3 Σεπτεμβρίου― για έλα, για να δούμε..

Σε όλη τη ζωή μας είναι κάποιες, ελάχιστες, ημέρες που αλλάζουν τη ροή και σα σταυροδρόμια μας οδηγούν σε άλλο δρόμο.

Δεν είναι πολλές. Η πρώτη ημέρα που βρεθήκαμε σ' αυτό ή το άλλο σχολείο, η φορά που δίχως να το περιμένουμε μιλήσαμε στον τάδε άνθρωπο που έγινε φίλος μας και επηρέασε επιλογές και αποφάσεις, η ημέρα που αποφασίσαμε να σπουδάσουμε αυτό ή να ταξιδέψουμε σε εκείνο τον τόπο.

 Άλλες τις ξέρουμε, είναι ημέρες εξετάσεων, πώλησης ή αγοράς , θανάτου αγαπημένων και άλλες, αθόρυβες, έρχονται αναπάντεχα όταν βαριεστημένοι τελευταία στιγμή αποφασίζουμε να πιούμε ένα ποτό ακόμη και σ' εκείνο ακριβώς το ημίωρο γνωρίζουμε τον άνθρωπο  με τον οποίο θα μοιραστούμε την υπόλοιπη ζωή μας ή τρακάρουμε και μένουμε ανάπηροι, ή χάνουμε τη δουλειά που αγαπούσαμε ή.. ή..

Ή.  Ένα απ' αυτά τα ή θα έρθει για μένα την επόμενη Τετάρτη, (μέρα σημαδιακή μου έτσι κι αλλιώς γιατί, άγνωστο πώς γίνεται,  την 3^η Σεπτεμβρίου κάθε χρόνου κάτι συνταρακτικό με σημαδεύει).

Δε διάλεξα εγώ την ημερομηνία για το γεγονός που θα αλλάξει τη ζωή μου.  Ως τότε είμαι σα χαμένη, φύλλο στον άνεμο διότι δεν ορίζω εγώ το μέλλον μου, μονάχα περιμένω.

Δε γίνεται να ευχηθώ― θα γίνει ό,τι γίνει.

Μονάχα προσπαθώ να βρω τη δύναμη,

να βρω τη δύναμη να κάνω το σωστό με καθαρό μυαλό και λογική

να μάθω (και ας πάθω) την αλήθεια

και να τα καταφέρω με αλήθεια να το ζω

 όσο πληρέστερα και πιο ενεργά μπορώ.

____________________________________________________

Εικόνα

Με το μπαστούνι μου μόνη αργά τη νύχτα στην Αθήνα.