Ένα πουλάκι, σκοτωμένο σκεπασμένο με την κουβέρτα μου, πάλι.
«Έρχεται με ποντικάκια και ζητάει παιχνιδάκια».
Το είχε κάνει κι ο Mon Chou μικρούλης, σαν να ήθελε να δείξει πως δε θα μας έχει υποχρέωση, πληρώνει νοίκι. Μα η Suki δεν έμεινε στη συμβολική χειρονομία. Στην αρχή κι αυτή έφερε ένα ποντικάκι σα να μας έδειχνε πως πληρώνει το νοίκι της, δεν την ταΐζουμε τζάμπα. Το επόμενο, επειδή ίσως δεν εκτίμησα το πρώτο δώρο, ήταν ένα έργο τέχνης. Το ποντικάκι νεκρό και γύρω του τριφύλλια, σα να είχε παρατηρήσει ότι εγώ τρώω και πρασινάδες.
Τώρα είχαμε πουλάκι. Το οποίο, για έκπληξη, έκρυψε κάτω από διπλωμένη κουβέρτα στο κρεβάτι μου.
Μια γάτα μικροκαμωμένη, υπερευαίσθητη και νευρική, που της πήρε μήνες να με εμπιστευθεί, μου έγδαρε τα χέρια ώσπου να δεχθεί το πρώτο χάδι και τώρα με αντίστοιχη υστερικότητα έχει δεθεί μαζί μου.
Ήταν στιγμές όταν με χτυπούσε και, τραβώντας το ματωμένο χέρι μου της απαντούσα με ένα σιγανό ‘κχχχ’, την κοίταζα να με κοιτά με καχυποψία κι αναρωτιόμουν τι τρέλα με έπιασε, τι εγωισμός να προσπαθώ να δαμάσω τέτοιο αγρίμι. Και τι βαριά υποχρέωση. Αφού τι, τώρα για τα επόμενα 10 χρόνια δηλαδή, αυτό το τέρας θα είναι η γάτα μου;
Από τότε, η εγκυμοσύνη κι η φροντίδα μου έσπασαν την αντίσταση. Η γέννα, τα μικρά, το ότι κρατήσαμε τη μικρούλα Μάικο το αντίγραφό της, την έδεσαν με δεσμά παθιασμένα όσα οι επιθέσεις της. Τώρα η Suki με ακολουθεί παντού, ξαπλώνει στο πληκτρολόγιο, με περιμένει έξω από την πόρτα του μπάνιου, έρχεται πλάι μου σα σκυλάκι στο πότισμα και, όταν κλείνω πόρτες τη νύχτα – για να μη μου φέρει στον ύπνο ποντικάκια, σκαρφαλώνει πάνω τους και κλαψουρίζει επίμονα.
Η γαλή δεν πτοείται ποτέ, έλεγαν παλιά.
Η γάτα δε διώχνεται. Δεν δένεται, δεν εκδηλώνεται μα αν συμβεί, είναι για πάντα. Εξ ου και το άσμα «'Εδιωξα κι εγώ μια γάτα..» κι εκείνη αντί να εξαφανιστεί και να την ψάχνουμε «μου ‘ρχεται με ποντικάκια και μου κάνει κορδελάκια…».
____________
Για τα πουλάκια ξεκαθαρίζω:
Αυτό το ποστ δεν είναι για να περηφανευτώ που η γάτα μου σκοτώνει. Το αντίθετο. Προστατέψαμε αυγά και πουλάκια της φωλιάς πάνω από την πόρτα μας που κάθε χρόνο τα φροντίζουμε. Αυτό το έφερε από τον καλαμιώνα και μου προκάλεσε μεγάλη λύπη.|
https://www.youtube.com/watch?v=I5BCjlnwoaU
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .
Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.