Αν ήμουνα αρχαία θεά ή Μοίρα
κι ήμουν σε θέση να προικίσω ένα θνητό
ένα μονάχα δώρο θα έδινα:
Ποτέ, αλλά ποτέ ποτέ του να μην αγαπήσει.
Πόθο και καύλα και παιχνίδια και ναζάκια και όρκοι της στιγμής κατά τα κέφια μας, και θαυμασμός της ομορφιάς εμψύχων και αψύχων, τόπων και έργων; Ναι, βεβαίως κι ολοψύχως με όλη μας την όρεξη και υποσχέσεις κι όνειρα από εκείνα της στιγμής τα απατηλά που ακούγονται ωραία κι αιώνια αλλά την επομένη έχουν σκορπιστεί σα συννεφάκια ή αναθυμιάσεις των γλεντιών.
Αλλά αλίμονο
και ωιμέ κι αλί και τρισαλί
κι αμάν αμάν
για μάς που Μοίρα δε μας καλοπροίκισε
και αγαπάμε αληθινά
τόπους- ιδίως τόπους-
παρασυρμένοι από την απατηλή αγάπη
νομίζοντας, πιστεύοντας,
ξεχνώντας
πως ‘δικό μου’ δεν υπάρχει.
_________
Clue:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .
Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.