Τα ‘ΠΑΡΚΑ’ του Δήμου Βοσινάκη είναι ένα από τα χαριτωμένα βιβλία τα καλογραμμένα με όρεξη που τις πάμπολλες πληροφορίες που μάς δίνουν κι όλη την έρευνα που χρειάστηκε πριν γραφτούν, τα φέρουν ελαφρά σαν ανοιξιάτικη βροχή κάτω από φυλλώματα.
Ένα βιβλίο γι’ αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος του. Τα Πάρκα. «Τα αντικαταθλιπτικά των πόλεων» που θροΐζουν και μοσχοβολούν μα δε γυρνούν την πλάτη στον ανθρώπινο μόχθο και το όραμα. Αυτούς τους χώρους πράσινου μέσα στις πόλεις που πρωτοεφηύραμε στο Μεσαίωνα και εξελίξαμε σε τόπους περισυλλογής και γαλήνης, για να παραδινόμαστε σε χρώματα και μυρωδιές σαγηνευμένοι από «την απίστευτη ικανότητα της Φύσης να αποπλανεί τον άνθρωπο».
Περπατάμε στην Αθήνα (Εθνικός Κήπος), Λονδίνο (Hyde Park), Μελβούρνη (Fitzroy Gardens), Μόναχο (Αγγλικός ~Κήπος), Νησιά Ογκασαβάρα (OgasawaraNational Park), Παρίσι (Κήπος του Λουξεμβούργου), Ρώμη (Βίλα Μποργκέζε), Σαντιάγκο (Metropolitan Park), Στοκχόλμη (Εθνικό Βασιλικό Πάρκο) ως στο τέλος, το πάρκο Γκέζι της Κωνσταντινούπολης, πασίγνωστο πια αφότου έγινε αφορμή εξέγερσης πριν λίγα χρόνια.
«Μπορεί ένα μικρό πάρκο που περνάει απαρατήρητο στην καρδιά μιας τεράστιας πόλης να βγάλει στο δρόμο χιλιάδες διαδηλωτές που θα φτάσουν στο σημείο να συγκρουστούν με τις ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας για να το υπερασπιστούν;» Να που ναι «Η προστασία των πάρκων είναι παλιά ιστορία».
Συστήνω βέβαια. Και επειδή το βιβλίο είναι απολαυστικό αλλά και γιατί πιάνει ένα θέμα σημαντικό και ασυνήθιστο εξετάζοντας το από πολλές πλευρές διότι τα πάρκα, εκτός από τόπους ανάπαυλας και περισυλλογής είναι και προϋπόθεση της βιώσιμης κοινότητας του μέλλοντος».
_________________________________________________________________________
καλησπέρα. Δύσκολο θέμα για την ΑΘήνα... Δεν νομίζω να υπάρχει κουλτούρα πάρκου. Παλαιά ξεκουραζόμουν στον Εθνικό κήπο. Και άλλοι. Διαβάζαμε την εφημερίδα μας. Ωραία ήταν
ΑπάντησηΔιαγραφή