Γίνονται και θαύματα ή η καλοσύνη των ξένων (πάλι)

 

Γίνονται και θαύματα. 

 

Αποκλεισμένη, κρυωμένη, δίχως αυτοκίνητο.

Τι θα κάνατε στη θέση μου; (Να φύγω δε γίνεται).

Παραγγέλνεις τα απαραίτητα, ταΐζεις τα γατιά και το σκύλο, ακούς τον αέρα, διαβάζεις, ανάβεις τζάκι και περιμένεις κάποια καλά νέα που δεν έρχονται.

 

Δυό φίλοι προσφέρθηκαν να με βοηθήσουν αν χρειαστώ κάτι.

Από τον ένα ζήτησα να παραλάβει δυό μικρά πακέτα μου από κούριερς (εδώ πολλοί δεν τα φέρνουν σπίτι). Μετά από ευγενή αναμονή ο φίλος μού έκανε την εξυπηρέτηση και τηλεφώνησε να με ενημερώσει πως παρέλαβε κι ήταν κάπου και μεθούσε. «Ευχαριστώ!» είπα χαρούμενη, ιδίως για το ένα πακετάκι που γνωρίζω ότι είναι ένα μικρό κόσμημα που θα μου δώσει χαρά.

Η ατυχίες μου αυτών των ημερών όμως δεν έχουν τέλος. Ώρες μετά μου τηλεφώνησε να μου πει ότι το έχασε, του έπεσε στο δρόμο. 

―Δεν πειράζει, είπα.

―Τι δεν πειράζει, επέμενε, λες κι έχει σημασία τι θα πω ή λες κι αλλάζει κάτι.

Φανταστείτε λοιπόν την έκπληξή μου λίγη ώρα μετά που μου τηλεφώνησε κάποιος που το βρήκε στο δρόμο και το κουνά και «κάτι έκει μέσα». Και το δώρο μου* που, μέσα στο μικρό πακέτο με το όνομά και το τηλέφωνό μου, έπεσε από μηχανή σε άδεια Μύκονο με πολύ αέρα, έρχεται σε μένα χάρη στον κόπο του φίλου μου αλλά κυρίως χάρη στην καλή καρδιά ενός Πακιστανού εργάτη.

 

Σας το ξαναέλεγα, είναι μεγάλο στήριγμα «η καλοσύνη των ξένων»**.

__________________________________________

*επεξήγηση αν έχετε περιέργεια:

πρόκειται μια μικρή καρδιά Chanel από σμάλτο με όνυχα, στολίδι για το φερμουάρ ενός σακακιού μου και, τη φωτογραφίζω πάνω στο, επίσης άρτι αφιχθέν, κόκκινο  moleskine ημερολόγιο του 2022, που, ίδιο κάθε χρόνο, παίρνω για να κρατώ τους λογαριασμούς μου.

**Τα πασίγνωστα λόγια της Μπλανς από το Λεωφορείο ο Πόθος του  Τεννεσσί Γουίλιαμς

Όσο για τις ατυχίες μου, ως δείγμα φέρνω τι κοινοποίησα πριν 8 ώρες. Κι απάντηση που να βοηθά δεν πήρα οπότε παραμένω να αποχαιρετώ το 2021 μόνη ως Κυρία Ρ. Κρούσου