την ευκαιρία να δείτε την πολύ ενδιαφέρουσα αυτή έκθεση στην οποία παρουσιάζονται έργα που, επειδή ανήκουν σε ιδιωτικές συλλογές, ίσως δεν ξαναεκτεθούν. Επίσης, μαζί με κάρτες και αριθμημένες μεταξοτυπίες και χαρακτικά (φτιαγμένα δεκαετίες πριν από την ίδια τη Λίλλυ) πωλούνται και κάποια λίγα έργα της (λάδια σε καμβά) κι αυτό συνιστά σπανιότατη ευκαιρία για όσους τότε που ακόμα ζούσε η Λίλλυ δεν είχαν τη δυνατότητα ενώ τώρα τα έργα βγαίνουν πρώτη φορά από το ατελιέ με εγγύηση γνησιότητας από την ίδια την οικογένεια.
Η Λίλλυ Κρίστενσεν γεννήθηκε το 1933 στο Τζάτλαντ της Δανίας. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Κοπεγχάγης και συνέχισε με τετραετή υποτροφία στο Σεντ Μάρτινς.
Το 1960 ταξίδεψε στην Ελλάδα για διακοπές και ερωτεύτηκε την χώρα, τη Μύκονο και το Μεξικάνο ζωγράφο Λούις Ορόσκο. Παντρεύτηκαν, έκαναν δυό γιους, έχτισαν με σεβασμό στην παράδοση κι αφιερώθηκαν στο νησί με τη ζωή και το έργο τους.
Η Λίλλυ εμπνεύστηκε από τα ντόπια υφαντά και, μολονότι αγαπούσε το σχέδιο και ζωγράφισε πολλά μυκονιάτικα τοπία σε λάδι σε καμβά, είναι περισσότερο γνωστή για τα ιδιότυπα εντελώς χαρακτηριστικά κολάζ της, συνθέσεις λεπτομερείς στις οποίες, με υλικό το μαλλί και μικρά κομμάτια υφαντών, σχηματίζει αναγνωρίσιμα τοπία, δρόμους, δένδρα κι εκκλησάκια ή σκηνές τής καθημερινής ζωής. Επίσης με κομμάτια ύφασμα ξεκίνησε να ράβει για τα παιδιά της παιχνίδια που γλίστρησαν έξω από το παιδικό δωμάτιο κι έγιναν ανάρπαστα αντικείμενα Τέχνης. Γαϊδουράκια φορτωμένα καλάθια και το μανάβη με ψαθάκι στο σαμάρι με το χράμι του, χταπόδια γελαστά, ψαράδες με σηκωμένα μπατζάκια και τραγιάσκα καπετάνιου, άλλα μικρά σα κούκλες παιδικές άλλα σε μέγεθος φυσικό σαν τη μαυροντυμένη υφάντρα που έμοιαζε ζωντανή στης Βγενούλας το μαγαζί.
Μετά το διαζύγιο η Λίλλυ μετακόμισε για 4 χρόνια στη Βοστόνη κυρίως λόγω των καλών σχολείων για τα παιδιά. Εκεί έκανε εκθέσεις στη Μασσαχουσέττη και την Καλιφόρνια κι άφησε πολλά έργα πίσω της.
Ο τελευταίος κύκλος της ζωής της ήταν επίπονος μα τον αντιμετώπισε με τη στωικότητα και το πολύ δικό της στεγνό λίγο πικρό χιούμορ. Τη βασάνισε πολύ ο καρκίνος, η αρρώστια που της στέρησε τη μητέρα της στα 12 που έγινε εκείνη μάνα για τα δυό αδέλφια της απ' τα οποία αργότερα, μεγάλη πια, ο καρκίνος πήρε και τη μικρότερη αδελφή της.
Όταν επέστρεψαν στην Ελλάδα για να αποφεύγει την κίνηση μεταφερόταν τα καλοκαίρια στο σπίτι της στην Καρδιανή της Τήνου, ώσπου στο τέλος πια, αναγκάστηκε να επιστρέψει στη Δανία όπου μετέτρεψε σε γκαλερί τη φάρμα που είχε από τον πατέρα της και συνέχισε να ζωγραφίζει ως το τέλος.
