Αν ήμουνα αρχαία θεά ή Μοίρα
κι ήμουν σε θέση να προικίσω ένα θνητό
ένα μονάχα δώρο θα έδινα:
Ποτέ, αλλά ποτέ ποτέ του να μην αγαπήσει.
Πόθο και καύλα και παιχνίδια και ναζάκια και όρκοι της στιγμής κατά τα κέφια μας, και θαυμασμός της ομορφιάς εμψύχων και αψύχων, τόπων και έργων; Ναι, βεβαίως κι ολοψύχως με όλη μας την όρεξη και υποσχέσεις κι όνειρα από εκείνα της στιγμής τα απατηλά που ακούγονται ωραία κι αιώνια αλλά την επομένη έχουν σκορπιστεί σα συννεφάκια ή αναθυμιάσεις των γλεντιών.
Αλλά αλίμονο
και ωιμέ κι αλί και τρισαλί
κι αμάν αμάν
για μάς που Μοίρα δε μας καλοπροίκισε
και αγαπάμε αληθινά
τόπους- ιδίως τόπους-
παρασυρμένοι από την απατηλή αγάπη
νομίζοντας, πιστεύοντας,
ξεχνώντας
πως ‘δικό μου’ δεν υπάρχει.
_________
Clue:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου