Η διπλή δολοφονία του Αμπού Θουράγια #Palestine #Gaza

#IbrahimAbuThuraya #Palestine #Gaza #EndtheSiege #Jerusalem

Αλλά, σοβαρά τώρα, πότε πια θα τελειώσει αυτή η σφαγή;
Ο   Ιμπραχίμ Αμπού Θουράγια είχε χάσει τα δυο του πόδια το 2008 μα ήταν παρών στις αιματηρές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά της ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ πρωτεύουσας του Ισραήλ. Τώρα έχασε και τη ζωή του.

Φέρνω την είδηση, φωτογραφίες και πληροφορίες,
το σκίτσο του Latuff και άλλα και άλλων γι αυτό το νέο μάρτυρα του παλιού αγώνα― διαίτερα μ' αρέσει η Παλαιστήνια μάνα που δέρνει τον Τραμπ με την παντόφλα, παλιό γνωστό σπορ των μητέρων όπως μου λένε Άραβες φίλοι,
φέρνω video, συνδέσμους.
Επίσης θυμίζω και συστήνω τη χριστουγενιάτικη κάρτα του και τη δουλειά του Banksy στη  Γάζα και σας δίνω συνδέσμους.

 Αξίζει.

Μέτωπο Αντίστασης και Αλληλεγγύης για την Παλαιστίνη

«Γασσάν Καναφάνι»

Τιμή και δόξα στον μάρτυρα της Παλαιστινιακής Αντίστασης,Ιμπραχίμ Αμπού Θουράγια

Αποτροπιασμό στη διεθνή κοινή γνώμη έχει επιφέρει η είδηση της εκτέλεσης από τις Σιωνιστικές Κατοχικές δυνάμεις, του 29χρονου Παλαιστίνιου ακτιβιστή Ιμπραχίμ Αμπού Θουράγια.

ergatikos agwnas

Γράφει ο Αμετανόητος.

Ένα νέο έγκλημα ήρθε να προστεθεί στις χιλιάδες ανθρωποσφαγές που διαπράττουν οι σιωνιστές στην Παλαιστίνη. Ένστολοι Ισραηλινοί δολοφόνοι πυροβόλησαν και εκτέλεσαν εν ψυχρώ έναν ακόμα Παλαιστίνιο αγωνιστή στη διάρκεια διαδηλώσεων ενάντια στην αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύσας του Ισραήλ από τις ΗΠΑ.

Η δολοφονία του 29χρονου Ιμπραχίμ Αμπού Θουράγια θα ήταν ένα ακόμα «συνηθισμένο περιστατικό» στην περιοχή όπου επί δεκαετίες οι Ισραηλινοί ιμπεριαλιστές σκοτώνουν άμαχους Παλαιστίνιους. Τα «περιστατικά» αυτά ακριβώς επειδή είναι αμέτρητα έχουν πάψει πια να αναφέρονται στα δελτία ειδήσεων. Θα αναφερόταν, το πολύ, ως ένας «ακόμα θάνατος», αν δεν υπήρχε μια τραγική ιδιαιτερότητα: ο Ιμπραχίμ Αμπού Θουράγια ήταν ανάπηρος. Είχε χάσει και τα δυο του πόδια κατά τη διάρκεια μιας εισβολής ισραηλινών στρατιωτών που επέβαιναν σε ελικόπτερα στους προσφυγικούς καταυλισμούς του Αλ Μπουρέιτζ, στο κεντρικό τμήμα της Λωρίδας της Γάζας, τον Απρίλιο του 2008. 

Ο Ιμπραχίμ αντικατέστησε τα χαμένα πόδια του με ρόδες και πάνω στο αμαξίδιο συνέχιζε να συμμετέχει και να πρωτοστατεί στις διαδηλώσεις στη Λωρίδα της Γάζας. Είχε γίνει εμβληματική μορφή του αγώνα, σύμβολο του ανυπότακτου αγωνιστή, κατεβάζοντας σε κάθε ευκαιρία την ισραηλινή σημαία και βάζοντας στη θέση της την Παλαιστινιακή. Κάτι ανάλογο επιχείρησε να κάνει μαζί με άλλους διαδηλωτές και την Παρασκευή 14/12/2017 σε κινητοποίηση ενάντια στην απόφαση των ΗΠΑ να αναγνωρίσουν την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του ισραηλινού κράτους. Τα τελευταία του λόγια, στιγμές, πριν πέσει νεκρός ήταν «Αυτή η γη μάς ανήκει, δεν παραδινόμαστε!». Λίγο αργότερα, παρά την αναπηρία του, κατάφερε να σκαρφαλώσει σε έναν πυλώνα του δικτύου ηλεκτροδότησης για να κρεμάσει μια παλαιστινιακή σημαία. Το επόμενο που έδειξαν οι κάμερες ήταν τους διαδηλωτές να τρέχουν με όλες τους τις δυνάμεις προς τα ασθενοφόρα κρατώντας το κορμί του Ιμπραχίμ που είχε πυροβοληθεί στο κεφάλι από Ισραηλινούς εκτελεστές. Ήταν πολύ αργά. 

