Σκυλιά στην τσάντα και ελευθερία του Διαδικτύου (με ωραίες εικόνες) #DogInABag

#NYCsubway #DogInABag #SubwayDog #DogOfNYC

Ο Υπόγειος της Νέας Υόρκης απαγόρευσε την είσοδο σε σκυλιά εκτός κι αν είναι μέσα σε τσάντα. Ο λόγος είναι ότι τα μεγάλα σκυλιά πιάνουν χώρο επιβατών. 

Ναι, κι οι χοντροί, κι οι έγκυοι-αλλά δεν τους κατεβάζουμε, όπως δεν πληρώνουν μισό εισιτήριο οι λεπτοί.

Αδικία λοιπόν και να πώς αντέδρασαν οι επιβάτες.

Φέρνω φωτογραφίες απολαυστικές μα δεν είναι μόνο το χαριτωμένο αστείο ο λόγος που αναρτώ.

Άλλη μια κοινωνική αντίσταση που χρωστάμε στο Διαδίκτυο. Ούτε φυλλάδια, ούτε αφίσες, ούτε συναντήσεις και συνέδρια. Κάποιος το ξεκινά κι όποιος θέλει ακολουθεί. Για τα μικρά τα καθημερινά είναι σωτήριο και άμεσα δημοκρατικό.

Πολλά λέγονται τελευταία για περιορισμούς του Διαδικτύου για να πολεμηθεί η Τρομοκρατία. Τα διαβάζω, τα ακούω κι από ανθρώπους που εκτιμώ (συνήθως κάπως μεγαλύτερους εννοείται, και άσχετους ή καινούργιους στο καινούργιο).

Πώς θα ένιωθαν, ρωτάω, αν για να παταχθεί το έγκλημα λογοκρίναμε τις εφημερίδες; Ή, πιο αναγκαίο κατ΄εμέ αν και εξ ίσου λάθος, αν αναπαγορεύαμε στις ταινίες τη βια;

Θυμίζω, για να πάμε πιο κοντά, εκείνους που ζητούσαν τείχη ώσπου να καταλάβουν ότι οι «τρομοκράτες» δεν είναι μετανάστες αλλά συμπολίτες τους, παιδιά της Δύσης.

Το Διδίκτυο δεν προκαλεί την Τρομοκρατία.

Την «τρομοκρατία» προκαλεί και χρηματοδοτεί η Δύση. Το πώς το διαλέγουμε κατά τις απόψεις μας:

Είτε άμεσα, αν πιστεύουμε σε συνωμοσίες και θεωρούμε ύποπτο που δεν έχει ανακριθεί κανένας τρομοκράτης, πάντα τους σκοτώνουν οι αστυνομίες ακόμα κι αν πρόκειται για ένα παλαβό με μαχαίρι που επιτίθεται σε αστυνομικούς,

ή έμεσα, αν ασχολούμαστε λίγο με τα διεθνή και γνωρίζουμε ποιος στέλνει όπλα πού και σε τι τρόμο ζουν οι βομβαρδισμένοι άνθρωποι, οι κλεισμένοι σε στρατόπεδα και φυλακές μόνο επειδή είχαν την ατυχία να γεννηθούν εκεί κι όχι εδώ.  

Σοκάρω σε ακτιβιστικές ομάδες όταν λέω ότι πολύ σπάνια είμαι υπέρ των διαδηλώσεων. Δεν πιστεύω σ' αυτές. Σέβομαι τη θέση τους στην Ιστορία, αλλά νομίζω ότι πλέον δεν εξυπηρετούν παρά όσους τις καπηλεύονται. Έγιναν συνήθεια και πλέον το «να κατεβούμε στους δρόμους» να μας δείρουν και να μας βομβαρδίσουν με χημικά μού φαίνεται άσκοπο μαρτύριο. Οι ντόπιοι πολιτικοί θα με χτυπήσουν και θα με συκοφαντήσουν αλύπητα και μόνο αν σπάσω και κάψω ή αν έχω νεκρούς θα καταφέρω να μπω στα διεθνή δίκτυα και να πιέσω. Το θέλω αυτό; Και, ακόμα κι αν το θέλω, κατά πόσο το μπορώ όταν συχνά η αστυνομία με προλαβαίνει και το κάνει για λογαριασμό μου με το χειρότερο προβοκατόρικο τρόπο; Γι αυτό εκπαιδεύονται κι εξοπλίζονται άρα μου φαίνεται ανόητο να ξεκινώ εγώ τις μάχες μαζί τους.

Άλλοι είναι οι τρόποι πια, χάρη στο Διδίκτυο.

Σκόπιμα άνοιξα το θέμα με ψιλά και χαριτωμένα. Θα επανέλθω με πολλά, αλλά σήμερα ας χαρούμε τις εικόνες.