Ευαγγελισμός (η μονογονεϊκή βερσιόν) και άλλα για το Κρίνο #25ηΜαρτιου

Ξέρετε εκείνο με τον τσιγγάνικο γάμο που πριν βγει το σεντόνι με τα αίματα της παρθενιάς, τα παιδάκια φεύγοντας λένε να περάσουν να πουν ένα τελευταίο τραγουδάκι κάτω απ' το παράθυρο των νιόπαντρων.

―Τι να πούμε όμως; Να ταιριάζει..

―Κάτι με αίματα;
―Να, ρε το βρήκα:

Έματά πως είσαι μάγκας…

Έ κάπως έτσι είναι σήμερα με τo 'Δε σε Κρίνο που δε μ΄αγαπάς' και τα 'σιγά μην ήταν κρίνος'.

Πέρσι ένα τέτοιο το πλήρωσα με χριστιανοταλιμπανικές αναφορές και κατηγορίες πως δε σέβομαι την Πίστη του συνανθρώπου.

Προσωπικά και αγαπώ τα σύμβολα και διαβάζω τη Βίβλο συχνότερα από πολλούς Πιστούς και σέβομαι απόλυτα τα πιστεύω του καθενός. Όμως έχω και Λογική και δε μου είναι δυνατόν ούτε να σεβαστώ πνευματικά ούτε να έχω φιλίες με όποιον δεν έχει τη φαντασία να δει αλληγορίες μολονότι επιμένει να απαιτεί να προσκυνάω το φανταστικό του φίλο.

Η πίστη μας στην ελευθερία λόγου αποδεικνύεται όποτε διαφωνούμε. Δε θα έρθω να σας κάνω κήρυγμα στην Εκκλησία, ούτε θα μπω με λουκάνικα στο τζαμί όμως στο blog, στο προφίλ στο σπίτι μου θα λέω ό,τι θέλω, θα γελάω με ό,τι θέλω κι όποιος διαφωνεί ας το πει κόσμια, αλλιώς ας προσπεράσει.

Φέρνω εικόνες,

Φέρνω κι από το Λουκά Ευαγγελιστή το περιστατικό (που μόνο εκείνος κατέγραψε), φέρνω και σχόλια.

Χαρείτε τα!

Από το Λουκά, το μόνο Ευαγγελιστή που μιλά για το περιστατικό της αμώμου συλλήψεως:

Εν δε τώ μηνί τώ έκτω απεστάλη ο άγγελος Γαβριήλ από τού Θεού εις πόλιν της Γαλιλαίας, ή όνομα Ναζαρέτ προς παρθένον μεμνηστευμένην ανδρί, ώ όνομα Ιωσήφ, εξ οίκου Δαυίδ, και το όνομα της παρθένου Μαριάμ. και εισελθών ο άγγελος προς αυτήν είπε

Χαίρε, κεχαριτωμένη ο Κύριος μετά σού ευλογημένη σύ εν γυναιξίν. η δε ιδούσα διεταράχθη επί τώ λόγω αυτού, και διελογίζετο ποταπός είη ο ασπασμός ούτος. και είπεν ο άγγελος αυτή Μή φοβού, Μαριάμ εύρες γάρ χάριν παρά τώ Θεώ. και ιδού συλλήψη εν γαστρί και τέξη υιόν, και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν.....

1: 26-38

Miltos‏

Η απόφαση για το σκάνδαλο Βατοπεδίου έπρεπε να βγει ανήμερα του Ευαγγελισμού. Η εκκλησία να το παίζει παρθένα και δίπλα 30 εκατοστά κρίνος.

