Σεβαστή μου γιαγιά....

Σεβαστή μου γιαγιά

Εγώ είμαι στο σπίτι μου έλα να με 

πάρης με το ανσασέρ γιατί έχω 1 απο-

σκευή και πρέπει να την ανεβάσω επά-

νω.

Έμαθα ότι ο Θείος γιάννης πέθανε.

                                 (Λυπίθικα πολύ)

Επίσης λυπίθικα που αρρώστησε η

Θεία λευτό

             Ευχαριστώ

Η Σεβαστή εγγονή σου

               Δάφνη

Ναι, καταλάβατε. Παλιές φωτογραφίες και γράμματα βγήκαν στην επιφάνεια και προσπαθώ να βάλω τάξη. Ριγμένα σε χαρτοκιβώτια καταστρέφονται και –επειδή δε ζω εδώ- κάθε φορά που έρχομαι τα τακτοποιώ λίγο-λίγο.

Ίλιγγος κάποιες εποχές της ζωής μου, θλίψη που πέρασαν τα χρόνια, φίλοι που χάθηκαν κι η αγωνία, πάντα αυτή η ίδια αγωνία, πού θα καταλήξουν όλα αυτά όταν εγώ δε θα είμαι εδώ να τα φροντίζω κι όταν κανείς δε θα μπορεί (κι ούτε θα νοιάζεται) να ξεχωρίσει ποιος από όλους εκεί μπροστά στον καταρράχτη ήταν ο παππούς μου, νεοδιορισθείς καθηγητής στην Έδεσσα ή τι καμάρι και τι κόπους έκρυβε για μια Κρητικιά που γεννήθηκε το 1900 να έχει στο γραφείο της τη δέσμη με τα 'Ενδεικτικά' για συμπλήρωση τα οποία πάνω-πάνω έχουν τυπωμένο το όνομά της: Ιδιωτικόν Σχολείον Κορίννας Χαλκιαδάκη, αριθ. αδείας του Υπουργείου Εθν. Παιδείας του έτους 1937, Σταΐκου 6...

Κι απ' όλα πιο βαρύ το μεγάλο ερώτημα, το αλλά τι θα απογίνουν τα ημερολόγιά μου που, με τη ζωή μου όλη λεπτομερώς κρυμμένη μέσα τους, κοιμούνται τώρα ανενόχλητα σε δικό τους κλειδωμένο ράφι μα με τα χρόνια η ευθύνη είναι βαριά κι ασήκωτη όσο οι κακίες, οι έρωτες, τα μυστικά που περιέχουν.

Αυτά είναι τα βάρη που με κρατούν κλεισμένη σ' ένα ατέλειωτο μνημόσυνο όταν είμαι στην Αθήνα. Γι αυτό και σκέφτηκα για να ξεχαστώνα μοιραστώ μαζί σας το σημείωμα που είχα αφήσει στη γιαγιά μου όταν ήμουν 7 ετών. Με όλες τις ανορθογραφίες μου-αιτία, σαν το νι του 'αΝσασέρ' πάμπολλων μαλωμάτων- κι όλη την ιδιομορφία που, μαζί με τα σβησίματα, βλέπω ότι από τότε με χαρακτήριζε.

Πότε να σχηματίζονται οι λόξες στο χαρακτήρα ενός παιδιού; Πότε και τι κάνει ένα κοριτσάκι, ξέροντας πως πενθεί η γιαγιά του, να βάζει φαντασία και χιούμορ γράφοντας με κωμική επισημότητα το απλό σημείωμα που της αφήνει όταν της ζητά να έρθει να το ανεβάσει επειδή δεν του επιτρέπουν ακόμα να χρησιμοποιεί ασυνόδευτο το ασανσέρ (που ναι, τώρα το προφέρω δίχως νι― κάτι έμαθα); 

Πότε αλήθεια; Και πώς;

[Και τι, τι περιείχε εκείνη η «αποσκευή» μου άραγε;]
_______________________________________________________