'Ένα κοπάδι πουλιά στα βράχια πάνω από το σπίτι μου. Συχνά με τις συννεφιές αφού κλείσουν τα βομβαρδιστικά που κάθε βράδυ βάφουν με χρώματα μεσάνυχτα και θάλασσα κι αφού σταματήσει να περιστρέφεται τις νύχτες η ακτίνα λέιζερ των συναυλιών του Nammos, μαζεύονται δεκοχτούρες στα σύρματα και γλάροι στο λοφάκι των βράχων. Οι κορώνες μόνιμες, πετούν ψηλά σε πιο μικρά κοπάδια ενώ τα βαρβάκια μου που ζευγάρωναν κάθε καλοκαίρι και στέκονταν ακίνητα στο πιο ψηλό σημείο πριν κάνουν τη γρήγορη βουτιά να πιάσουν θηράματα, πια, το λέιζερ τα έχει διώξει μακριά.
Υπάρχει άραγε λόγος να γυρνά μια ακτίνα πράσινη τρομάζοντας πουλιά και μικρά ζώα κάθε φορά που ένας Ρέμμος έρχεται να τραγουδήσει; Υπάρχει άραγε κανείς που να σέβεται τον τόπο στον οποίο αποίκισε επαγγελματικά; Υπάρχει κανείς που να καταλαβαίνει τη ζημιά που κάνει; Δε νομίζω. Ο άνθρωπος μ΄αυτά γαλουχείται. Από εκείνο το ανθρωποκεντρικό «σε τι μάς βλάπτει- σε τι μας ωφελεί» που διδασκόμασταν στα σχολικά βιβλία Φυσικής Ιστορίας όταν πήγε σχολείο η γενιά αυτών των καταστροφέων (κι ελπίζω πλέον να έχει διορθωθεί).
Η καραντίνα, άκουσα, ξανάφερε στη Μύκονο τα χελιδόνια. Τα δικά μου δεν είναι χελιδόνια, ούτε κορώνες, ούτε δεκοχτούρες. Αν ξέρετε μου λέτε. Πάντως, ό,τι κι αν είναι, σήμερα μου έδωσαν χαρά. Κι ελπίδα.
Γιά περιστέρια μου φαίνοντε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι; Έτσι εξηγείται κι η διαφορά στο χρώμα. Ανάμεσά τυς έχει κι ολολευκα.
ΑπάντησηΔιαγραφή