σε τοίχο της Θεολογικής Σχολής   

Giannis Lerias Τὴν ὡραιότητα τῆς παρθενίας σου, καὶ τὸ ὑπέρλαμπρον τὸ τῆς ἁγνείας σου, ὁ Γαβριὴλ καταπλαγείς, ἐβόα σοι Θεοτόκε, ποῖόν σοι ἐγκώμιον, προσαγάγω ἐπάξιον; τί δὲ ὀνομάσω σε; ἀπορῶ καὶ ἐξίσταμαι. Διὸ ὡς προσετάγην βοῶ σοι· Χαῖρε, ἡ Κεχαριτωμένη.

Και όποιος εκλαμβάνει την ως άνω "παρθενία" ως τον ομώνυμο υμένα της γυναικείας φυσιολογίας βρίσκεται πολυυυυυυ μακρυά από το νόημα...

Daphne Chronopoulou Ακριβώς.
Μόνο με τέτοια ανοησία γελάμε.
Όχι με τα σύμβολα.

Σπινόζα

Οτι μια επαναστατική μέρα την έκαναν και αντισεξουαλική, βάζοντας τη σκορδαλια, σας λέει κάτι? ‪#25ηΜαρτιου

Δαφνη Χρονοπουλου‏

Άμα μπει Κρίνος στη μέση…

Giannis Lerias 

Κεντρικό χαρακτηριστικό ΟΛΩΝ των μυστηρίων της Δυτικής Μυστικής Παράδοσης είναι ο μυητικός μύθος, όπου ο ήρωας της Αδελφότητας πεθαίνει και αναγεννάται (ανασταίνεται). Ο ήρωας ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΟΤΕ φυσικό πατέρα, είτε είναι νεκρός, είτε είναι μιά θεότητα και (πρακτικά) η μητέρα του είναι μία χήρα.

Όλες αυτες οι παραδόσεις ανάγονται στα πρώτα μυστήρια που γεννήθηκαν και αναπτύχθηκαν στις περιοχές της Μεσογείου πριν από χιλιάδες χρόνια όταν στις μικρές νομαδικές φυλές των ανθρώπων κυριαρχούσαν οι φυσικές λατρείες. Η ιέρεια τους που παρίστανε την Μεγάλη Μητέρα θρηνούσε για το θάνατο του γιού της και η αναγέννηση-ανάσταση του χαιρετιζόταν με πανηγυρισμούς και γιορτές ανακούφισης και χαράς. Η διέλευση διά του θανάτου και η ρωμαλαία επιστροφή του φέρνοντας φρεσκοκομμένα βλαστάρια βεβαίωνε ότι το σκοτάδι είχε νικηθεί και ότι η φύση αναγεννιόταν χαρίζοντας γεναιόδωρα τη γονιμότητα, τους καρπούς της και την προστασία στα παιδιά της.

Η εικόνα της μητέρας και του βρέφους είτε ως προϊστορική θεότητα, είτε ως Σεμέλη με τον Διόνυσο, είτε ως Ίσιδα με τον Ώρο, είτε ως Μαρία με τον Ιησού ήταν η χαρακτηριστικότερη αρχέτυπη εικόνα. ΠΑΝΤΑ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΕΝΟΣ ΠΑΤΕΡΑ. Δε συνέβαινε μόνο στις θρησκευτικές παραδόσεις, περίπου το ίδιο συνέβη και στον Μύθο (παράδοση) της επαράτου Μασονίας με τον Χιράμ και τη χήρα μητέρα του.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό ήταν η παρουσία ενός φυτού. Κάποτε δρυς, κάποτε φοίνικας, άμπελος ή ακακία, είχε το δικό του συμβολισμό.

