Ανθίζει η πρώτη μου αμυγδαλιά. Τέλος Οκτωβρίου.
Δεν είμαστε παιδιά όμως. Η στιγμιαία χαρά και τα σμήνη πουλιών που πετούν ψηλά συνοδεύονται από τον ήχο φορτηγών και του γνωστού δοντιού που σπάει τα βράχια. Ο ένας γείτονας επιδίδεται με δυο μπουλντόζες σε καταπάτηση του άλλου που λείπει μακριά και πιο κάτω το μικρό αγροτικό μαντρί, όπως το περιμέναμε, εξαπλώνεται σε rooms-to-let που θα γίνουν σιγά-σιγά ξενοδοχείο.
Όπως στην αρχαιότητα τα πρώτα φύλλα της συκιάς σηματοδοτούσαν αρχή πολέμων και τα καράβια πίσω στο νερό έτσι και η Αμυγδαλιά μου που ανθίζει ξέγνοιαστη, πλέον σηματοδοτεί αρχή παρανομίας και παγαποντιάς, αρχή του σκοτεινού χειμώνα της Απάτης.
_______________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου