Το σπίτι μου. Όταν.

Το σπίτι μου.

Όμως ακόμα, 

νύχτες καλοκαιριού όταν ανεβαίνω απ' τα σκαλάκια της μικρής αυλής στη μεγαλύτερη, 

όταν στο μπλε του καθαρού ουρανού ο βοριάς σηκώνει την άσπρη κουρτίνα που ανεμίζει σα πανί καραβιού, 

όταν παντζούρια, μεντεσέδες, μικροπράγματα χτυπούν σαν όλα εκείνα τα άγνωστα των ιστιοπλοϊκών που μηχανή δεν έχουν αλλά αθόρυβα δεν είναι, 

όταν ποτίζω και μοσχοβολούν βασιλικοί και δειλινά, 

όταν η νύχτα πέφτει αργά κι έχουν σωπάσει τα πουλιά,

λέω, 

κοίτα να δεις  που ακόμα δε συνήθισα

μα ακόμα έκθαμβη απορώ

που αξιώθηκα τέτοια ομορφιά,

τόση γαλήνη.