Η Λίλλυ Κρίστενσεν είναι κομμάτι της Ιστορίας του νησιού, το βλέμμα της αποτυπωμένο στην Τέχνη της άνοιξε ορίζοντες που παραμένουν ανοιχτοί, φώτισε πλευρές που ίσως μας ξέφευγαν και μας δίδαξε πού να βλέπουμε εκείνα τα κοινά μας που ακόμα προσελκύουν.
LILLY KRISTENSEN
(1933-2001)
For many years, spinning wool in her hand wheel, there was a black-clad old widow sitting next to the entrance door at Vgenoula’s shop at the end of Matogianni before the Three Wells. Tourists would enter with a “good morning”, or “sorry” and “pardon”, for accidentally bumping on her, before realizing that she was a doll, a work of art by Lilly Kristensen whose eye for detail made her capture and save Mykonos as it was at that particular moment in history just before major socioeconomic changes wiped out the old way of life.
She was born in Jutland, Denmark, in 1933. She studied at the Fine Arts School in Copenhagen and continued with a four-year scholarship at Saint Martin’s in London where she lived for five years.
Visiting Greece for a holiday, in 1960, she fell in love with the country, the island of Mykonos and the Mexican painter Luis Orozco. They married, had two sons, built a house respecting the local architecture, and the island became the main theme of their Art.
Well known is Lilly's use of strings of wool and small pieces of traditional 'hyphanta' (the textiles hand woven by the local women in house looms) with which she created her characteristic unique collages; compositions of everyday life scenes or landscapes so detailed that narrow streets, churches and houses are easily recognized. With those same woven rags she used to make toys for her boys to play, but those amazing creations slipped out of the children's world and became collectables circulating as "objects d' art". Greengrocers in straw hats riding between their hampers on donkeys' backs, smiling octopuses, fishermen with rolled up pants and captain's cap; everyday figures or strange animals, in toy size some and others in real life dimensions like the old lady in black seated at the entrance of Vgenoula’s shop eternally spinning her wool and confusing passersby.
With two small children fighting to take her away from her easel, she found it hard to concentrate on oil painting while stained little fingers would leave colour marks on walls and the boys’ faces.
Her friends were impressed by her hand made Christmas cards, collages of her drawings coloured with layers of small pieces of the old hand-woven textiles she collected locally and on her travels all over Greece. And that’s how it started, how she developed her own unique Art, combining the Scandinavian collage tradition to paint Greece with it’ s own ‘words’. Greece is both her subject and her raw material while the used home-made textiles become the language of this three-dimensional narrative of the place and the people, a tale told by the ‘hyphanta’, the vey rags, woven and used in the lives described.
“Wool collages” she named her work at exhibition catalogues. Studying now the body of her work as a whole, we can see how it evolved into her own unique Art. “Every detail, even the eyebrows, must be made of wool”, she said in an interview. Like the tiny candles glowing in a church altar that only by observing close enough we may notice that they are not painted but glued, tiny dark yellow lines of thread are just twisted so at the top to look like little flames. All these restrictive rules, technical challenges she set on herself, instead of discouraging her, it seems that they provided an outlet to her very characteristic love of detail, a strife for precision as the only truth. Therefore, the skies may be coloured in an expressionistic red, but small rags of all sorts of handmade fabrics, threads of every density, scraps local tailors saved for her, are glued on her original sketch, in many colours and layers, forming the shapes of buildings in the sunset or animals walking uphill on a dry stream that now is a road, or the ever present wind-beaten eucalyptus trees. They are saved there exactly as they were, defined not by place only, but by time also, like the wooden shutter that was replaced right at that time or the iron square that covered the dry well that some foreign guest had painted brownish red the year.