Τέλος το τρίτο ισχυρό στοιχείο ήταν οι εποχές των εορτασμών. Τότε που δεν υπήρχε γραφή και ανάγνωση οι κύριοι ωροδείκτες ήταν τα φυσικά φαινόμενα, Οι ισημερίες και τα ηλιοστάσια επαναλάμβαναν με ακρίβεια την πορεία και τα πάθη του ήλιου στην αέναη πορεία του μεταξύ των δύο Τροπικών, του Καρκίνου και του Αιγόκερω, από τη δόξα του φωτός του θερινού, στον τρόμο και την παγωνιά του χειμερινού. Η χειμερινή ισημερία σηματοδοτούσε την έναρξη του φθινοπώρου, εποχή για σπορά. Το χειμερινό ηλιοστάσιο έφερνε τον χειμώνα, το κρύο, τις βροχές, τα χιόνια. Όταν ξεθύμαινε ο θυμός του ερχόταν η άνοιξη η οποία δήλωνε την άφιξη της με την εαρινή ισημερία και τρεις μήνες αργότερα το θέρρος προέβαλε σε όλο του το λαμπρό μεγαλείο με το θερινό ηλιοστάσιο όπου το φως επικρατούσε του σκότους... Ο κόσμος είχε αντιληφθεί τη σημασία των εποχών για τη ζωή και τη διατήρηση της και είχε συνδέσει τη διαδοχική παρουσία τους με τις σημαντικότερες δοξασίες του.

Οι φυσικές λατρείες της Μεγάλης Μητέρας Θεάς έμειναν ισχυρές στη μεσόγειο μέχρι τα τέλη της 2ης π.Χ. χιλιετίας όπου κυριάρχησε ο Μινωικός πολιτισμός. Μερικούς αιώνες αργότερα ιδρύθηκαν οι ελληνικές πόλεις και κυριάρχησε η πατριαρχική θρησκεία.

Giannis Lerias

 Να συνεχίσουμε με το δια ταύτα... Η ιστορία όπου μιά κοινή θνητή γυναίκα συλαμβάνει χωρίς τη φυσική παρουσία αρσενικού παρά μόνο με την παρουσία ενός κρίνου (ας είναι και 30 και 40 και 50 εκ μήκος, στην περίπτωση αυτή το μέγεθος ΔΕ μετράει) και που γέννησε παραμένοντας παρθένα (χωρίς δηλαδή να διαρραγεί ο σχετικός υμένας στον κόλπο της) έχει γοητεύσει πολύ κόσμο, επίσης όμως έχει προκαλέσει τα σκωπτικά σχόλια σε επίσης πολύ - ίσως και περισσότερο.

Το νόημα του μηνύματος ότι η αγαθή (θεία - θεϊκή) βούληση όπου απουσιάζει παντελώς το κακό και γι αυτό θεωρείται παρθένα, μπορεί να εισέλθει στην ατελή και βέβηλη ανθρώπινη σκέψη (ήδη δηλητηριασμένη με φθόνο, κακία, ζήλεια κ.λπ.) παραμένοντας αγνή και άμωμη, δε φαίνεται να γίνεται αντιληπτό... Κι όμως, πόσο θα είχε βοηθήσει στην εξέλιξη των πολιτισμών μας η κατανόηση ενός τόσο υπέροχου μηνύματος... Η θεία (θεϊκή) βούληση γίνεται ανθρώπινη, η αγάπη και η αφοσίωση στις ιδέες, την τιμή και την ηθική είναι μεγαλύτερη από την αγάπη για τη ζωή σεβαθμό που κάποιος να θυσιάζεται πρόθυμα γι αυτές... Η θυσία όμως έχει νόημα μιάς και ο "θάνατος" είναι παροδικός και η ανάσταση περίλαμπρη καθώς συμβολίζει την επικράτηση του καλού πάνω στο κακό...
Βέβαια κάποιοι επιμένουν να ψάχνουν για ιστορικά στοιχεία γιά μιά γυναίκα που έμεινε έγκυος από έναν κρίνο (τοοοοοσο μεγάλο-με το συμπάθειο), γέννησε και έμεινε παρθένα και ο γιός της δολοφονήθηκε και μετά αναστήθηκε... Χωρίς τα μηνύματα, τι νόημα θα είχε μιά τέτοια ιστορία και πως θα είχε διατηρηθεί για 2.000 χρόνια???

Και μια τρικυμία στο κρανίο