Μετά τη δολοφονία οι εκπρόσωποι των δολοφόνων ισχυρίστηκαν πως πήραν μέτρα για να διασφαλιστεί η ασφάλεια και πυροβόλησαν επιλεκτικά, εναντίον των πιο βίαιων στοιχείων. Ξεκάθαρα, ο άτυχος Ιμπραχίμ ήταν «το πιο βίαιο στοιχείο». 

Σε κάθε εξελιγμένη κοινωνία το μέτρο του ανθρωπισμού της είναι η συμπεριφορά της απέναντι σε άτομα με σωματικές ή πνευματικές αδυναμίες. Οι Ρωμαίοι έλεγαν ότι «res sacra miser», δηλαδή πως ο δυστυχισμένος, ο βασανισμένος, είναι πρόσωπο ιερό. Για τους αμερικανοϊσραηλινούς ιμπεριαλιστές ο βασανισμένος είναι «το πιο βίαιο στοιχείο» και γι αυτό (πρέπει να) πυροβολείται εν ψυχρώ, αρχικά να του τσακίζονται τα πόδια κι αν δεν συμμορφωθεί η «δουλειά» να τελειώνει με μια σφαίρα στο κεφάλι. Γιατί άνθρωποι που δεν το βάζουν κάτω και συνεχίζουν τον αγώνα ως την τελευταία ανάσα τους είναι επικίνδυνοι για τη νέα τάξη πραγμάτων. Οι ιμπεριαλιστές σκοτώνουν τους σωματικά ανάπηρους με αρτιμελή αποθέματα ψυχής και κουράγιου επειδή ξέρουν πως το παράδειγμά τους μπορεί να αφυπνίσει το κομμάτι εκείνο της κοινωνίας που έχει σωματική αρτιμέλεια αλλά σακατεμένο κουράγιο και διάθεση αντίστασης λόγω της προπαγάνδας για το «ανίκητο» του ιμπεριαλισμού και το «μάταιο» των λαϊκών αγώνων. 

Ο Ιμπραχίμ Αμπού Θουράγια ήταν για το λαό του ένα πρόσωπο ιερό όχι λόγω της «δυστυχίας» του, αλλά επειδή δεν άφηνε τα προβλήματά του να σβήσουν τη φλόγα της ψυχής του. Γιατί για όσους αγωνίζονται για την ελευθερία ο αγωνιστής είναι πρόσωπο ιερό! Και σε τέτοια πρόσωπα οφείλουμε όλοι τον πρέποντα σεβασμό, όχι με φανφάρες αλλά ακολουθώντας το παράδειγμά τους στους μικρούς και τους μεγάλους καθημερινούς αγώνες. Στην Παλαιστίνη και σε κάθε γωνιά της γης μέχρι την τελική νίκη κατά του ιμπεριαλισμού.

ΥΓ: Απαραίτητη διευκρίνιση: Η αναφορά μας σε όσους έχουν «σακατεμένο κουράγιο και διάθεση αντίστασης» ουδόλως αφορά την «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου. Οι κύριοι αυτοί έχουν ως στρατηγική επιλογή τους να συσφίγγουν τις σχέσεις τους με το Ισραήλ «έχουν οικοδομήσει μια σχέση αμοιβαίας εμπιστοσύνης και σεβασμού» και «χτίζουμε με το Ισραήλ έναν πυλώνα σταθερότητας, σε συνεργασία με την Κύπρο, αλλά και τις άλλες moderate χώρες της Μέσης Ανατολή» (Π. Καμμένος). Πώς το είχε πει ο Χάρολντ Πίντερ; Α, ναι! «Όποιος σφίγγει το χέρι του δολοφόνου δεν έχει ηθική»!

―Χριστούγεννα στη Βηθλεέμ; Ο #Banksy και το τείχος 

http://daphnechronopoulou.blogspot.com/2015/12/banksy-gaza-palestine.html#ixzz51Wffq25j

―Ο Banksy στη Γάζα

http://daphnechronopoulou.blogspot.gr/2015/02/banksy.html#axzz51VwK8ofp