After her divorce, Lilly moved with the boys to Boston, a city recommended by friends for the quality of the state schools. While in the U.S.A. she exhibited her work in Massachusetts and California.
The last cycle of her life was painful but she coped with her pain stoically fighting it with her very own dry and bitter sense of humor. She lived with cancer for many years, a disease to which as a child she had lost her mother and years later her sister too.
Returning to Greece four years later, she bought a house in Tinos. There, seeking peace and quiet, she spent the summer months until health problems brought her back to Denmark where she converted her father’s farm into an Art gallery and kept on painting and drawing until the end
In Lilly Kristensen's work, with her meticulous regard to detail, we see depicted the Mykonos that inspired her, the land and way of life that mesmerized her so that she left country, family and possible career and became part of this island's history. She narrates a past common ground and through her gaze we learn to recognize what still attracts us to Mykonos, points of reference that unite us to the land we’ve grown to love.
Ώσπου η καρδιά να πάψει να χτυπά. Στα ογδόντα ο Κάτων έμαθε ελληνικά κι ο Σοφοκλής
έγραψε τον Οιδίποδα ενώ ο Σιμονίδης σήκωσε
όλα τα βραβεία απ’ τους πολύ πιο νέους…»
έγραφε ο Λονγκφέλλοου στο ‘MorituriSalutamus’ ένα ποίημα αφιερωμένο στους παλιούς, υπέργηρους πλέον, συμφοιτητές του.
Ένα μικρό κενό μόνο είχα σήμερα μα πήγα ως την παραλία κάτω απ’ το σπίτι μου με παρεό κι ένα βιβλίο, μελέτη του Επίκουρου, των ελληνικών καφενείων και του πώς να μάθεις να γερνάς.
Ταμπού στην εποχή μας την ‘ηλικιοφοβική’ και μόνο η λέξη κι όμως, όπως λέει κι ο DanielKlein, oκαθηγητής Φιλοσοφίας που ξαναδιαβάζω, τρεχοντας πίσω από τα χαμένα νιάτα χάνουμε την εμπειρία μιας ολόκληρης περιόδου της ζωής μας. Ανόητο; Ναι, μα θέλει κουράγιο και πολλή ενέργεια να πηγαίνεις κόντρα στον άνεμο.
Είναι ο Χρόνος είναι κι ο Καιρός, λέει. Μια διάκριση που έμαθε στα ταξίδια του στην Ελλάδα. Ο Χρόνος είναι η ποσότητα μα με τον Καιρό μετράμε την ποιότητα- Καιρός να μάθω, καιρός να χαρώ, καιρός να αναλογιστώ, να δημιουργήσω, καιρός να ζήσω και, τελικά, καιρός να πεθάνω με αξιοπρέπεια και στωικότητα. Μπορώ; Θα μπορέσω; Αντέχει η ματαιοδοξία μου; Αντέχω τον πόνο; Θα καταφέρω να ανοίξω δρόμους μέσα από τα πυκνά σύννεφα του φόβου και του ‘ageism’ της εποχής μας;
Όμως αξίζει η δουλειά, αξίξει ο κόπος; Και ποιος ο λόγος για όλα αυτά όταν η πιο μεγάλη μου απόλαυση είναι η τεμπελιά, σαν τώρα με ένα βιβλίο πλάι στη θάλασσα.
Δεν ήξερα αν κυκλοφορεί στα ελληνικά το ‘Travels with Epicurus- A Journey to a Greek Island in Search for a Fulfilled Life' αλλά το έψαξα για σάς και το συστήνω σε μικρούς και μεγάλους.
