Με εκμέκ, θεάματα και παζαρλίκ στου Μερακλί

           Μετριέται ο χρόνος σε πεντάωρα στην Πόλη. Ο Μουεζίνης, σας το 'λεγα, ξυπνά τα θαλασσοπούλια τις ώρες της σιωπής. Τις άλλες ώρες οι Πόλη δίνεται στον ταξιδιώτη, γενναιόδωρη, αυτοκρατορική, φτιαγμένη για τους ξένους που περνούν όσο και για τους κατοίκους.

Μας περιμένει η Πόλη. Τα χάνια της ήταν πάντα φημισμένα και άφθονα, αξιοθέατα (τώρα πια) με βρύσες και στολίδια χαρισμένα από τις ξεχασμένες της Ιστορίας, τις κόρες των σουλτάνων.

Ξενοδοχεία και πανσιόν σαν τα μουσεία ξεφυτρώνουν σε κάθε γωνιά της κεντρικής περιοχής που αγκαλιάζεται από τρεις θάλασσες. Το φαγητό θαυμάσιο και φημισμένο μα η μεγάλη πολυτέλεια της παλιάς πρωτεύουσας φαίνεται όχι στα πολυτελή ούτε τα πάμφθηνα εξαιρετικά μαγαζάκια αλλά στο φαγητό που προσφέρεται παντού για τον περαστικό, τον ταξιδιώτη, τον ξένο που περνά και δε χορταίνει.

Ψάρι ψητό, μύδια σε τάβλα που περνάει κρεμαστή στο στήθος του πλανόδιου, κουλούρια, κάστανα και καλαμπόκια κι ακόμα ρεβίθια με ρύζι (το γνωστό ζεστό εργατικό πρωινό) και κεμπάπ τυλιχτό σε λεπτότατη πίτα. Και αϊράνι και χυμό φρέσκου ροδιού και, βέβαια, το καυτό κοκκινωπό τσάι με τις δύο ζάχαρες που προσφέρεται σε ποτηράκια τουλίπα, στο καραβάκι που διασχίζει τον Κεράτιο, το λεωφορείο ή, αιώνια ανατολίτικη συνήθεια, στα μαγαζιά όταν φανείτε για καλός πελάτης.

Στο Kardeşler, όπου είχα μια συμμπλογκική συνάντηση με τον Αγγελή, παρέα με τη Σταυριανή του και τη Φίλη μου, ήπιαμε στην αρχή ένα τσάι μα μας πήρε η κουβέντα και μας παρήγγειλε ο Αγγελής ιτσλί κιοφτέ, λαχμαζούν, πιντέ, Αντανά κεμπάπ, ούρφα κεμπάπ, τα οποία χαρήκαμε καθώς η Σταυριανή μιλούσε με πάθος για την ελληνική κουζίνα και τη θέση που θα της άρμοζε παγκοσμίως αν κάποιος σεφ την αγαπούσε και την παρουσίαζε με σεβασμό. Δύσκολο να το δεχθώ τρώγοντας έτσι εξαίσια, δίχως τη λίγδα που οι προκαταλήψεις και τα σουτζουκάκια τα σμυρναίικα μάς έμαθαν να θεωρούμε χαρακτηριστική της τούρκικης κουζίνας ενώ, αντίθετα, τα λάδια είναι αγάπη των Ρωμιών.

Η ωραία Σταυριανή είναι σεφ όμως και ίσως δικό της μέσον να είναι η Γεύση, οπότε δε θα διαφωνήσω απόλυτα ώσπου να γευτώ ή να φωτιστώ. Να μάθω τουρκικά εννοώ. Διότι πιστή στην άποψή της για την ανάγκη διάδοσης, το blog της το γράφει στα τουρκικά και στα ελληνικά μόνο στου Αγγελή πού και πού προσφέρει κάποιες σελίδες.

Τόσο μου άρεσε το μαγαζί που την επομένη ξαναπήγαμε όλοι μαζί μετά τη συναυλία της Ελευθερίας που είχα χρόνια να τη 'δω', δηλαδή να την ακούσω ζωντανά. 'Οδαλίσκια' έλεγε τη φωνή της ένας κριτικός παλιότερα και της πάει ίσως η Τουρκία. Οδαλίσκια, αλλά όχι μόνο πια. Όλο και πλουσιότερη, όλο και πιο γεμάτη, γέμισε τη νύχτα.

Αλλά περνούν οι ώρες και κουράστηκα.

 Γι' απόψε Καληνύχτα.

____________________

εικόνες

Το Μπλε Τζαμί από το παράθυρό μου.

Το μαγαζί του κυρίου Μερακλή δεν έχει μεζέδες, είναι μπακάλικο. Και το επίθετό του βγαίνει από το μεράκ που είναι η έγνοια. 

Η Ελευθερία λάμπει στη σκηνή.

Άλλη μια όψη του δωματίου της Μαντάμ. Ξανά: Με βλέπετε;

Για τα φαγητά

Στα τούρκικα με τη σειρά: içli köfte, lahmacun, pide, adana kebap, urfa kebap, ayran.

Για τον τίτλο

Υπενθυμίζω ότι εκμέκ από την από 'δω πλευρά λέγεται ο άρτος. Πώς μεταμφιέζονται οι λέξεις όταν ταξιδεύουν!

_____________________