Λίγα προσωπικά κι ανάκατα εξ Αθηνών υπό το βάρος των αιώνων

Ο νους μου ήδη τρέχει στο ωραιότερο οικόπεδο του κάθε Θεού, την Πόλη. Φεύγω αύριο και καθώς πάω για (και με) την Ελευθερία Αρβανιτάκη, θα έχω πολλά μπαγκάζια ελπίζω όταν γυρίσω. Για τα ψυχικά μιλώ, όσο για τα άλλα, αποτελούν χρονία ταλαιπωρία κι επιτέλους η Μαντάμ επείσθη να αγοράσει μιά βαλίτσα με ροδάκια, οπότε αισιοδοξώ.

Μιά Λωξάνδρα που είχα τη χάρισε ο Κύριος Kastell πριν χρόνια στη μητέρα του (παλιός καυγάς το ότι δε χαρίζουμε τα πράγματα του άλλου, αλλά όταν κάνουμε δωρεές κι ευγένειες οφείλουμε να περιοριζόμαστε σε ό,τι μας ανήκει). Δε θα την ξαναδιάβαζα εξ άλλου.

Έχω δύο οδηγούς. Μα Για Οδηγό  έχω:

το Γιάννη Ξανθούλη και την εξαίσια 'Κωνσταντινούπολη των ασεβών μου πόθων'

τον Ορχάν Παμούκ που η 'Ιστανμπούλ' του εξακολουθεί να με συγκινεί παρότι ο ίδιος προσωπικά φέρθηκε με ασέβεια κι ασυνήθιστη αγένεια στη Μαντάμ.

κι ακόμα έχω τον Αγγελή, τον δικό μας πρεσβευτή.

Πριν λίγο μπήκα εδώ στο blog μου ως αναγνώστρια μετά από μέρες. Μου είναι βολικό να επισκέπτομαι τα 'Φιλικά' ιστολόγια από εδώ παρά από το G. Reader όπου είναι πολλά κι οι λίστες μου σύνθετες. Καλά που μπήκα όμως. Διότι είδα πως είχαν διαγραφεί οι εικόνες της προηγούμενης ανάρτησης και στη θέση τους ήταν εκείνο το Μαύρο τετράγωνο με το θαυμαστικό. Τι είναι αυτό; Γιατί συμβαίνει;

Το θέμα ήταν τα Ανθρώπινα Δικαιώματα και εκτενέστερα τα λέω  κι εδώ όπου παραμένει με τις αρχικές εικόνες, για τις οποίες (by the way) πάντοτε δίνω σύνδεσμο με αναφορά σε ©. Διορθωσα κι ελπίζω να μην ξαναχαθούν μα εάν γνωρίζετε παρακαλώ διαφωτίστε με.

Αργότερα θα δω μια από τις αδελφές μου κι όταν γυρίσω θα ετοιμάσω τα πράγματά μου αλλά είναι δύκολο να συγκεντρωθώ. Το σπίτι ξεχειλίζει από αναμνήσεις και η βοή τους είναι πιο εκκωφαντική από τον διαπεραστικό τζαμιών κι αυτιών ήχο της λεωφόρου Αλεξάνδρας. 

'Τζαμιών' έγραψα.  Οι  ίδιες λέξεις  αύριο θα αλλάξουν νόημα. Διαπεραστικός ήχος τζαμιών αύριο θα με συγκινεί καθώς κάθε πέντε ώρες θα ακούω το Μπιρ Αλλάχ.

Καλό μου ταξίδι

μα και Καλή μου Υπομονή, εδώ μέσα που με κυκλώνουν τρεις αιώνες. Δύο οι αιώνες της Μαντάμ και ο τρίτος των βιβλίων, των χαρτιών και των επίπλων των παππούδων και μιάς αγαπημένης θείας.

Αναμνήσεις, υπολείματα ζωών κι ονείρων ατάκτως ερριμένα σε ένα διαμέρισμα (κληρονομιά άλλης θείας, του Κυρίου K.) στο οποίο μετακόμισα βιαστικά όταν γκρεμίστηκε (όπως γίνεται εν Ελλάδι) το παλιό Λυκαβηττιώτικό μου σπίτι με τις ελιές, τις λεμονιές, και τον κισσό που ανέβαινε στον τοίχο των γειτόνων. Ουδέν, όπως γνωρίζετε, μονιμότερον του προσωρινού, κι ακόμα τα βιβλία μου τα πολλά περιμένουν σε κιβώτια να φτιάξω βιβλιοθήκες. Οι τοίχοι έχουν έργα φίλων  κι οικογένειας που έχουν κρεμμαστεί, συνήθως, όπου είχε καρφί να αντέξει. 

Αντέχει το καρφί, ακόμα δεν είχαμε ζημιά. Η καρδιά είναι που δεν αντέχει, guys. Η καρδιά.

_____________________________

Για την Πόλη 

(Φραντζή, Παμούκ, Παλαιολόγο, γάτες και τουλίπες δείτε εδώ)

Για τη συναυλία της Ελευθερίας 

(αν προλαβαίνετε, είναι την Τρίτη 13 Δεκ., εδώ)

Ταξιδιωτικό Νέο

Έχω  μια ανακάλυψη να μοιραστώ μαζί σας. Δείτε τι έβαλαν στο αεροδρόμιο: Ζώνες Καπνίσματος τα ονομάζουν κι είναι ευχάριστα και καθαρά κι έχουν και θέα.

_________________________________________