_________________________________________
ΤΑΞΙΔΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΕΠΙΚΟΥΡΟ
ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗ ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΩΣ
Ο ΝΤΑΝΙΕΛ ΚΛΑΪΝ βρισκόταν στις αρχές της όγδοης δεκαετίας της ζωής του, όταν ο οδοντίατρός του τού πρότεινε να βάλει οδοντικά εμφυτεύματα, αλλιώς θα έπρεπε να φοράει στο εξής μια παλιομοδίτικη και γεροντίστικη μασέλα. Αντί να μπει σε αυτή τη διαδικασία, ο Ντανιέλ Κλάιν ταξίδεψε στην Ελλάδα, για να ανακαλύψει αν ένας από τους αγαπημένους του φιλοσόφους, ο σοφός Επίκουρος, μπορούσε να τον διδάξει κάτι γύρω από τις απολαύσεις και τις χαρές που αποτελούν μοναδικό προνόμιο της τρίτης ηλικίας. Το παρόν έργο είναι ένα ταξιδιωτικό βιβλίο, μια πνευματώδης και βατή στοχαστική διαδρομή και ένας αισιόδοξος οδηγός για μια καλή ζωή. Ο Κλαιν μας ξεναγεί με τον δικό του μοναδικό τρόπο σε μια ανάλαφρη περιήγηση στα σοκάκια των γηρατειών, μέσα από μια γοητευτική εκδρομή στο Αιγαίο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Περιεχόμενα
Πρόλογος
Το τραπέζι στην ταβέρνα του Δημήτρη
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΜΙΑΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΤΗΣ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑΣ
Τα ελαιόδεντρα τον γέρου Έλληνα
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ.
Η εγκαταλειμμένη βεράντα
ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΜΠΟΛΟΙ....
Οι πιτσιλισμένες από τη βροχή φωτογραφίες του Τάσου
ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΟΝΑΧΙΚΟ ΣΤΟΧΑΣΜΟ....
Ένας σιρόκος από όμορφα νιάτα
ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΤΗΤΑ .
Ο ήχος από τα κουδούνια των προβάτων
ΓΙΑ ΤΗΝ ΩΡΙΜΑΝΣΗ ΣΤΗ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗ .
Ο φιλοξενούμενος της Ιφιγένειας
ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΩΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΒΑΘΙΑ ΓΗΡΑΤΕΙΑ.
Το πύρινο έθιμο στο λιμάνι της Ύδρας
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ...
Επίλογος
Επιστροφή στο σπίτι
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΣΗΛΩΣΗ ΣΤΑ ΓΗΡΑΤΕΙΑ
Είναι μεγάλη τιμή και χαρά για μένα που η ΚΔΕΠΠΑΜ κι ο JasonOrozcoμου ζήτησαν να γράψω τα κείμενα που συνοδεύουν τη μεγάλη έκθεση της LillyKristensen, μιας σπουδαίας ζωγράφου που πρόλαβα να γνωρίσω όταν πρωτοεγκαταστάθηκα στη Μύκονο κι έτυχε να είμαστε και γειτόνισσες.
Η έκθεση ανοίγει 1η Σεπτεμβρίου και συστήνω βεβαίως. Ακολουθεί η πρόσκληση με το κείμενό μου.
Δημοτική Πινακοθήκη Μύκονου
Εικαστικό αφιέρωμα 2020:
Lilly Kristensen (1933-2001)
1-10 Σεπτεμβρίου Αίθουσα Ματογιάννια
Στην Δανέζα ζωγράφο Λίλλυ Κρίστενσεν που έζησε ένα μεγάλο μέρος της ζώης στην Μύκονο και την αποτύπωσε με μοναδικό τρόπο μέσα από τα κολάζ της αφορά φέτος το εικαστικό αφιέρωμα της Δημοτικής Μυκόνου. Κυρίως κολάζ από ύφασμα αλλά και λάδια και σχέδια θα εκτεθούν στην αίθουσα Ματογιάννι το πρώτο δεκαήμερο του Σεπτεμβρίου.
Κείμενο της Δάφνης Χρονοπούλου για τον κατάλογο που θα συνοδέψει την έκθεση:
Η Λίλλυ Κρίστενσεν γεννήθηκε το 1933 στο Γιούτλαντ της Δανίας. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Κοπεγχάγης και συνέχισε με τετραετή υποτροφία στο Σεντ Μάρτινς.
