Πρωί-πρωί στις εννιά, με ξύπνησε ένα 'Δάφνη' σιγανό έξω από την κουρτίνα μου, σήμα ότι άρχισε το ασβέστωμα.
Αργήσαμε φέτος, αυτά γίνονται συνήθως Άνοιξη· να φύγουν οι μαυρίλες της υγρασίας και τα σημάδια της βροχής για να χαρούμε το καλοκαίρι.
4.000 οικοδόμοι όμως είχαν φύγει με τα τελευταία πλοία επί μέτρων πανδημίας ενώ η επιστροφή δεν είναι αντίστοιχα μαζική αφού έχουμε και επιχειρήσεις που δε θα ανοίξουν.
Ήρθαν ένα απόγευμα 2 μπογιατζήδες κομψοί με χιπστεράδικα περιποιημένα κόκκινα μούσια και μου ζήτησαν €1000 για ―δουλειά που 20 χρόνια τώρα απασχολεί 2 άνδρες για 2 - 3 μεροκάματα― να ασβεστώσουν απ' έξω τοίχους και ταράτσες με μάντρες και σκαλάκια.
―Και τι τους είπες; με ρώτησε ο φίλος μου ο Κωσταντής.
Τι να τους πω; Ό,τι κι αν πεις θα μοιάζει με παζάρι και δεν το 'χω τέτοιο ταλέντο.
Έχω όμως φίλους καλούς: «Θα τα κάμομε μοναχοί μας, σα νοικοκύρηδες αθρώωποι», όπως κάνουν οι Μυκονιάτες κάθε ηλικίας από καταβολής, μου είπε το Κωσταντάκι μου και τώρα σας γράφω καθώς οι απαλοί ήχοι της βούρτσας και των βημάτων του πάνω από το κεφάλι μου δίνουν τόνο και ρυθμό στην ημέρα μου.
_________________________________________________
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το Blogger με ενημερώνει ότι δε μου επιτρέπει να απαντώ στα σχόλια στο ίδιο μου το blog- λόγω κάποιας ρύθμισής μου για cookies (την οποία δε θυμάμαι) .
Ψάχνω για να διορθώσω
μα εν τω μεταξύ ΣΑΣ ΖΗΤΩ ΣΥΓΓΝΩΜΗ που δεν απαντώ πάντα
και ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που σχολιάσατε.
Μου δίνετε μεγάλη χαρά όταν κάνετε τον κόπο- ακόμα κι αν διαφωνούμε.