Το 1960 ταξίδεψε στην Ελλάδα για διακοπές και ερωτεύτηκε την χώρα, τη Μύκονο και το Μεξικάνο ζωγράφο Λούις Ορόσκο. Παντρεύτηκαν, έκαναν δυό γιους, έχτισαν με σεβασμό στην παράδοση κι αφιερώθηκαν στο νησί με τη ζωή και το έργο τους.
Η Λίλλυ εμπνεύστηκε από τα ντόπια υφαντά και, μολονότι αγαπούσε το σχέδιο και ζωγράφισε πολλά μυκονιάτικα τοπία σε λάδι σε καμβά, είναι περισσότερο γνωστή για τα ιδιότυπα εντελώς χαρακτηριστικά κολάζ της, συνθέσεις λεπτομερείς στις οποίες, με υλικό το μαλλί και μικρά κομμάτια υφαντών, σχηματίζει αναγνωρίσιμα τοπία, δρόμους, δένδρα κι εκκλησάκια ή σκηνές τής καθημερινής ζωής. Επίσης με κομμάτια ύφασμα ξεκίνησε να ράβει για τα παιδιά της παιχνίδια που γλίστρησαν έξω από το παιδικό δωμάτιο κι έγιναν ανάρπαστα αντικείμενα Τέχνης. Γαϊδουράκια φορτωμένα καλάθια και το μανάβη με ψαθάκι στο σαμάρι με το χράμι του, χταπόδια γελαστά, ψαράδες με σηκωμένα μπατζάκια και τραγιάσκα καπετάνιου, άλλα μικρά σα κούκλες παιδικές άλλα σε μέγεθος φυσικό σαν τη μαυροντυμένη υφάντρα που έμοιαζε ζωντανή στης Βγενούλας το μαγαζί.
Μετά το διαζύγιο η Λίλλυ μετακόμισε για 4 χρόνια στη Βοστόνη κυρίως λόγω των καλών σχολείων για τα παιδιά. Εκεί έκανε εκθέσεις στη Μασσαχουσέττη και την Καλιφόρνια κι άφησε πολλά έργα πίσω της.
Ο τελευταίος κύκλος της ζωής της ήταν επίπονος μα τον αντιμετώπισε με τη στωικότητα και το πολύ δικό της στεγνό λίγο πικρό χιούμορ. Τη βασάνισε πολύ ο καρκίνος, η αρρώστια που της στέρησε τη μητέρα της στα 12 που έγινε εκείνη μάνα για τα δυό αδέλφια της απ' τα οποία αργότερα, μεγάλη πια, ο καρκίνος πήρε και τη μικρότερη αδελφή της.
Όταν επέστρεψαν στην Ελλάδα για να αποφεύγει την κίνηση μεταφερόταν τα καλοκαίρια στο σπίτι της στην Καρδιανή της Τήνου, ώσπου στο τέλος πια, αναγκάστηκε να επιστρέψει στη Δανία όπου μετέτρεψε σε γκαλερί τη φάρμα που είχε από τον πατέρα της και συνέχισε να ζωγραφίζει ως το τέλος.
Η Λίλλυ Κρίστενσεν είναι κομμάτι της Ιστορίας του νησιού, το βλέμμα της αποτυπωμένο στην Τέχνη της άνοιξε ορίζοντες που παραμένουν ανοιχτοί, φώτισε πλευρές που ίσως μας ξέφευγαν και μας δίδαξε πού να βλέπουμε εκείνα τα κοινά μας που ακόμα προσελκύουν.
Παγκόσμια Ημέρα Ευαισθητοποίησης για την Υπερβολική δόση.
Μάθετε τι πρέπει να κάνετε.
Μάθετε για τη Ναλοξόνη.
Ας διεκδικήσουμε τη διάδοσή της.
Ας διεκδικήσουμε να μην τιμωρείται, να μην προσάγεται κι ανακρίνεται και στιγματίζεται όποιος πάει το φίλο του στο νοσοκομείο ή καλέσει ασθενοφόρο για να σώσει μια ζωή.
